Waarom bestaan er twee woorden 'horendstom en slechthorendstom' niet in het Nederlands woordenboek als er al lang een woord 'doofstom' bestaat?

Omdat doofstom een woord is, en wanneer men niet kan spreken maar wél kan horen, dat gewoon stom genoemd wordt.

Doofheid en stomheid heeft en die zin een relatie dat een doof persoon moeilijker kan leren spreken omdat hij zichzelf en anderen niet hoort spreken.

Toegevoegd na 59 seconden:
Door deze relatie is 'doofstom' een begrip geworden.

In het verleden was "doofstom" een meer algemeen geaccepteerde term, maar tegenwoordig wordt het door sommigen gezien als inaccuraat, politiek incorrect of zelfs beledigend. Al sinds de oudheid wordt de term vaak in verband gebracht met "achterlijk" of "verstandelijk beperkt". Bij een rechtstreekse vertaling uit het Engels van "deaf" naar "doof" is de vertaling of benaming echter correct. Doofheid heeft namelijk geen oorzakelijk verband met problemen rond het verstandelijke vermogen ("dumb" = "stom") van een doof persoon. De vertaling van de toevoeging "mute" in engels "mute" naar "stom" in het Nederlands valt dan ook in twee opzichten als dubieus te kenmerken. Ten eerste impliceert "doofheid" niet dat er geen stemgeluid kan worden voortgebracht of dat een doof persoon niet tot spraak kan komen (mute, stom). Ten tweede kent het woord 'stom' in het Nederlands meerdere betekenissen of brede interpretatie (die geen van alle zonder meer gekoppeld mogen worden aan doofheid). Het betekent ook dat dove ook niet gebarentaal had geleerd. Daar waar doofheid als beperking bestaat in combinatie met andere beperkingen (bijvoorbeeld in syndromen), kunnen die beperkingen indien nodig specifiek worden benoemd. Vandaag de dag wordt bij voorkeur alleen de term "doof" gebruikt.