Kunnen (konden) mensen herinneringen "erven"?

Dit is een hele leuke (ze heeft er meer) THEORIE van de schrijfster, die uiteraard nergens op gebaseerd is. Of nergens is ook niet helemaal waar; ze baseert haar theorie op het feit dat Neanderthalers (wat de 'platkoppen' zijn natuurlijk) een plat voorhoofd (waar ons voornamelijke denkvermogen zit) maar een groot achterhoofd heeft. Dat grote achterhoofd (vooral nodig voor de sterkere kaakspieren trouwens) heeft ze 'plek' gegeven als zetel van 'overerfde herinneringen'.

Voor het erven van herinneringen of het bestaan van een collectief geheugen waaruit we kunnen putten bestaan meerdere leuke theorieen, maar geen enkele concrete aanwijzing.

Toegevoegd na 5 minuten:
Met name de Jungeriaanse psychologie heeft zich met dit gegeven bezig gehouden, maar heeft tot op heden de toets der kritiek niet kunnen doorstaan.

Herinneringen erf je niet. Er is geen enkel bewijs voor het herinneren van dingen die je voorouders hebben meegemaakt, of dat nu binnen de eigen stamboom is (via de normale overerving) of buiten de eigen stamboom (via de hypothetische reïncarnatie).

Wat je wel kunt "erven" - maar het is de vraag of je dat nog "herinneringen" wilt/kunt noemen - zijn dingen die via de evolutie zijn aangeboren. Denk daarbij aan onze angst voor slangen, onze voorkeur voor bepaalde omgevingen, de directe alertheid wanneer we een brandlucht ruiken

Dat zijn dingen die vroeger onze overlevingskansen duidelijk vergrootten, dus die zitten nu in ons "ingebakken". Herinneringen zijn het niet, maar we erven die eigenschappen wel.

Nee, hier is geen wetenschappelijk bewijs voor.

Het is een thema wat in de Fantasy en de science fiction vaak voorkomt: het overdragen van herinneringen van ouder op kind via een mechanisme in het DNA of anderzijds. Frank Herbert gebruikt het in Duin b.v. ook bij de dames van de Bene Gesserit.

Genetisch gezien is het gerelateerd aan enerzijds het overdragen van instinct, anderzijds op het mitochondriaal DNA wat van moeder op dochter wordt overgedragen en de lange lijn van moeders en dochters tot het begin van de mensheid met elkaar verbindt.

Met het erven van instincten houdt het erven van "herinneringen" wel op.
Toch woon je 9 maanden IN je moeder en krijgt dan veel onbewust mee, muziek (geluiden) maar ook drank en andere genotmiddelen alsmede smaakvoorkeur.
Op onderbewust niveau meen je dingen vanuit de baarmoedertijd mee.
Dit kan gemakkelijk gezien worden als genetische herinneringen maar dat hoeft niet.
Zo zijn kinderen van mishandelde moeders (welke gek mishandelt nu een (zwangere) vrouw) blootgesteld aan stresshormonen die later mogelijk een grotere kans veroorzaakt op een neurotische karakterstructuur.
Bovengenoemde zaken zijn bedoeld als voorbeelden en niet als discussiepunten.
We pikken dus vanaf ons bestaan al dingen op die ons vormen en karakter is deels erfelijk. Daaruit kan de onjuiste indruk ontstaan dat we herinneringen overerven

