Bron: © Canva. BETRAPT: Norah (28) en de fatale 'like' om 02.00 's-nachts.
Dit zijn de verhalen die je normaal níet hoort. Soms hilarisch, soms ronduit gênant en vaak schokkender dan je denkt. Want ja, betrapt worden – dat overkomt mensen vaker dan je zou verwachten. Misschien herken je het zelf wel. Deze week in Betrapt: het onvergetelijke verhaal van Norah.
De perfecte man en een slapeloze nacht
Het begon allemaal zoals de beste clichés: met een man die te mooi leek om waar te zijn. Mark. We hadden elkaar ontmoet via een gezamenlijke vriend en na 3 dates was ik ervan overtuigd dat er ergens een addertje onder het gras moest zitten. Niemand is zó leuk. Hij was grappig zonder geforceerd te zijn, oprecht geïnteresseerd en had een lach die de meest cynische ziel kon ontdooien. Na onze laatste date, een wandeling door het bos die eindigde met warme chocolademelk, was ik officieel verkocht.
Die avond lag ik in bed, maar slapen hoorde niet bij de planning. Mijn gedachten draaiden overuren. Naast me lag mijn kat, Boris, die met zijn diepe, ritmische gesnurk de stilte doorbrak. Het was kwart voor 2 ’s nachts. De blauwe gloed van mijn telefoonscherm was het enige licht in de kamer. En zoals elke moderne, rationele vrouw die een potentieel perfecte man heeft gevonden, besloot ik dat het tijd was voor een diepgaand ‘archeologisch’ onderzoek. Zijn social media-profiel was mijn opgravingsterrein. Ik moest en zou het addertje vinden.
Een duik in het digitale verleden
Zijn Instagram was te gepolijst, te recent. Daar zou ik niets vinden. Facebook, daarentegen, is het digitale equivalent van een oude doos op zolder. Niemand ruimt het ooit echt op. Het is een schatkist vol gênante momenten, vergeten vriendschappen en twijfelachtige modekeuzes. Perfect.
Ik begon mijn expeditie. De eerste paar jaar scrollen was eenvoudig. Recente vakantiefoto’s met vrienden in Italië (check, hij is sociaal), foto’s van zijn afstudeerfeest (check, hij is slim), een paar posts over zijn werk (check, hij is ambitieus). Allemaal veilig terrein. Ik voelde me een detective die de eerste, oppervlakkige sporen volgde.
Toen ik de grens van 2020 passeerde, veranderde het landschap. De foto’s werden korreliger, de filters dramatischer. Ik was aangekomen in zijn studententijd. Hier werd het interessant. Tientallen groepsfoto’s op huisfeestjes, wazige concertvideo’s en cryptische statusupdates die alleen zijn vrienden leken te begrijpen. Ik analyseerde de commentaren van zijn vrienden, op zoek naar verborgen aanwijzingen over ex-vriendinnen of rare gewoontes. Niets verontrustends.
Met mijn duim als een onvermoeibare graafmachine bewoog ik me verder terug in de tijd. 2018. 2017. Ik was nu in de digitale prehistorie beland. Mark had een ander kapsel, iets met te veel gel, en droeg spijkerbroeken die duidelijk een maat te groot waren. De fotokwaliteit was om te huilen. Toch was ik gefascineerd. Dit was de ruwe, ongefilterde versie van de man die ik aan het daten was.
En toen, diep in de archieven van het jaar 2015, vond ik het. Een foto van Mark op een huisfeest. Hij was duidelijk nog een tiener. Op de foto hield hij een rode plastic beker vast, het universele symbool voor een studentenfeest, en keek in de camera met een blik van pure, onvervalste euforie. Hij droeg een T-shirt met een onbegrijpelijke tekst en op de achtergrond zag je de chaos van een geslaagde avond. Ik moest hierop inzoomen. Wie waren die mensen op de achtergrond? Wat stond er op dat shirt?
De fatale klik: een milliseconde van pure paniek
Terwijl ik mijn duim voorzichtig op het scherm plaatste om het beeld te vergroten, gebeurde het. Een kleine, onhandige beweging. Een trilling. Mijn duim gleed weg en landde precies op de slechtst denkbare plek: ‘klik.’ Het blauwe duimpje lichtte op. Het icoontje van de ‘vind ik leuk’-knop, stralend als een digitaal baken van mijn schaamte.
Een golf van ijskoude paniek schoot door mijn lichaam. Mijn hart sloeg een slag over en begon toen te bonzen als een op hol geslagen drumstel. In een pure reflex, een spastische beweging van pure ontzetting, drukte ik nogmaals op de knop. Het blauwe duimpje verdween. Maar ik wist dat het te laat was. De digitale postduif was al vertrokken. Het signaal was al door de glasvezelkabels geschoten, naar een serverpark ergens in een koud land, en weer terug.
