Bron: © Canva BETRAPT: Lars (28) deelt verkeerd scherm tijdens presentatie
Dit zijn de verhalen die je normaal níet hoort. Soms hilarisch, soms ronduit gênant en vaak schokkender dan je denkt. Want ja, betrapt worden: dat overkomt mensen vaker dan je zou verwachten. Misschien herken je het zelf wel. Deze week in Betrapt: het onvergetelijke, carrière bepalende verhaal van Lars.
De kalmte voor de storm
Het was dé presentatie van het kwartaal, misschien wel van het jaar. Als projectmanager was ik eindverantwoordelijk voor ‘Project Phoenix’, onze nieuwe, hyperambitieuze marketingstrategie. Maanden werk, tientallen nachtelijke sessies en een budget waar een klein land van zou kunnen rondkomen. En vandaag was de dag van de waarheid: presenteren aan het voltallige managementteam, inclusief onze CEO, een man wiens glimlach zeldzamer was dan een bescheiden influencer. De zenuwen gierden niet alleen door mijn lijf, ze hadden een rave georganiseerd in mijn maag. Maar ik was er klaar voor. Dacht ik.
De ochtend was een ritueel van zelfopgelegde kalmte. 2 koppen zwarte koffie als ontbijt, de presentatie nog 3 keer hardop oefenen voor de spiegel en mijn beste ‘ik heb alles onder controle’-overhemd aantrekken. 10 minuten voor de presentatie kreeg ik een appje van mijn vriendin Eva: “Heel veel succes, schat! Zet ‘m op! Je bent de beste! X”. Dat was de vonk die het vuur aanstak. Ons gebruikelijke spelletje voor belangrijke momenten. Een beetje plagen, een beetje uitdagen. Het hielp me altijd om de spanning te breken.
Synergie, KPI’s en een tijgerboxer
Ik startte de online presentatie, zag de digitale gezichten van de directie één voor één verschijnen en begroette iedereen met een zelfvertrouwen dat ik volledig acteerde. “Goedemorgen allemaal, welkom. Als iedereen er klaar voor is, ga ik mijn scherm met jullie delen.” De gevreesde, maar onvermijdelijke woorden. Wat ik even vergeten was, was dat mijn ‘spanningsbreker’ met Eva nog prominent op mijn tweede scherm openstond.
Vol overtuiging klikte ik op ‘Scherm 2 delen’ en begon mijn openingszin. “Zoals jullie weten, staan we op een cruciaal punt. Om onze marktpositie te verstevigen, moeten we de synergie maximaliseren en onze KPI’s herdefiniëren.” Terwijl ik deze perfect ingestudeerde bedrijfstaal uitkraamde, zag ik in het kleine venster met de webcambeelden iets vreemds gebeuren. De financieel directeur, een man zo stijf als een hark, verslikte zich luidruchtig in zijn koffie en begon te proesten. De HR-manager, een toonbeeld van professionaliteit, kreeg een kleur die concurreerde met een rijpe tomaat en zette met een schokkerig gebaar haar camera uit.
Ik was zo in mijn flow, gefocust op mijn verhaal, dat ik het afdeed als een slechte verbinding. Ik praatte onverstoord verder, terwijl het hele managementteam in koeienletters meelas met de conversatie die mijn carrière zou tekenen:
Eva: Kun je niet wachten tot vanavond, mijn grote tijger? 😉
Alsof dat nog niet erg genoeg was, stond pal onder haar bericht de foto die ik haar die ochtend had gestuurd als ‘motivatie’. Een spiegel-selfie. Van mij. In niets anders dan een strakke, veel te foute tijgerprint boxer, terwijl ik krampachtig mijn spierballen aanspande.
Daaronder mijn briljante, poëtische antwoord:
Ik: Zeker niet, snoezepoes. De slagroom staat al koud. Deze presentatie is zo voorbij, grrr.
Rauwe data en slagroom
De verlossing – of beter gezegd, de genadeklap – kwam in de vorm van een reeks Teams-berichten van een collega die ook in de presentatie zat. Eerst subtiel: “Lars, check je scherm.” Daarna urgenter: “Lars, je deelt je privé chat.” En tot slot, in paniekerige hoofdletters die digitaal schreeuwden: “LARS, JE DEELT ALLES!! DE CHAT!! JE TIJGERBOXER!!! STOP MET DELEN NU!!!!”
Mijn hart stopte niet, het viel in een zwart gat. Een golf van ijskoud zweet en pure, existentiële paniek overspoelde me. Mijn ogen schoten naar mijn tweede monitor en voor het eerst zag ik wat iedereen al 5 minuten zag. Met een hand die trilde als een rietje in een storm, vond ik de ‘Stop delen’-knop. De stilte die volgde was niet gewoon stil. Het was een oorverdovende, geladen stilte, zwaar van plaatsvervangende schaamte.
Ik stamelde iets van “eh, verkeerde venster. Technische problemen, u kent het wel,” en deelde daarna wél het juiste scherm. De rest van de presentatie was een waas. Ik hoorde mijn eigen stem praten over ‘customer journeys’ en ‘agile workflows’, maar mijn brein schreeuwde alleen maar: Tijgerboxer. Slagroom. Snoezepoes. Je bent ontslagen. Niemand zei er iets over. Iedereen staarde met een uitdrukkingsloos gezicht naar de grafieken, maar ik wist dat ze achter die maskers de slappe lach hadden.
Pas op het einde, na mijn laatste slide, schraapte de CEO zijn keel. Er volgde een lange pauze waarin hij de andere managers één voor één aankeek. “Dank je, Lars,” zei hij met een kurkdroge, perfect gecontroleerde ondertoon. “Een… zeer transparante presentatie. We waarderen de rauwe data die je met ons hebt gedeeld.” Hij pauzeerde weer. “We nemen de feedback, én de slagroom, mee in onze overwegingen voor het volgende kwartaal.”
Ik heb de rest van de dag onder mijn bureau willen leven. De volgende dag werd mijn bijnaam op kantoor officieel ‘Lars de Tijger’. Collega’s groetten me met een zacht “grrr” bij het koffiezetapparaat. En mijn vriendin? Die heeft een uur lang op de grond gelegen van het lachen. Ze heeft de beruchte tijgerfoto laten afdrukken en ingelijst. Hij staat nu op haar nachtkastje. Als een trofee.
Heb jij ook zo’n ervaring gehad? Mail dan naar redactie@startpagina.nl en wie weet zien we jouw (anonieme) verhaal binnenkort terug.
Lees ook onze andere rubrieken:
- Opgebiecht, waargebeurde verhalen van lezers
- Alle 18+ artikelen