Hoe kan je je lach inhouden in grappige situaties?

heel moeilijkhttp://www.youtube.com/watch?v=iQ-R_znSaSY zeker als je niet voorbereid bent kijk maar eens

Toegevoegd na 3 minuten:
http://www.youtube.com/watch?v=iQ-R_znSaSY

Door te denken hoe gelukkig je ben , en dat je die handicap zelf niet heb.

Door je voor te bereiden je inderdaad te bedenken hoe gelukkig jij bent

Ik zou om zoiets echt niet kunne lachen.
Mijn lachspieren werken dan echt niet hoor, ik zou eerder gefocust zijn op het toch "verstaan"van zon iemand.
Misschien is dat een tip voor jou?

Door het niet grappig te vinden als iemand amper kan praten, raar loopt, scheel kijkt, kwijlt door halfzijdige verlamming en al die andere dingen waar je wellicht om moet lachen.

Eigenlijk een heel slecht antwoord op de vraag, want ik kan je geen advies geven. Ik zie gewoon de grap niet in van dergelijke aandoeningen, dus hoef ik mijn lachen niet in te houden.

Door je in de situatie van de andere persoon te plaatsen. Zou jij het leuk vinden dat mensen om je lachen als jij in een soortgelijke situatie zit? ik denk het niet.

goed nadenken voor je wat zegt of eruit gooit.

Volgens mij is niet lachen gewoon een teken van dat je de persoon respecteert. Door wel te lachen vindt je zijn afwijking dus belangrijker dan de boodschap die hij overbrengt.

Dus respecteer de persoon en bedenk hoe jij het zou vinden als iemand bezig is met zijn lachen in te houden in plaats van serieus te luisteren.

Als ik m'n lach inhoud krab ik altijd aan m'n neus, wat altijd wel werkt. Misschien heb jij ook zo iets? Ergens krabben of iets....

Wellicht dom antwoord maar werkt bij mij wel . Aan iets denken wat niet leuk is.

Toegevoegd na 3 uur:
Sorry, Mijn excusses!
Ik had alleen de vraag gelezen, en niet de tekst eronder.

Dat is heel erg moeilijk en ik moet je eerlijk bekennen dat ook ik wel eens voor situaties heb gestaan, waarin onbedaarlijk lachen me nader lag dan serieus te blijven.
Vaak wordt het versterkt door het feit dat je keihard probeert die lach in te houden, zeker als je om je heen ziet dat anderen het er ook heel erg moeilijk mee hebben om niet in een stuip te gaan. Ontwijk de grimassen die anderen tentoonspreiden, sla je blik omlaag, want kijk je in de ogen van anderen die ook geen pretlichtjes maar zaklampen in hun ogen hebben, dan ben je geheid het bokkie.

Een maat van me die zat in het Belgische leger als korporaal. Op een gegeven moment was de vrouw van de commandant overleden, haar zuster liep samen met de commandant langs de erehaag die ze moesten formeren.
De spanning en de druk van het strak in de houding staan, werd funest op het moment dat de zuster hysterisch begon te huilen bij aanblik van de doodskist.
Mijn maat probeerde zich in de plooi te houden en nog enkelen die de blikken met elkaar kruisten, helaas was een onbedaarlijk lachen het gevolg. Dit tot grote consternatie en onbegrip bij zowel de commandant als de getroffen familieleden. Mijn maat heeft daarvoor 3 maanden zware dwangarbeid gekregen én uiteindelijk oneervol ontslag.
Maar nog steeds als we elkaar spreken en we hebben het erover, liggen we compleet in een deuk.

Ooit heb ik tijdens het uitgaan in Amsterdam bijna mijn broek volgepist. De situatie als volgt, ik rij samen met een vriend in de richting van het Leidseplein, allebei op een gekochte fiets ( junkies verkochten toentertijd veel fietsies ). Enfin ik rij achter hem aan en ter hoogte van de trambaan/ taxistandplaats boldert hij over een oneffenheid in het wegdek, lees kuil. Het zadel dondert van zijn pen af op het moment dat zijn reet omhoog veert, hij klapt terug, maar er zit geen zadel meer, hahahahahaha, ondanks dat het hem ongelooflijk pijn heeft moeten doen, die zadelpen in zijn kont, moest ik uitkijken dat ik niet gierend van de lach van mijn fiets afpleurde. Overigens heb ik hem wel ondersteuning gegeven, maar telkens speelt je geest de situatie helemaal opnieuw af en ook nog eens vertraagd.
Met mij lagen er zeker 30 mensen compleet in een lachstuip ( volle tramhaltes in Amsterdam hoor ).

Toch ben ik een heel serieuze man over het algemeen, ik ga veel met mensen om die door ziekten soms heel rare dingen krijgen of doen, maar ik denk dat het soms een kwestie is van de spreekwoordelijke druppel. Lachen is ook spanning.

Gewoon eerlijk zijn! als iemand zich verspreekt en het klinkt zo grappig dan mag je dat best zeggen hoor. en dan lach je er samen om toelachen is wat anders dan uitlachen.! Dat je soms iets grappigs vind betekend niet dat je respectloos bent, het is ook maar een emotie 'reactie' op iets. zolang je maar respect hebt voor de situatie is er niks aan de hand.

diep adem halen

Onderschat mensen in benarde situaties niet.
Zij hebben vaak hun eigen gevoel voor humor niet verloren en weten dat je ook uit zenuwachtigheid kunt gaan lachen.
Dus lachen proberen te onderdrukken en als dat dan helaas toch gebeurt dat je in lachen uitbarst, biedt dan je welgemeende excuses aan.
Niet zelden vindt het "slachtoffer" dat helemaal niet zo erg
en is niet zelden blij dat er in het aards tranendal tenminste weer eens wat gelachen wordt, een dag niet gelachen is een dag niet geleefd.
Mensen die in uiterst vervelende en benarde situaties verkeerd hebben , zoals ik, weten dat vaak als geen ander!

Nou Yorick, ik heb zelf 2 jaar geleden 9 weken in het ziekenhuis gelegen en ik zou willen dat de mensen om me konden lachen, want constant die bedroefde, meelevende, zorgwekkende gezichten om mijn ziektebed maakten me niet vrolijk. Dus waarom zou je niet tegen desbetreffende persoon zeggen: "Ik moet eigenlijk best wel lachen over hoe je nu praat". Mss zegt de zieke dan wel: "ma is nit um ant u ore" (zoiets dan he) en liggen jullie vervolgens samen in een deuk.