volgens bepaalde bronnen kan dit zeker, al is het niet zo letterlijk op te vatten. Het is dus niet zo dat jij bv. herinneringen overgeërfd hebt in de zin van "de eerste schooldag van je moeder" of zo.
C.G. Jung heeft dit fenomeen van overgeërfd geheugen bestudeerd en noemde dit het zg. "collectief onbewuste". Kenmerkend hiervoor zijn archetypes die nrgl. de cultuur bestaan en intergenerationeel worden doorgegeven. Bekende archetypes bij ons zijn "de heks", "de boze geest (boeman)", "de engel" etc.
Kijk maar eens naar kleine kinderen die bang zijn in het donker omdat ze denken dat er dan een soort "boeman" zit die hen iets zal aandoen. Tegen deze kinderen is er daarom niet verteld "pas maar op, er kan een boeman in je kamer zitten". Dat beeld bestaat gewoon in hun hoofd.
Sprookjes werken zeer vaak met archetypes : het is een manier om het collectieve onbewuste door te geven op bewust niveau. Herinner je de eerste keer dat je het verhaal hoorde van Hansje en Grietje. Wist je dan meteen wat een "heks" was zonder dat men je dit hoefde uit te leggen?(dat was bij mij in ieder geval wel zo...).
Anderzijds mag je het collectieve geheugen niet verwarren met het geweten. Hierover bestaan er verschillende theoriën. Eén theorie zegt dat er bepaalde waarden met de genen worden doorgegeven, zie bv. het incesttaboe. Je vrijt niet met een dicht familielid omdat je instinctief weet dat het nageslacht dat daaruit voortkomt minder sterk zal zijn. Het gaat dus om het behoud van de soort.
Toch zijn er culturen waar het doodnormaal is dat je met relatief dichte familieleden trouwt. Ik ken bv. een Turkse vrouw waarbij er al generaties lang gehuwd werd met iemand uit hetzelfde dorp en met dezelfde achternaam. Er waren ondertussen al heel wat gehandicapte kinderen ter wereld gekomen, maar toch bleef men dit gebruik houden voor de "zuiverheid van het bloed" (!).
Sommige mensen denken ook dat het besef van goed en kwaad wordt overgeërfd.
Persoonlijk denk ik dat het geweten (en het verschil tussen "goed" en "kwaad" vooral aangeleerd is, het is de verinnerlijking van de cultuur. Dus niet iets dat je je vanaf je geboorte al herinnert vanuit de waarden van een vorige generatie...

Met de wetenschap in de ene hand en het graag willen weten in de andere, komen we nergens.
Natuurlijk is hier onderzoek naar gedaan en geen enkel bewijs gevonden, maar hebben we wel hard genoeg gezocht, of blijven we ons verschuilen achter eerdere rapporten, die allemaal beweren dat het onmogelijk is.
Dan komen we natuurlijk nooit een stap verder.
Als we kijken naar de instincten van dieren, dan is dat eigenlijk ook overerfde informatie en ervaringen van vroeger.
Omdat we dat al amper kunnen begrijpen, ondanks veel onderzoek en zelfs veel zaken totaal niet begrijpen.
Genetisch bepaalde eigenschappen van de mens, zijn ook overgeërfde eigenschappen, hiermee komen we al aardig in de buurt van de hier gestelde vraag.
Ik schat de kans dat het wel mogelijk is, net zo groot dan die van onmogelijk.
Is het niet de mens zelf, die nog niet in staat is, het te begrijpen, is het niet de mens zelf, die verstrikt raakt in zijn eigen kennis.

Toegevoegd na 1 uur:
Mooi voorbeeld in de natuur, de koekoek legt zijn ei in een ander nest, liefst van een klein zangvogeltje.
Het koekoeksei komt enkele dagen voordat de andere eieren uitkomen ,al uit.
Direct begint het koekoeksjong de eieren uit het nest te werken, komen er wel eieren uit, dan zal hij alles doen, om de andere jongen uit het nest te gooien, wat uiteindelijk altijd zal lukken.
Zo blijft alleen het koekoeksjong over, dat weldra in het nest veel groter is dan zijn nep ouders.
Het koekoeksjong heeft dat nooit geleerd, niet gezien, niet afgekeken, maar hij "weet" wat hij moet doen, ooit uit ervaring geleerd, we noemen dat instinct.
Overerfelijke dwangmatige handelingen.
Genetisch overgedragen.
Natuurlijk zijn dat geen herinneringen, maar zit er wel erg dicht tegen aan.

Ik ben bekend met een paar manieren om herinneringen te "erven" (zolang je daarmee bedoelt dat de herinneringen bewaard blijven in de komende generaties);

- Vastleggen op beeld- en geluidsdragers, zodat de ervaring op latere momenten kan worden aangehaald.

