Foto: Canva - Betrapt lisa imitatie baas.
Dit zijn de verhalen die je normaal níet hoort. Soms hilarisch, soms ronduit gênant en vaak schokkender dan je denkt. Want ja, betrapt worden, dat overkomt mensen vaker dan je zou verwachten. Misschien herken je het zelf wel. Deze week in Betrapt: het onvergetelijke verhaal van Lisa, die ontdekte dat muren oren hebben, en bazen blijkbaar ook.
De rust voor de storm
Het was vrijdagmiddag, kwart over 4. De heilige graal van de kantoorweek. De lucht in de open kantoortuin was al gevuld met een mix van opluchting en het getik van muisklikken die klonken als ‘ik-doe-alsof-ik-werk-maar-plan-mijn-weekend’. Samen met mijn collega en werk-wederhelft Mark stond ik bij het koffiezetapparaat, het epicentrum van alle kantoorpolitiek en uitstelgedrag.
We hadden net een vergadering achter de rug met onze baas, Gerard. Gerard was een man van principes. Zijn belangrijkste principe was dat alles altijd ‘geoptimaliseerd’ en ‘gesynergiseerd’ moest worden. Hij sprak met een licht bekakte, zangerige toon en had de gewoonte om zijn bril met 2 vingers op zijn neus te duwen voordat hij een zin uitsprak die niemand begreep, maar waar iedereen instemmend op knikte.
De Gerard-show begint
“Ik kan het woord ‘synergie’ niet meer horen,” zuchtte ik, terwijl de machine een lauwe bak koffie voor me produceerde.
Mark grijnsde. Hij leunde theatraal tegen het aanrecht, duwde een onzichtbare bril op zijn neus en pufte zijn borst op. “Kijk, Lie-sa,” begon hij, met een perfecte, nasale imitatie van Gerards stem. “Het zit zó. We moeten de workflow-dynamiek niet alleen horizontaal, maar ook verticaal gaan challengen. Begrijp je?”
Ik proestte het uit, koffie spattend op mijn hand. Het was hem. Het was Gerard in zijn puurste vorm. Ik veegde de tranen uit mijn ogen. “Je vergeet de pauze,” zei ik. “Hij pauzeert altijd voor het belangrijkste woord.”
“Natuurlijk,” zei Mark. Hij zette een stap achteruit, nam een nieuwe aanloop en keek me bloedserieus aan. “We moeten impact creëren. Een paradigmaverschuiving. De stip op de horizon, daar moeten we naartoe.”
De slappe lach had zich nu volledig van mij meester gemaakt. Dit was te goed. Ik moest meedoen, zette mijn koffie neer, vormde mijn meest serieuze gezicht en deed mijn eigen imitatie. Ik was beter in de mimiek en het totale plaatje. Daarom pakte ik het goed aan. Ik liep met kleine, gewichtige pasjes door het keukentje, mijn handen op mijn rug gevouwen, af en toe stoppend om peinzend naar het plafond te staren.
“Mark,” zei ik, terwijl ik hem met toegeknepen ogen aankeek. “Jouw pro-activiteit is lovenswaardig. Maar laten we dit eerst even parkeren. We moeten het even laten sudderen.”
De onheilspellende stilte
We gingen stuk. Mark hing inmiddels dubbelgevouwen over het aanrecht, snakkend naar adem. Ik deed er nog een schepje bovenop en begon Gerards nerveuze kuchje te imiteren, een soort klein ‘khm-khm’ dat hij altijd deed voordat hij kritiek gaf.
“Khm-khm,” kuchte ik, terwijl ik een denkbeeldig rapport bestudeerde. “Deze cijfers, Mark – khm-khm – die geven mij een onderbuikgevoel.”
Op dat exacte moment merkte ik het. De stilte. Het geroezemoes in de kantoortuin was weggestorven. Aan de andere kant van de ruimte zag ik Sarah van de administratie. Haar ogen waren zo groot als schoteltjes. Ze staarde ons aan, haar gezicht een masker van pure horror, en maakte een bijna onzichtbare knikbeweging met haar hoofd. Een knikje in de richting achter ons.
Mijn bloed veranderde in ijs. De lach stierf op mijn lippen. Ik voelde een koude rilling over mijn rug lopen. Langzaam, tergend langzaam, draaide ik me om. Mark, die mijn verstijfde houding voelde, draaide zich tegelijk met mij om.
Oog in oog met het origineel
En daar stond hij:
Gerard
In zijn hand een lege koffiemok. Armen over elkaar. Eén wenkbrauw opgetrokken tot halverwege zijn voorhoofd. Hij had alles gehoord. Alles. De synergie, de stip op de horizon, het sudderen, en ja, ook het onderbuikgevoel. De stilte duurde een eeuwigheid. Ik overwoog serieus om onder het aanrecht te duiken en daar te blijven wonen.
Toen, na wat de langste minuut van mijn leven leek, gebeurde er iets onverwachts. Gerard ontspande zijn armen. Hij duwde met 2 vingers zijn bril recht op zijn neus. Hij keek ons aan, en met de meest serene, zangerige stem die we ooit van hem hadden gehoord, zei hij:
“Khm-khm, jullie komen in de buurt. Maar de intonatie bij ‘paradigmaverschuiving’ kan nog wat scherper. En het kuchje is meer vanuit de keel. We oefenen maandag verder.”
Zonder op een reactie te wachten, draaide hij zich om, vulde zijn mok met water en liep kalm terug naar zijn kantoor.
Mark en ik bleven achter, bevroren, in een staat van totale, existentiële shock. We waren niet alleen betrapt. We waren zojuist op de meest elegante manier denkbaar met de grond gelijk gemaakt.
De rubriek: Betrapt
Heb jij ook zo’n ervaring gehad? Mail dan naar redactie@startpagina.nl en wie weet zien we jouw (anonieme) verhaal binnenkort terug.
Lees ook onze andere rubrieken:
- Opgebiecht, waargebeurde verhalen van lezers
- Alle 18+ artikelen