Waarom is de Kopenhaagse interpretatie van de kwantummechanica zo algemeen geaccepteerd, terwijl deze zo makkelijk weerlegd is met 'Schrödingers kat'?

Ik heb mij nooit kunnen vinden in de Kopenhagen interpretatie, die toch accepteert dat de kat tegelijkertijd dood en levend is.

Volgens mij is deze interpretatie ook niet zo algemeen geaccepteerd als jij hier suggereert.

Zelf houdt ik, tot nader order, vast aan de idee dat de kat óf dood óf levend is en dat, zolang wij de zwarte doos niet openmaken, wij domweg geen kennis hebben over de toestand van het systeem, maar dat het systeem zich desalniettemin in een toestand bevind.

Disclaimer:
Ik ben maar een 'leek' in die zin dat ik er vaak over filosofeer, maar niet de exacte kennis heb. Ik kan hier dus ook wel degelijk zaken verwarren, of termen niet helemaal goed hebben, maar ik hoop dat ik met mijn gedachtenspinsels je in ieder geval een beetje duidelijk kan maken waar ik naar toe wil. :)

Antwoord:
Even los van de "Kopenhaagse interpretatie" die mij tot dusver onbekend was:

Misschien dat deze video je meer inzicht kan geven in het verschil tussen het microscopische onzekerheidsprincipe en macroscopische complexiteit.

Ik vind het in ieder geval aardig aannemelijk:

http://www.youtube.com/watch?v=RMP58PDPT48

en dan met name vanaf:
http://www.youtube.com/watch?v=RMP58PDPT48#t=02m53s

Zoals ik het kortgezegd begrijp is het als volgt:
Schrödingers kat (staat los van de video, maar zo begrijp ik het expiriment) is volgens mij een gedachtenexpiriment die aan de hand van een macroscopische hypothese een microscopische gebeurtenis probeert te illustreren. Ik geloof niet dat de algemene consensus is dat het onzekerheidsprincipe zich op macroscopische schaal ook nog op eenzelfde manier manifesteert, simpelweg omdat er op macroscopische schaal te veel 'golven' interactie hebben met elkaar om allemaal op eenzelfde moment dezelfde uitkomst te vertonen, waardoor de kat opeens zou verdwijnen.

Volgens mij is het zelfs zo dat het onzekerheidprincipe zegt dat een 'losse' golffunctie een onzekerheid toont, *totdat* het interactie heeft met andere golven (maar dit kan ik volledig mis hebben hoor). Als dit zo is lijkt het mij dat op macroscopische schaal deze golven dan dus allemaal interactie hebben met elkaar en allen tot een bepaalde waarde leiden.

Als er al nog sprake zou zijn van onzekerheid, dan zou het te onwaarschijnlijk zijn dat al deze golffuncties allemaal tegelijkertijd op dezelfde wijze ineenklappen (wavefunction collapse) waardoor de kat opeens zomaar verdwijnt. En kat bestaat uit miljarden deeltjes!

Dit laatste probeert de video die ik aanhaalde (zie ook de vervolgdelen) volgens mij te illustreren.

Toegevoegd na 12 minuten:
Sorry, eigenlijk begint het echte relevante pas in het tweede deel:
http://www.youtube.com/watch?v=hNaxKhPKsPc

De Kopenhageninterpretatie gaat over gebeurtenissen op kwantumniveau - de gedragingen van elementaire bouwstenen van het materie. Zodra men dit niveau ontstijgt en met grotere onderwerpen gaat werken, gaan interacties onderling zorgen voor ineenstorting van de golffunctie, en kun je overstappen op klassieke natuurkunde.

Schrödinger's kat is een mooi voorbeeld van hoe kwantumeffecten eruit zouden zien op de schalen die we gewend zijn. Ongeveer vergelijkbaar met verhalen over hoe de wereld zou werken als de Plancklengte een meter zou zijn, of hoe we tijd en afstanden zouden ervaren als de lichtsnelheid 100 kmh zou zijn. Een leuk voorbeeld, maar niet meer dan dat.

