Wat moet ik toch met al die "mini" herinneringen in mijn hoofd?

Die herinneringen, al dan niet weg diepgestopt, bepalen voor een groot deel wie je bent. Ze vormen je persoonlijkheid. Ze spelen waarschijnlijk, bewust of niet, een rol bij elke (belangrijke) beslissing die je neemt.

Jij Bent Je Herinneringen!

Wat je ermee moet.... accepteren/aanvaarden dat je ze hebt, dat het bij jou zo werkt.
Verder niets. Het is zoals het is.

Gewoon laten zijn voor wat ze zijn.
Hoe minder jij je daaraan stoort hoe minder mentale
voeding jij ze geeft.
Mentale voeding is de activator van hetgeen je ervaart of waarneemt.
Een heel eenvoudige manier om jouw geheugen optimaal te trainen naar jouw zin is veel glim-lachen.
Je activeert daardoor het soort hormonen die jouw brein optimaler doen functioneren in de zin zoals jij het wenst.

Doe maar eens de test.
Van zodra jij je extreem inspant om een bepaald soort informatie uit jouw interne databank te halen ga je jouw 'leidingen' overbelasten en lopen bepaalde connecties ter aflevering van de informatie elkaar mis.
Je maakt je misschien druk en op een geveven geef je het op.
Echter, van zodra jij je ontspant en je op leuke zaken focust komt 'plots' de informatie die jij eerst niet doorkreeg.

Dus hoe vaker per dag je lacht of op andere wijzen ontspant hoe meer hormonen je activeert om jouw mentale leidingen soepeler/flexibeler te houden en hoe sneller de informatie tot jouw bevattingsvermogen of waakbewustzijn doordringt.

Lachen en Glimlachen is een eenvoudige manier van loslaten/losweken/lostrillen van hetgeen zichtbaar of onzichtbaar bepaalde kanalen blokkeert en daardoor is Glim-Lachen een efficiënte manier van orde scheppen in eender welk chaosveld.
Het volstaat om de mondhoeken op te trekken om via de temporale kwabben (ook slaapkwabben genoemd) het soort hormonen te activeren die zowel jou korte als lange-termijn geheugen activeren.
Die temporale kwabben bevinden zich aan weerszijden van de hersenen en situeren zich boven de oren.
Indien Glimlachen niet lukt steek dan een potlood of een ander voorwerp tussen je tanden waardoor je eveneens de mondhoeken optrekt en automatisch verhoogde hersenactiviteit bekomt.
Het effect is hetzelfde.
Het maakt in wezen niet uit of jouw lach welgemeend is of niet, het is de specifieke beweging van de lachspieren die telt.
Het geeft wel een intenser effect als je wel van harte Glimlacht doch het is geen must.
Op het einde van de rit ga je toch vaker welgemeend Glimlachen omdat je steeds opnieuw verbaasd zal zijn over de wonderlijke effecten van deze eenvoudige oefening ;-)

Succes ermee!

Die kleine dingen zijn prima. Als een mens zich aan de buitenwereld zou willen voorstellen dan denkt hij bijna automatisch aan de grote dingen, maar de kleine dingen hebben je meestal meer gevormd dan de grote; die keer dat je iemand blij gemaakt hebt met een kleinigheid of die keer dat je onbedoeld iemand pijn hebt gedaan. Die kleine dingen maken dat je je anders gaat gedragen, bijna onmerkbaar, maar alles bij elkaar maken ze je tot de mens die je nu bent. Het is niet voor niets dat oudere mensen vaak wat milder worden en dat hun oordeel vaak een meer bezonken indruk maakt. Mensen zeggen altijd dat het de grote strijd was die je beïnvloed heeft, maar misschien was het wel het beetje beschutting of het luisterend oor wat je kreeg in een moeilijk uur van iemand waarvan je het niet verwachtte.
Laat de kleine dingen dus gerust toe want je leven bestaat vooral uit kleine dingen; ze zijn de smaak van je leven.
Als je belangrijke dingen vergeet is dat natuurlijk lastig, maar zoals al is gezegd kun je de werking van je geheugen sterk verbeteren door iets te koppelen aan iets anders en het maakt niet veel uit waar aan. Als je toevallig werd gehinderd door de herinnering aan die keer dat je een standje kreeg van je moeder terwijl je een belangrijk stuk leest dan ga je even terug naar dat moment en je koppelt die twee zaken bewust aan elkaar en je zult het beter onthouden, maar ook als je het koppelt aan iets wat je toevallig op dat moment ziet.

Datzelfde heb ik óók.Mijn jeugd is helemaal niet over rozen gegaan,en bepaalde herinderingen weet ik maar al te goed.Je moet wel leren onderscheiden dat dat "slechts" herinderingen zijn waar je toch mee zal moeten leven denk ik.Sinds kort heb ik een dagboek die ik bijhou waarin ik schrijf hoe ik me voel en funktioneer.
Als je goed leert luisteren en voelen naar je lichaam en geest...kan je een rijk leven leiden denk ik.Op tijd je grenzen aangeven doet het lichaam wel,maar je moet de signalen wel herkennen.Psychotherapie zou daarbij kunnen helpen denk ik.

Alle informatie die binnenstroomt via de zintuigen wordt verwerkt en geïnterpreteerd. Sommige lijken oninteressant, maar verwerkte informatie wordt wèl opgeslagen.

Door (kleine) triggers kun je 'die afslag' in je hersenen nog eens nemen en je dit herinneren. Hoe vaker je dit herinnert, hoe meer die afslag onderstreept wordt. Dan verankert de herinnering zich in je.

Sommige herinneringen lijken al ver weggevaagd, maar kunnen door een bepaalde geur of iets anders weer opleven. De trigger...

Het lijken allemaal kleine onbenullige dingetjes, maar juist dankzij AL deze ogenschijnlijke onbenulligheid hebben we de kijk op de wereld gekregen die we nu hebben. Zoals werd genoemd, de enorm hoge tafel als voorbeeld, een herinnering groeit (vaak, niet altijd) met je mee. Je herinnert je dat de tafel tot je kin kwam, dus dat zou nu betekenen dat het de eettafel van een reus zou zijn. :-)
Toch heb je door die tafel geleerd om alles in perspectief te zien, om diepte te schatten. Of je hebt de tafel vaak gezien (de tafel in je ouderlijk huis) en is de herinnering daarom nog zo levendig of de tafel week dermate af van het normale dat hij je als kind opviel (de deftig opgedekte tafel van je kakkerige oudtante bijvoorbeeld). Op één of andere manier is de herinnering levendig gebleven en iedere keer dat je hier weer aan denkt, zal de herinnering dikker onderstreept worden.

Je hoeft hier helemaal niets mee, niet bewust tenminste. Je kunt je gedachte (de herinnering) gewoon laten zijn wat het is. Laten komen en gaan...

En belangrijke dingen vergeten, terwijl je die ogenschijnlijk onbenullige dingen 'ineens'weer tot in detail weet te omschrijven? Ik schud je graag de hand...