Als je in een lepel kijkt zie je jezelf aan de bolle kant normaal. Maar aan de holle kant zie je jezelf op z'n kop. Hoe kan dat?

De reflectie van jezelf in de lepel is in werkelijkheid licht dat weerkaatst op je gezicht en dan weer in de lepel. Het plaatje is eigenlijk een bundel lichtstralen. Waarom het op zijn kop is? De lichtstralen zijn als een stuiterende bal; landen ze op een oneffen oppervlak, dan kaatsen ze anders terug dan als ze op een glad oppervlak landen.

Kijk maar naar het plaatje; de middelste lichtbundel wordt loodrecht weerkaatst, want die valt op een glad vlak. De andere lichtbundels worden schuin weerkaatst omdat ze op een schuin oppervlak landen.

Een lichtstraal weerkaatst onder dezelfde hoek als dat deze op het oppervlak valt. Op een hol voorwerp is deze hoek relatief klein, en valt dan op z'n kop, en doorgaans ook nog verkleind.

De bolle kant van een lepel heeft dezelfde werking als een holle lens, behalve dat er natuurlijk geen weerkaatsing optreedt, alleen lichtbuiging. Fysisch gezien is hier sprake van een "negatieve" brandpuntsafstand.
De holle spiegel is te vergelijken met een bolle lens. Kijk je door een vergrootglas vanaf enige afstand (veel meer dan de brandpuntsafstand), dan zie je een soortgelijk omgekeerd en verkleind beeld als bij de bolle zijde van een lepel.
Zie ook http://nl.wikipedia.org/wiki/Optica

De lichtstralen die op een bol oppervlak vallen worden van elkaar afgebogen als zij worden teruggekaatst. Vallen zij op een hol oppervlak (even ervan uitgaand dat de invallende stralen evenwijdig zijn zoals licht van de zon) dan worden de teruggekaatste stralen naar elkaar toegebogen tot ze elkaar kruisen in het brandpunt. Voor het brandpunt zou je in principe het beeld nog rechtop zien staan (dit is bij een lepel in de praktijk niet mogelijk omdat je dan met je oog op 2 cm van de lepel moet zitten, bij een scheerspiegel gaat het wel), in het brandpunt draait het beeld om (door het kruisen) en er verder vandaan zie je alles dus op z'n kop.