Waarom kunnen mensen hun gevoelens uiten door te huilen? Ik zie het evolutie technische voordeel hiervan niet...

een lichamelijke uiting van je emoties, je lacht toch ook

evolutionistisch voordeel veronderstelt een doel, en daar geloven ze nou juist niet in. Misschien moet je veronderstellen dat huilen wel gewoon helpt waardoor je je weer langere tijd beter voelt.

Gevoelens opkroppen geeft spanning en dat is niet echt bevordelijk voor je welzijn.
Daarnaast zijn emoties überhaupt niet handig voo de evolutie. Als evolutie werkelijk zo krachtig is als wordt beweerd, dan sterven alle wezens met gevoelens uit, want die zijn meestal destructief. Daarnaast sterven alle altruïsten uit. Misschien is gewoon niet alles uit de evolutietheorie te verklaren.

een extra mogelijkheid om je emoties/gedachten aan andere individuen te tonen wat wel degelijk handig kan zijn

Het uiten van emoties zodat deze door anderen kunnen worden herkend is natuurlijk een voordeel, maar volgens mij bedoel jij: waarom nu juist huilen? Waarom die verstoorde traanvochtproductie en middenrif?

Voor volwassenen heeft huilen overduidelijk geen enkel nut, maar gedrag dat voor baby's noodzakelijk kan zijn om te overleven, verdwijnt nu eenmaal soms niet helemaal. Waarom zou het ook als het eigenlijk ook geen kwaad kan, zo'n vreemd instinct als huilen.

Maar waarom is het voor baby's zo van belang dat ze hun ongemak (en dus hulpbehoevendheid) op deze manier uiten? Het geluid lijkt mij logisch te verklaren. De middenrif- en keelspieren van de baby gaan automatisch zo functioneren dat het kind met het grootste gemak een penetrant en verdragend lawaai laat horen, zodat de moeder er als de kippen bij is.

Maar waarom die tranen dan? Er zijn theorieën die zeggen dat dit de manier is om onmiskenbaar te kunnen vaststellen dat het deze hulpbehoevende emotie betreft. Oftewel, een baby kan echt niet faken dat ie verdrietig is, want dan zou al dat water niet uit de oogjes stromen.

Zelf vind ik dit wel een waarschijnlijke uitleg. Je kunt je bijna voorstellen hoe dit proces geëvolueerd is. Van het instinctief knijpen met middenrif en keel en gezicht om zo hard mogelijk te kunnen schreeuwen, waarbij de ogen wat traanvocht uitknepen, tot het steeds herkenbaarder worden van de emotie doordat de ogen steeds meer traanvocht gingen produceren.