Smelt een ijsblokje dat gemaakt is van water dat voorheen gekookt werd, trager dan ijs gemaakt van kraantjeswater?

Dit is een hele complexe vraag. Het antwoord moet daarom ook in etappes gegeven worden.

Kokend water kan minder goed gassen vasthouden, dit zorgt voor een omzetting van de aanwezige calciumverbindingen. Ze worden minder goed oplosbaar en slaan dus neer. Gevolg het water wordt minder hard door koken (zie link 1).

Vervolgens geldt er een vriespunts daling bij het bevriezen van water als er verontreinigingen in zitten, ingeval van hard water kan dat een halve graad zijn. Hard water bevriest dus bij -0,5 graad ipv bij nul graden en ontdooit ook al bij -0,5 (zie link 2 helaas wel in het Engels)

Er is dus alleen een behoorlijk verschil als men hard leidingwater vergelijkt, gekookt en ongekookt, bij heel zacht water is er nauwelijks effect van het koken op de hardheid en zal vervolgens bij invriezen ook vrijwel hetzelfde product geven.

Voor hard water is de conclusie:
IJsblokjes van ongekookt hard water zullen bij een lagere temperatuur beginnen te ontdooien door de aanwezigheid van de Calcium en Magnesium verbindingen. Bij gekookt hard water zullen die er (deels) uit zijn waardoor het smeltpunt meer op dat van zuiver water lijkt.

Je spreekt van trager, dat is een beetje een verwarrend begrip, het ijsblokje dat bij -0,5 graad begint te ontdooien zal dus bij een lagere temperatuur beginnen te ontdooien. Hoe snel een ijsblokje ontdooit, (dus hoeveel minuten het duurt voor het weg is) is verder ook erg afhankelijk van de vorm, of er wind omheen blaast enz. Maar hoe groter het temperatuurverschil tussen ontdooitemperatuur en omgeving hoe sneller het in principe gaat.

Summo geeft hierboven een prima redenering over de smelttemperatuur. Ik voeg daar nog aan toe dat in "zacht" water ook gassen zitten opgelost. Bij het koken worden die voor een deel verdreven. Als je het water snel afkoelt in een afgesloten omgeving zal het ook daarom minder verontreinigingen bevatten, en ook daardoor minder smeltpuntsverlaging laten zien (het zou wel moeilijker kunnen bevriezen door beperkte aanwezigheid van nucleatiekernen, maar voor smelten maakt dat bij mijn weten niet noemenswaardig uit). Kortom, kraanwater ontdooit al bij een iets lagere temperatuur, en daardoor iets sneller omdat het temperatuurverschil met de omgeving groter is en er dus sneller warmteoverdracht plaatsvindt.
Echter, er is meer...
IJs met ingebedde verontreinigingen, zoals opgeloste gassen en kalk en andere zouten, heeft een minder regelmatig kristalrooster met meer "defecten". Er zullen daardoor iets minder bindingen zijn tussen watermolekulen die verbroken moeten worden. Dat vereist dus minder energie. Daardoor kan gedemineraliseerd water een grotere latente smeltwarmte hebben dan kraanwater. Ik heb hier overigens niet veel over kunnen vinden in het kader van water. Het zal er ook vanaf hangen hoe snel het water bevroren is: langzaam bevriezen geeft normaliter minder defecten in de kristalstructuur dan snel bevriezen. Dit effect zou betekenen dat bevroren kraanwater nog weer sneller smelt dan bevroren gekookt water.
Er lijken dus een hoop dingen een rol te spelen, afhankelijk van de omstandigheden waaronder het bevriezen en smelten plaatsvonden. Maar kraanwater gaat een klein beetje sneller dan gekookt water, zou ik ook zeggen.
Goeie vraag!