Wat is het verschil in de ondersteuning op de basisschool voor een leerling met autisme tussen Japan en de VS?

In Japan zijn er heel wat dingen anders, en vandaar uit ook elke aanpak van wat wij hier 'een stoornis' noemen en zij zoals het psychologisch echt betaamt een 'afwijking'.

Vooreerst staat het ego niet centraal in Japan. Je merkt al in het taalgebruik een enorm verschil: Bij 'onze' talen staan de belangrijkste woorden voorop in de zin, bij hen achterop (serieuze taalbarrière dus). De groepsgeest is het belangrijkste, later de werkgeest (everything for the company).

Ook zijn bijv. seksuele fantasiën veel meer toegelaten in Japan dan hier, maar men heeft de discipline van fantasie van werkelijkheid te schijnen, dit opnieuw door een hogere graad van discipline.

Nu met deze info naar je vraag:

Autisme wordt in die mate als normaal beschouwd, zeker bij mannen, omdat men daar nog steeds de juiste term "autisiforme spectrum" gebruikt: een waaier dat ook Asperger en hoogebegaafdheid bevat en ook Einstein respecteert in het feit dat die dagenlang, zelfs zonder eten, zich (abnormaal = buiten de gemiddelden) kon focussen op een wiskundig of filosofosich probleem, iets wat de meeste vrouwen met een breder zicht zelden doen. Het woord 'genie' is ook in het Japans enkel toepasselijk op mannen in dit spectrum en een soort afwijking in extreme intelligentie: smalle diep intelligentie, maar geen brede intelligentie die zichzelf remt en in vraag stelt.

De nadruk ligt bij een behandeling dan ook dat primo deze mensen begrijpen wat bijzonder is aan hen, en ook eventueel de wanverhouding van performale (meestal normaal) en verbale (soms extreem hoog zoals bij mijn zoon) intelligentie net veroorzaakt van tweespalt: De maatschappij begrijpt hen niet altijd of is 'trager' maar zij moeten zich wel degelijk aanpassen aan de maatschappij.

Hier wordt het kind soms opgehemeld en helemaal uit de sociale context gehaald, daar wordt hem geleerd om zich wat aan te passen en te kijken hoe hij zijn (minder haar) autisime nuttig kan inzetten ten behoeve van de maatschappij.

Hier hoeft het kind zich soms NIET aan te passen en de groep wel, dat is in Japan onmogelijk.

Om meteen ook mee te geven, dat autisme in japan blijkbaar 10 X meer met succes behandeld wordt dan hier en men er daar veel minder zever over verkoopt in boekjes...

Waar het ego centraal staat, is het lijden dikwijls dichtbij, volgens mij... En dit bedenk ik vanuit mijn atheïstisch wetenschappelijke kant, maar voel het ook zo aan vanuit mijn kindgelovige hartkant. +je