Hoe gaan we de luxe produkten in ons leven ooit weer leren opgeven ?

Dan wordt het naar de euroshopper om de producten te kopen. Dat is ook geen probleem.

Zolang het niet hoeft, moet het geld toch worden uitgegeven. Dat is tenminste de insteek van de maatschappij in deze tijd. Wie wil er nu nog wachten en sparen voor zijn oude dag. Als hij niet zeker weet dat hij nog een oude dag heeft, en al eerder de pijp uit is.

Ik zou niet dood willen gaan en nog veel geld hebben op mijn bankrekening. Dan heb ik al die tijd voor niets zo hard gewerkt, zonder dat ik het optimale heb kunnen uitgeven en kunnen genieten wat ik van dat geld heb kunnen kopen.

Ook dat is niet goed, ik weet het. Ik ben alleen van die generatie waarin die generatie dat moet leren. Daar ben ik dus een onderdeel van. Over 50 jaar doen we het weer anders.
Dan moet je weer sparen, omdat de pensioenen niet worden betaald.

Uiteindelijk komt het altijd goed. De mens is heel rekbaar als het echt nodig is. Bovendien is geluk niet te vinden in het materialisme. Dus ook het ongeluk niet.

Dat gaat snel genoeg en ook makkelijk, dwz wij zijn net met pensioen en door omstandigheden wat minder in de slappe was. We doen makkelijk stappen terug.
Maar ik vraag me af of jongeren dat wel kunnen, wij weten nog hoe krap het was eind 50 er jaren en begin 60. Toen stelde ik mijzelf altijd de vraag als ik iets wilde kopen: zou ik ook zonder... kunnen. Dat helpt heel goed.

De een kan het wel en de ander (bijna) niet. Ik heb er minder moeite mee, maar ik doe er ook niet zo aan mee. Als wij naar bijvoorbeeld naar een pretpark gaan, neem ik zelfgesmeerde broodjes en blikjes/pakjes drinken mee. Niet omdat we het niet kunnen betalen, maar ik heb het er niet voor over. Kleding koop ik veel in de opruiming of op kortingsavonden. Etc.

Veel mensen zetten gewoon niet `de tering naar de nering` en daardoor komen ze in de problemen en hebben ze nog minder te besteden. En natuurlijk kunnen we zonder de Starbucks, het is ook een kwestie van willen.

Simpel: de tering naar de nering zetten. Zoals mensen dat altijd al gedaan hebben.

In plaats van verse pasta van de AH, gewoon weer een pak spaghetti.

In plaats van een nieuwe auto kopen, gewoon weer zoeken naar een derdehands Saab.

Langer doen met je computer, geen 'entertainmentssystemen' aanschaffen, een MP3-speler van twee tientjes als je er al één koopt, weer gewoon koffie zetten als je de cups voor je nespresso niet kunt betalen, de keuken gebruiken die al in je huis zit of naar de IKEA gaan in plaats van er tienduizenden euro's aan uit te geven, met de hand afwassen als de wasautomaat het begeeft, je was weer aan de lijn hangen.

In de stad ga je weer ergens een gewone kop koffie met koffiemelk drinken.

Je bammetjes neem je mee van huis, net als vroeger.

Je gaat weer voor de goedkope huiswijn in plaats van de dure flessen.

In plaats van speciaalbier drink je weer gewoon pils.

Klinkt dat nou echt zo vreselijk?

Zelf geef ik geld uit aan luxe als ik dat geld over heb, én het ervoor over heb. Heb ik het geld niet of heb ik een beter doel voor mijn geld, dan laat ik de luxe staan. Simpel, kwestie van prioriteiten.

Beter voorbeeld: medische zorg, die is op middellange termijn niet houdbaar.
Mijn stelling is: het krijgen van dingen geeft minder vreugde dan het verdriet bij het verlies van de dingen.

Ja alles wat we krijgen moeten we ook weer afgeven, ook het geschenk: Lichaam... Dus alle luxe is van voorbijgaande aard... En als je oud genoeg wordt zal de weelde en luxe van het bestaan afkalven tot spartaanse proporties... Dat kan niet anders... Olie en gas raakt op en wat hebben we dan nog?