Vroeger had je de pijl van Zeno, die is uiteindelijk opgelost met differentiaalrekening.
Het is lastig dynamische processen in statische formules te vangen.
Om eea. duidelijk te maken wordt er wel een sgetransponeert op een schaalgrootte die dan de absurde toestanden laat zien die ontstaan in de kwantumvergelijking.
Wat echter ook gebeurt is dat niet alleen de formaten een flinke upscaling krijgen , maar ook de effecten zelf.
Het is natuurlijk best lastig om om te gaan met upscalingen van rond 10 tot de 30e macht (met een paar nullen speling)
Je kunt domweg die upscaling niet consequent toepassen omdat oa. de sterke en zwakke kernkrachten dan hele rare dingen zouden doen, ik noem voor de lol al even de wet van de kwadraten op de afstandwerking van de sterke kernkrachten.
Dergelijke gedachtenexperimenten zijn dan ook louter als illustratief hulpmiddel in te zetten, onder weglating van alle effecten die wel bestaan maar het voorbeeld bederven.
Het gaat dus om begripsvorming.
Bij de een vormt zich wel het beoogde begrip, een ander (niet minder wijs mens) trekt hele andere conclusies.
Er zijn domweg weinig andere mogelijkheden sommige zaken inzichtelijk te maken.
In deze zou je de betrokken grote geleerden het niet kwalijk moeten nemen dat ze geen betere illustratie hebben weten te bedenken, wat cartoonisten hadden misschien leukere verbeeldingen van effecten kunnen neerzetten.
Wel blijkt de kwantummechanica verbazend goed voorspellingen te geven die nu meer en meer bevestigd worden.
Of de kat nu steekhoudend was of niet, ze zijn er niet door in een muizenval gelopen.
Wij maken al gauw de fout dat we teveel ons gewone denkkaders loslaten op een karikatuur, wat natuurlijk op een hilarische wijze vastloopt.
Soms moeten we gebrekkige methoden (wegens ontbreken van beter) niet teveel als een kernpunt gaan zien.
Zelf heb ik diep respect waar deze mensen met als mogelijkheden denkprocessen en gedachtenexperienten
uiteindelijk mee in staat gebleken zijn tot op hoge nauwkeurigheid voorspellingen te doen die 80-90 jaar later pas bevestigd konden worden, dat is niet voor de poes. Daar deel ik geen kat voor uit!!

Het idee van Schrödinger zijn kat, berust op een misvatting: het idee is nl. dat zolang een deeltje niet geobserveerd wordt de toestand waarin het verkeerd onbepaald is en daarmee is de dood van de kat onbepaald (wat natuurlijk onzin is). Deze tegenstrijdigheid wordt bepaald, niet zozeer door de onjuistheid van de Kopenhaagse interpretatie van de kwantum-mechanica, maar door de misvatting dat een 'observatie' alleen door een intelligent wezen (lees: mens) kan worden gedaan. Elke interactie van het (vervallende) atoom met zijn omgeving kan nl. worden opgevat als een 'observatie' (=verstoring).

Stephen Hawking heeft gelijk dat hij zijn revolver trekt.
Het is toch enkel van belang voor de waarnemer.Wat maakt het in godsnaam uit of ze dood of levend is als we het niet kunnen waarnemen.Naar de duivel met die kat.

Ha, de "kat" theorie is gemakkelijk te ontkrachten met de "dobbelsteen" theorie.
Een dobbelsteen heeft namelijk 2 tegenovergestelde kanten, 2 polen, leven en dood, de 6 en 1, de 5 en 2, 3 en 4. Toch vomt alles 1 geheel. Tel nu de kanten bij elkaar op, 6+1 wordt 7, net zoals de andere cijfercombinaties. Alles is dus 1 geheel, en zo moet je dus ook de "kat" theorie bekijken, leven en dood, 2 tegenpolen, maar een geheel.