De huid is ons grootste orgaan en dient daarom ook goed beschermd te zijn. Overal zitten onder de huid zenuwuiteinden die ons attenderen op iets waarmee we in aanraking komen. Zodra er een vlieg onze huid aanraakt worden de jeukzenuwen in de huid geprikkeld en sturen jeuksignalen naar de hersenen. Jeuk is moeilijk te negeren en je wilt er onmiddellijk iets aan doen....zo jaag je het insect snel weg voordat het kan steken of bijten of vermijd je het verdere gebruik van de chemische stof waar je zo op reageert. Jeuk beschermt dus als het ware je huid voor indringers.
De veroorzaker van een kriebel of jeuk ontstaat meestal door fysieke omstandigheden (aanraking, chemische allergie, elektrische reactie) maar kan echter ook psychisch zijn. Stel dat iemand je vraagt om eens twee minuten nergens te krabben, dan kan het erg moeilijk worden doordat je er alleen al aan denkt en ermee bezig bent...je kan dan spontaan een gevoel van jeuk krijgen. Zie je mensen om je heen zich krabben en je hoort het woord 'vlooien', dan krijg je automatisch ook een jeukgevoel en gaat krabben. Er hoeft dan geen vlo in de buurt te zijn. Alleen al het idee is voldoende.
Denk ook maar eens aan mensen die jeuk of pijn voelen aan hun prothese, terwijl het lichaamsdeel er niet meer aanzit. Vaak hebben zich hun hersenen dan nog niet ge-herorganiseerd of zijn er zenuwen beschadigd die verkeerde signalen afgeven aan het brein.
Het nakriebelen dat je voelt als de veroorzaker allang weg is, vindt dan ook alleen plaats in je hersenen. De oorzaak is weg en wat rest is je eigen herinnering, fantasie of voorstelling van de vlieg en dit speelt zich alleen af in jouw hersenen. Fysiek speelt er zich dan niets meer af.