Het gros van de dingen die je noemt, zijn bepaald geen eerste levensbehoeften, sterker nog, het ZIJN niet eens behoeften als de markt ze niet geboden had.
Zolang je de keus hebt, kies je, en heb je die keus niet meer, dan kies je niet.

Nu komen er in je rijtje dingen voor die gewoon lekker zijn, ongetwijfeld, maar als ik eerlijk ben ook gewoon een hele hoop decadente kouwe kak. Als je daar niet meer zonder kan, heb je inderdaad een buitengewoon groot (luxe)probleem.

Een stapje terug doen, betekent voor de meeste mensen wel iets meer dan dat. Dat is niet meer de keus tussen peperdure handgedraaide spaghetti of fabriekssliertjes, maar of er wel of niet een sausje overheen kan. Geen brood van vier euro in plaats van twee kwartjes, maar of er nog beleg op zit. Geen Armani is Versace meer moeten kiezen, maar wel of geen kleren. Ik vind eerlijk gezegd niet één van de door jouw genoemde producten vanzelfsprekend ; ze zijn wellicht op de goed uitgeruste keuken na extreem dure luxe-artikelen, die een doorsnee Jan Modaal zich niet of slechts bij uitzondering kan permitteren. Dit uitgavenpatroon heb je minimaal twee salarissen (1 modaal en 1 minimum als je een normaal huis hebt, twee modaal als je ook bovenmatig luxe woont) nodig.

Veel smaak en gewoontes zijn overigens gewenning ; na een korte periode zonder, ga je vanzelf weer andere dingen lekker vinden. Je kunt ook zelf heerlijke broodjes beleggen en met Hema-wijntjes is niks mis. Soms heb je van die produkten die je heerlijk vind en regelmatig koopt, om can ineens te constateren dat dat merk of die smaak niet meer gemaakt wordt ; ook dat went wonderbaarlijk snel. 't Zit vaak gewoon in je hoofd. En daar krijg je het ook wel weer uit. Mensen zijn buitengewoon flexibel.

ik herken me niet in jouw verhaal.
ik koop huismerk, en daar is niets mis mee.
ik heb geen auto, maar neem de bus, ook geen probleem.
ik heb geen afwasmachine, de afwas met de hand doen heb ik zeker geen hekel aan.
de was hang ik in het trapgat te drogen, lekker vochtigheid voor m'n plantjes.
ipod, wii, wat zijn dat voor dingen? ;)
allemaal flauwekul, waar je makkelijk buiten kan.
als straks het zonnetje weer schijnt, schijnt hij voor mij net zo hard als voor jou, en geniet ik er volop van.
dus geniet van de luxe die je je kan permiteren, maar wees niet te bang voor het verlies daarvan.

Uit noodzaak.

Mensen die nu werkeloos worden leren dat ook allemaal. Het kost sommige wat meer tijd, maar als er geen geld is kun je het niet uitgeven, zo simpel is het.

Als je deze week de handgedraaide spagettie eet en dan 3 weken van droog brood leeft weet je volgende maand wel beter, en zo niet, dan wel de week erna.

Mensen zijn flexibel en leren zich aan te passen aan de situatie. En dat zullen we ook doen als we die luxe producten MOETEN opgeven.

Ik zelf zal daar geen moeite mee hebben, alle spullen die ik heb zijn maar tijdelijk, en verliezen hun waarde als je dood gaat.
Als er mensen zijn die het harder nodig hebben, gaat het daar naar toe.
Het is immers soms zo goed om te geven en te delen, en de dankbaarheid die je er voor terugkrijgt is vele malen belangrijker dan wat je weggeeft.
Materialisme is mij vreemd, en heeft weinig vat op me.

we gaan het opgeven door bij onszelf te beginnen; let maar eens op als je in de winkel teruggaat naar de zak goedkope macaroni, 9 van de 10 keer pakt degene naast je daarna ook die zak!
Ook zo met auto's als je je niet meer laat meeslepen door de (overbodige) comsumptiedrang met mix van jaloezie omdat de buren om de 2 jr een nieuwe kopen en lekker geniet van je oude karretje dat nog prima 10jr voldoet, dan geef jezelf het juiste signaal af