Ergens, op het nachtkastje van de leukste man die ik in tijden had ontmoet, zou zijn telefoon oplichten. En in de stilte van de nacht zou de melding verschijnen: “Norah vindt je foto van 14 oktober 2015 leuk.”
De langste nacht van mijn leven
Ik gooide mijn telefoon aan de andere kant van het bed alsof hij radioactief was. Boris, de kat, schrok wakker en keek me verwijtend aan. “Het is voorbij, Boris”, fluisterde ik. “Hij gaat denken dat ik een psychopathische stalker ben.”
Mijn brein ging in overdrive en speelde alle mogelijke scenario’s af. Hij zou wakker worden van het licht, zijn telefoon pakken en de melding zien. Eerst verwarring. “Een foto uit 2015? Wie is Norah ook alweer?” Dan de herkenning. “Oh, die Norah. Wacht, 2015? Dat is 10 jaar geleden. Om 2 uur ’s nachts?” Dan de conclusie: gestoord. Gevaarlijk. Een wandelende rode vlag.
Ik pakte mijn telefoon weer en opende Google. Mijn zoekgeschiedenis werd een monument van mijn paniek:
- “als je een facebook like weghaalt verdwijnt de notificatie dan”
- “facebook notificatie terughalen ongedaan maken”
- “per ongeluk oude foto geliket wat nu”
- “hoe lang duurt het voor een facebook notificatie aankomt”
De antwoorden waren unaniem en meedogenloos. De notificatie was al verzonden. Het ongedaan maken van de like had geen enkele zin. Mijn digitale doodvonnis was getekend.
De ochtend des oordeels
Na een paar uur onrustig draaien viel ik eindelijk in slaap, om vervolgens badend in het zweet wakker te worden. Het was ochtend. De zon scheen. Een nieuwe dag, een nieuw begin. Behalve voor mij. Voor mij was het de dag des oordeels.
Ik durfde niet op mijn telefoon te kijken. Hij lag daar, op mijn nachtkastje, als een tikkende tijdbom. Ik maakte koffie en gaf Boris eten. Ik overwoog een excuus te verzinnen. “Hoi Mark, zó gek, mijn kat liep vannacht over mijn telefoon en heeft blijkbaar van alles gedaan op Facebook!” Stom. “Mijn account was gehackt!” Ongeloofwaardig.
Uiteindelijk, met de moed der wanhoop, pakte ik mijn telefoon. Geen nieuwe berichten. Geen gemiste oproepen. Alleen stilte. De stilte was erger dan een boos bericht. Dit was het. Ik was officieel een geest. Geghost.
Verlossing via Whatsapp
Ik legde me erbij neer. Het was een goed verhaal voor later, probeerde ik mezelf wijs te maken. Een les in zelfbeheersing. Terwijl ik me mentaal voorbereidde op een leven van eenzame schaamte, trilde mijn telefoon.
Mijn hart stond stil. Op het schermpje stond zijn naam: Mark. Ik hield mijn adem in en opende WhatsApp. Ik verwachtte een kort, zakelijk bericht. “Hey, ik denk niet dat dit gaat werken.” Of erger nog: “Alles oké met je?” Maar er stond iets anders.
“Goeiemorgen stalker. Ik wist niet dat mijn fashion sense uit 2015 nog fans had. Zullen we vanavond wat eten? Dan kun je me live vertellen wat je van mijn kapsel van toen vond.” De opluchting die door me heen stroomde was onbeschrijfelijk. Het was een fysieke sensatie, alsof een loden last van mijn schouders viel. Ik begon te lachen. Eerst zachtjes, toen steeds harder, tot de tranen over mijn wangen liepen.
Ik heb nog nooit zo snel ‘ja’ getypt. Die avond, tijdens het eten, heb ik alles opgebiecht. Hij vond het hilarisch. Het bleek dat hij precies hetzelfde had gedaan, maar hij was slim genoeg geweest om niet per ongeluk op de like-knop te drukken. Mijn blunder had het ijs gebroken op een manier die geen enkel normaal gesprek had gekund. Het addertje onder het gras was ikzelf geweest. En hij vond het blijkbaar nog leuk ook.
Heb jij ook zo’n ervaring gehad? Mail dan naar redactie@startpagina.nl en wie weet zien we jouw (anonieme) verhaal binnenkort terug.
Lees ook onze andere erotische rubrieken:
- Opgebiecht, waargebeurde verhalen van lezers
- Erotische zomerverhalen
- Alle 18+ artikelen