Wanneer sterven sterren?

Als ie uitgeput is. Uitgestraald. Sterren raken een keer opgebrand.

Sterren sterven niet, zij reiken tot over de dood...

Als-ie op is. Een ster bestaat uit ene beperkte hoeveelheid brandstof, en als die op is, sterft de ster. Dat gaat wel vrij spectaculair en is een tamelijk langdurig proces, maar geen enkele ster heeft het eeuwige leven, dus ook onze zon zal uiteindelijk hetzelfde lot ondergaan.

Maar sterren zijn geen levende organismen, dus in die zin van het woood kunnen ze niet ziek worden ofzo. Een ster vermoorden ligt ook vrij ingewikkeld. Zie het maar als een vuurtje dat langzaam uitdooft.

Het sterfproces van de ster hangt ook weer af van de zwaarte van de ster. Lichte sterren stoten, als ze aan het eind van de rode-reuzen-fase zijn gekomen, hun buitenste kernlagen af. Het gas dat dan wegdrijft kan tijdens de ‘korte’ periode van ongeveer
50.000 jaar gezien worden als een planetaire nevel; een nevel die om de ster heen hangt. De nevel heeft niks met planeten te maken. Toen men deze nevels vroeger echter zag, dacht men dat het een planeet was. Met de telescopen die we nu hebben weten we wel beter! In het midden van deze nevel bevindt zich het restje van de ster. Dit restje noemt men een witte dwerg. Witte dwergen geven te weinig licht om met het blote oog gezien te kunnen worden.
Bij zware sterren ligt het ingewikkelder. Nadat er in de kern koolstofatomen zijn gevormd gaan de fusieprocessen verder; uiteindelijk wordt er ijzer gemaakt. Dit gebeurt alleen maar in de binnenste kern. Hoe verder je naar buiten gaat, hoe lichter de atomen worden. De buitenste schil van de kern bestaat uit waterstofatomen. De omslag komt omdat het fuseren van ijzeratomen alleen nog maar energie kost en geen energie meer oplevert. De energieproductie stopt dus plots en de druk van de buitenste lagen drukt ineens vol op de kern. Die kan deze druk niet aan en stort ineen. Het gevolg is dat de buitenste lagen naar elkaar toe storten en met een enorme vaart op elkaar botsen. Een enorme explosie is het gevolg. Hierbij worden de lagen met een enorme kracht weer naar buiten gestoten. Deze explosie is een supernova. Zoals aan het begin van het hoofdstuk al is gezegd, kan een supernova de vorming van een nieuwe ster tot gevolg hebben. Zo houden de sterren zichzelf in stand. De binnenste kern die na een supernova overblijft noemt men een zwart gat.

of sterren sterven weet ik niet, uiteindelijk kunnen ze wel exploderen en heet dat een supernova

zie link:

http://nl.wikipedia.org/wiki/Supernova

Sterren zoals onze zon:Na de waterstof-heliumfase volgt de tijd waarin een ster vrijwel geen waterstof meer bezit. Helium wordt dan omgezet in koolstof. Voor eventuele planeten rond zo'n ster breken dan barre tijden aan; dodelijke tijden. De helium-koolstofcyclus vindt namelijk bij veel hogere temperaturen plaats en de ster zwelt daarbij enorm op: hij wordt een rode reus.
Massieve sterren zijn meer dan 10 keer zo groot als de zon. Ze leven snel en intens. Na amper een paar miljoen jaar ontwikkelen ze al een onstabiele kern. Dan nog een knal en het is gedaan. Maar zelfs in het geval van zo'n 'supernova' gaat het leven daarna gewoon verder. In de hitte en kracht van de explosie ontstaan nieuwe elementen en duizenden jaren later zullen nieuwe sterren ontstaan uit de puin van de explosie.
Een tweede type supernova:verschijnt tijdens de botsing van een witte dwerg en een veel grotere rode reus met een uitgestrekte atmosfeer (honderden miljoenen kilometers in diameter). Als een witte dwerg en een rode reus om elkaar wentelen in een hechte band bekend als een binaire ster, kan de witte dwerg materie opslorpen van zijn metgezel en toenemen in massa. Zodra de massa van de witte dwerg 1,44 keer de massa van de zon overschrijdt wordt ze onstabiel: fusie reacties produceren zware elementen zoals Lanthanium en Ruth