Wat zit er achter de sterren?

ik zou eerder veronderstellen dat oneindig wél bestaat, alleen kunnen we het zoals je zegt niet bevatten en degelijk uitleggen. Maar ik zou het willen verklaren met een simpel voorbeeld : indien mensen in een 2-dimensionale wereld zouden leven dan ‘zien’ we alles als ‘lijnen’ en is alles ‘vlak’. Maar zien we wel alles? Nee. Maar we kunnen enkel veronderstellen dat er nog iets anders en ‘breder’ is dan de 2 dimensies waarin we op dat moment zijn. Deze derde dimensie zou voor diegene die 2 dimensies ‘gewoon’ zijn een openbaring zijn. Zo zie ik het ook met oneindig. Het heelal kan ook niemand bevatten omdat we, denk ik, het gewoon niet kunnen 'zien' wegens onze beperkingen. Moesten we 1 dimensie of zelfs 10 dimensies verder ‘zien’, waar huidige wetenschappers mee ‘denken’, zouden we al een hele stap verder zijn.
Maar het blijft een wonderlijke vraag die ik mij ook al vele malen gesteld heb...

Nog een mooie link : http://www.urania.be/sterrenkunde/kosmologie/oneindig.php

Ik denk dat deze simpele vraag het moeilijkste antwoord vraagt,zelfs waarschijnlijk niet te beantwoorden is.Ons brein gaat niet ver genoeg om dit te bevatten.
Er zijn veel geleerden die hun theorie
over dit fenomeen hebben gepubliceerd.Welke benadrd de waarheid het meest?
Het zou het wonder van de eeuw zijn,als het mysterie hie op deze site ontrafelt wordt.
Ik zal een poging doen:

De grote van het heelal is in de afgelopen 100 jaar steeds flink gewijzigd.
Het heelal is in werkelijkheid veel groter dan tot waar wij het heelal in kunnen
kijken met onze optische telescopen.
Wij kijken 78 miljard lichtjaar ver, het waarneembare heelal.
Vergeleken met de leeftijd: 14 miljard jaar,
dan is er een tijd geweest dat het heelal ontzettend snel uitdijde.
Het heelal in zn geheel is een geschatte 156 miljard lichtjaar in doorsnede minimaal
Alle Waarneembare materie is verspreid over een afstand van 93 miljard lichtjaar.

Volgens de huidige begrippen is het heelal eindig maar onbergrensd..
Een grens is moeilijk waar te nemen als elke plaats in de ruimte hetzelfde word ervaren als hier!
Een waarnemer op een "planeet" hier ver vandaan ervaart ook een "Hubbleconstante" (bij wijze van spreken)
Denk aan het ballon model, met die stippen..

Stel je een zwart gat voor, hij buigt de ruimte om zich heen.
Stel je voor dat we het er op wagen en we reizen naar het zwarte gat..
Iets wat recht is kan ook krom zijn want je apperatuur je gegevens in bv je ruimteschip
verteld jou dat je recht door gaat terwijl rond reist.
Je volgt een gebogen lijn: "de geodetische lijn"
Een zwart gat draait,en snel ook.
Hij trek materie naar zich toe, en daarmee ook de ruimtetijd.
Tot hij zijn kinetische energie kwijt raakt en en uiteindelijk tot stilstand komt
en de "ster" alsnog ontploft, nouja uitdijt...

Als een ster de ruimte aanzienlijk kan kromtrekken
dan doet het heelal dat op grote schaal ook natuurlijk.
Je denkt dat je rechtdoor gaat maar in feite reis je met een boog.
Waarnemer X en waarnemer Y willen naar de 'grens' van het heelal reizen..
Na een eeuwigheid komen ze erachter dat ze geen grens zijn tegengekomen.
Waarnemer X heeft er genoeg van en blijft achter, waarnemer Y gaat verder.
Waarnemer X ziet waarnemer Y een gebogen pad volgen.
Als hij poolshoogte neemt en zn maatje weer opzoekt komt hij tot verbazing
dat ze allebij rechtdoor reizen.
Ze vinden achter elke ster en sterrenstelsel weer een nieuwe, want het heelal blijft uitdijen
Zou je sneller kunnen reizen dan de snelheid van de uitdijing dan kom je uit waar je begon.

Groeten

Even wat harde feitjes:
Het heelal bestaat ongeveer 14 miljard jaar (en niet 78). Het licht van sterren die 14 miljard lichtjaar ver weg staan heeft er (het woord zegt het al) 14 miljard jaar over gedaan om bij ons te komen. Je kijkt dan dus 14 miljard jaar terug in de tijd!
Enigszins kort-door-de-bocht gezegd: Verder (terug) kunnen we niet kijken, omdat het heelal toen eenvoudigweg nog niet bestond. Tijd begon toen het heelal begon (de zgn. Big Bang).

"Achter de sterren kijken" is dus analoog aan de vraag "wat was er voordat tijd begon". Het antwoord luidt: niets, of althans niets dat wij kunnen bevatten. (en met niets bedoel ik in dit geval dus niet lege ruimte).

De kromming van ruimte-tijd is (o.a. dankzij Einstein) goed begrepen. Toch zijn er inderdaad nog wel wat losse eindjes, vnl. over hoe het heelal begon. Als je interessant vindt raad ik je het boek "A brief history of time" van Stephen Hawking aan (illustrated version). In het Nederlands is het verschenen als "Het Heelal".

Groet