Alles willen weten of niet willen weten dat is de vraag? Wat in de hersenen bepaald of je wil weten of niet wil weten?

Met je laatste zin ben ik het helemaal eens: het heeft totaal niets met intelligentie te maken.

Het is ook nog maar de vraag of het iets in de hersenen is. Want eigenlijk is het, om het maar wat plat te zeggen, niets meer dan nieuwsgierigheid. Geen hersenfunctie dus, maar gewoon je karakter.

Er zijn rustige en beweeglijke mensen, mensen die avontuurlijk zijn ingesteld, en mensen die zelfs niet zo nodig op vakantie hoeven. En zo kunnen we nog wel even doorgaan: mensen die risico's mijden, en mensen die graag risico's nemen, opgewekte en neerslachtige mensen, en belangstellende mensen en mensen die het nauwelijks iets kan schelen hoe het anderen vergaat.

In zekere zin heeft het met leergierigheid te maken. Het heeft voor sommigen iets uitdagends om (veel) dingen te weten te komen. Je ziet het al bij jonge kinderen: hoewel het daar door b.v. de ouders nog wel wat te stimuleren valt, is dat toch al in het karakter bepaald. Let er maar eens op: je hebt kinderen die alles opmerken, en overal achteraan gaan, om te kijken wat het is, het vast willen pakken, of zelfs steeds naar nieuwe dingen op zoek gaan. Maar tegelijkertijd heb je ook kinderen die het allemaal worst is wat er te zien en te beleven is. Hoewel die groep kinderen denk ik wat kleiner is, (bijna alle kinderen zijn nieuwsgierig) toont dat aan dat het gewoon je karakter is, en geen hersenfunctie.

Mensen zijn verschillend. En misschien is dat maar goed ook: want waarschijnlijk zouden we stapeldol worden van allemaal leergierige en nieuwsgierige mensen om ons heen, of juist allemaal mensen die al genoeg aan de kennis hebben, dat een bal rond is. ;-)

Bovendien moet we ook wel vaststellen, dat je het ook kunt overdrijven. Iemand die van alle landen van de wereld, de precieze samenstelling van de regeringen op kan noemen, met namen van alle ministers, of alle uitslagen van de wedstrijden van Ajax, sinds 1723 kan opnoemen, zal ongetwijfeld op een ander vlak, b.v. sociale omgang, weer wat slechter functioneren. Dat zie je nogal eens bij top-schakers en -musici. Schitterend viool spelen, en tot de wereldtop behoren is prachtig, maar als je moeite hebt om met je vrienden in een café ongedwongen een biertje te drinken, dan heeft zoiets ook zijn nadelen.

Het is één van onze oer instincten.

Want als we niet nieuwsgierig waren, hoe zouden we dan bijvoorbeeld willen proberen na te doen wat onze ouders doen? Hoe zouden we in de oertijd nieuw voedsel ontdekken? Hoe zouden we nieuwe vruchtbare grond vinden om op te leven?
Het is puur een door evolutie ontwikkeld instinct om alles te proberen en te willen weten. Immers, alleen de dieren die nieuwsgierig waren kwamen erachter dat je die gele vruchten met die stekels ook kunt eten, en dat achter dat gevaarlijke ravijn nog een veel betere grot is om in te wonen. Deze mensen hadden daardoor meer overlevingskansen, en zo bleven uiteindelijk de dieren/mensen over die het meest nieuwsgierig waren.

Ik wil proberen de vraag van de andere kant te beantwoorden.

Zelfs de MEEST nieuwsgierige mensen die ALLES willen weten van bijna alles, hebben wel wat gebieden waar ze niet van weten en dat het liefst ook zo houden.

Duidelijke voorbeelden hiervan zijn "sporthaters", "complete computerleken" (die wel zijn afgestudeerd in iets anders moeilijks),
"niet-keukenprincessen"(die beweren nog geen ei te kunnen bakken maar wel een auto kunnen repareren).

En als je het van die kant bekijkt is het logisch dat er mensen zijn die van BIJNA alles iets willen weten, EN mensen die van VEEL iets willen weten, maar dat er dan ook mensen zijn die maar een heel beperkte interesse hebben.

Ik geloof nl eigenlijk niet dat er mensen zijn die zich NERGENS voor interesseren (als ze niet ziek of depressief ed zijn).

Dus de mensen die (in de optiek van anderen ) maar een beperkte interesse hebben, interesseren zich mogelijk voor iets dat niet zo alledaags is en praten daar dan ook niet vaak met anderen over. En inderdaad, de zaken die "de groep" leuk vindt, trekt hen dan niet.

Heerlijke vraag! Zou het zo zijn dat de hersenen dat bepalen?
Het is niet zo een eenvoudige vraag en je kunt hier heel heel diep over nadenken en over filosoferen.

Ik geloof dat er verschillende soorten vragen zijn die opgeworpen kunnen worden uit het mentale gedeelte maar ook uit het hart kunnen komen en het lijkt dan of wij die vragen zelf bedenken maar dat is schijn.
De vraag uit het hart is vaak een vraag die je helpt te evolueren en je naar een hoger bewustzijn tilt. En je inzicht geeft in jezelf.

De vragen die voortkomen uit angst of om macht te hebben komen uit een heel andere plek vandaan en zijn mentaal.
De vraag moet onder de loep genomen worden. Waarom wil ik dit weten? Waarom vraag ik mij zelf dit af? Vandaar uit kun je gaan onderzoeken of het een vraag is die evolutie met zich meebrengt of dat het een vraag is om als je het antwoord hebt je daardoor beter voelt en meer aanzien in jouw idee verwerft.
Ze zeggen niet voor niets kennis is macht, maar het werkelijke weten is niet gebaseerd op deze vorm van macht.
De conditionering voort gekomen uit de omgeving al van kleins af aan speelt hier ook een grote rol. Evenals de mogelijke trauma's van bijvoorbeeld uitgelachen te zijn op school als je een dom antwoord gaf door klasgenoten.
Dat kunnen allemaal redenen zijn om later heel veel te willen weten zodat je je goed voelt.
En er zijn legio mogelijkheden. Geprikkelt willen blijven omdat je je anders verveelt en ga zo maar door. En dat zijn allemaal emotionele oorzaken.

Mijn ervaring is dat door inzicht en antwoorden krijgen op moeilijke vragen er nieuwe verbindingen gecreerd worden in de hersenen en je dan werkelijk alsware even een lichtflits waarneemt in je hoofd. Daardoor kun je sneller gaan denken en dat zet ook weer aan tot meer willen weten omdat de samenwerking tussen hoofd en hart ook weer groter wordt.