- Vastleggen op schrift, hoewel minder betrouwbaar dan het bovenstaande, kan ook ideeën, kennis, en ervaringen bewaren voor latere generaties.

- Mondelinge doorvertelling, hoewel minder betrouwbaar dan de beide hierboven genoemde methoden wegens vertekening en aanpassing wat er makkelijker insluipt.

Een minder praktische manier om herinneringen uit het verleden op te halen, is keiharde archeologie. Het probleem hiervan is, dat wanneer er geen van de bovenstaande methoden bij beschikbaar zijn, men geheel op basis van de (altijd gebrekkige) vondsten moet uit zien te vogelen wat de ervaring van de betrokken personen geweest is. Dit kan over het algemeen prima gaan, maar je kunt moeilijk met 100% zekerheid vaststellen hoe de betrokken personen de zaken hebben ervaren, en dus zich zouden hebben herinnerd.

Er wordt hier gevraagd naar wetenschappelijk bewijs. Dat is er niet, althans niet voor het soort herinneringen zoals die in het boek voorkomen. Voor het overerven van herinneringen in de vorm van beelden of woorden bestaat geen enkel wetenschappelijk bewijs. Er is ook geen theorie bekend die een dergelijke overerving zou ondersteunen. Dat heeft onder andere te maken met de wijze waarop men denkt dat het geheugen werkt. Dat gaat niet met stofjes, maar met het leggen van verbindingen in de hersenen.

Het erven van herinneringen is een vorm van overerving van tijdens het leven verworven eigenschappen. Het gaat hier strikt om overerving, dus zonder tussenkomst van enig leerproces, ook niet in de baarmoeder. Dit proces wordt wetenschappelijk aangeduid als "Lamarckisme", een pre-Darwiniaanse evolutietheorie van
Jean-Baptiste Lamarck. Deze theorie is geheel achterhaald met de komst en brede aanvaarding van de evolutietheorie van Darwin.

Dat gezegd hebbende is er toch een betrekkelijk nieuwe tak van wetenschap die zich bezig houdt met vormen van overerving die erg Lamarckiaans aandoen. Het gaat dan om epigenetica waarbij de basenvolgorde van het DNA an sich niet veranderd, maar de beschikbaarheid van stukken DNA wel. Er blijkt een mechanisme te zijn waarmee genen min of meer kunnen worden aan- en uitgezet op basis van ervaringen tijdens het leven. Die toestand van het DNA blijkt overerfbaar waardoor het nageslacht deze verworven eigenschappen dus ook kunnen hebben. Het overerven van deze verworven eigenschappen kan daarbij meerdere generaties aanhouden.

In de boeken van de Stam van de Holenbeer worden mensen beschreven die ca 35000 jaar geleden leefden.

Wat een fantasie , welk bewijs ligt hier aan ten grondslag dat er toen al mensen leefden ??
Nul, komma nul bewijs dus dat is alleen puur op fantasie gebaseerd en sommige mensen hechten daar ook nog waarden aan , ach een mens wil besodemietert worden en dat blijkt hier al wel weer uit.
En dan de vraag of wij herinneringen erven .

Ja zeker, ik weet nog mij te herinneren wat mijn overgrootvader vroeger, heel vroeger zei tegen zijn vrouw toen hij zijn salaris verzopen had.

Mens , mens toch waar zit toch tegenwoordig ons verstand

Zaken die we wel erven willen we niets van weten en zaken die voor elk mens apart komt naarmate men leeft gaat men in twijfel trekken.

Ach, de mens meent toch zo wijs te zijn tegenwoordig met al die behaalde diploma's, bullen enz. en het normale weet men niet eens meer.

Het is een aanname van de schrijver want je geeft alleen dingen uit je DNA door, en je herinneringen zitten in je hersenen waar zich geen doorgeefbaar DNA in bevind.

Dit is een aanname van de schrijfster. Op basis van onze hedendaagse kennis van het menselijk lichaam is duidelijk dat dit niet mogelijk is.