Ouders & Kinderen

Vroeger heeft mijn moeder al het werk gedaan en ik was dus altijd een moederskindje en mijn vader was altijd aan het werk. Ik gaf hem nooit een kus ofzo en ik zag hem eigenlijk gewoon nooit als vader. Nu zijn mijn ouders gescheiden en woon ik bij mijn vader. Hij is super bemoeizuchtig en als hij een vraag stelt geef ik altijd heel kortaf antwoord of wordt meteen chagrijnig. Ik weet niet wat ik moet doen. Ik kán gewoon niet aardig tegen hem zijn. Het lukt gewoon niet. Ik ben ook gewoon niet gelukkig nu. Ik ben totaal niet spraakzaam en hij ook niet. Ik praat eigenlijk nooit echt met hem. Alleen als mijn broer erbij zit want die kan zijn mond nooit houden.

Mijn broer zit nog 2 jaar op school en ik nog 4. Ik weet niet hoe ik het uit moet houden als hij uit huis gaat. Ik wil echt een relatie met mijn vader, maar hoe moet ik dat doen?

Helaas zal onze dochter enig kind blijven. Wat kan ik doen om te zorgen dat ze hier geen, of zo min mogelijk last van krijgt. Ze wordt volgende week 2 jaar. Mijn hart breekt als ik kinderen zie met broertjes of zusjes. Ik wil niet dat ze later 'alleen' is.

Mijn zoon (6) is cognitief sterk, maar sociaal wordt hij onhandig genoemd op school en ik snap het wel. Hij kan ontzettend slecht zijn gevoel omzetten in woorden. Als hij boos wordt of overenthousiast wordt hij snel fysiek actief (slaan, boksbewegingen, lompe armbewegingen) en hij gaat dan tandeknarsen. Als hij verdrietig wordt wordt hij boos en straalt hij al gauw iets uit van machteloosheid. Klinkt allemaal misschien wat freaky-er dan het is, maar ik omschrijf het even erg uitgebreid.
Als hij wordt aangesproken op zijn gedrag, bijvoorbeeld als hij geslagen heeft in zijn boosheid, klapt hij volledig dicht. Hij kan dan alleen nog maar brutaal doen, maar verder weet hij geen ene houding aan te nemen. Je ziet dat hij uit zijn gevoel wilt. Hij geeft duidelijk aan dat zelf te willen doen en neemt niets van anderen aan op zo'n moment. Maar tegelijkertijd worstelt hij zo erg dat hij er ook niet uitkomt. Het slijt uiteindelijk, maar het is niet leuk voor hem.
Nu ik het omschrijf vind ik het overigens eerder emotioneel onhandig, maar je kunt je voorstellen dat dat zo zijn weerslag heeft in zijn sociale verkeer.
Hier misschien wat gerichtere vragen:
Hoe ga ik het beste om met een kind dat onhandig is in het omgaan met zijn emoties?
Hoe ga je met een kind om dat worstelt, maar niets aanneemt van je.
Hoe help je een kind die niet geholpen wilt worden?
Hoe help je een kind dat het verschrikkelijk vindt om aangesproken te worden op zijn gedrag?

Toegevoegd na 3 dagen:
ik ben een meisje ik ben 14 jaar oud

Als je moeder slecht over je oma praat Ha je automatisch die slechte dingen ook zien.
Nu spreek ik mijn oma nooit omdat ik beïnvloed ben. Nu krijg ik ook een hekel aan mijn moeder. Hoe verbreek ik de keten zodat mijn kinderen mij later niet haten.