Waarom krijgen tegenwoordig zoveel kinderen een 'rugzakje' opgeplakt en hoe komen ze daar ooit weer af.

Dit is geen stempel. De indicatie verloopt na een bepaalde periode.

,,Rugzak projecten,, worden gesubsidieerd en de desbetreffende onderwijsinstellingen maken daar docenten voor vrij om extra aandacht te geven aan die
kinderen met zo,n ,,rugzak,,
Geen enkel kind heeft het op zijn/haar voorhoofd staan.
Er zijn verschillende criteria om voor zo,n project in aanmerking te komen.
Tegenwoordig zijn we er eerder achter als een kind
achter blijft tijdens het leerproces door een bepaalde handicap als autisme, dyslexie, auditief of visueel.

Persoonlijk vind ik het niet belangrijk, of er meer kinderen zijn met problemen dan vroeger.... ze moeten NU geholpen worden! Je krijgt niet zomaar een rugzakje of begeleiding op ander niveau. De testen bij psychologen en psychiaters zijn niet gering! Als je kind problemen heeft, dan HEEFT het al een stempel, wel of niet gediagnosticeerd!!! Wij hebben gekozen voor een diagnose, zodat we ook weten waar we aan toe zijn en ons kind geholpen kan worden door professionelen, en wij trouwens ook. Want als ouders heb je alle hulp nodig, zeker voor de boze buitenwereld, die altijd een mening heeft, en die is niet altijd positief.....

Vroeger stroomden 'andere' kinderen door naar de LOM-school. En ik geloof ook wel dat er meer kinderen met een 'vlekje' zijn, maar: als ik terugdenk aan het stadje waar ik opgegroeid ben, daar hadden we hele families waarvan iedereen wist: al die kinderen sporen niet. Een deel ervan zat wel op school maar dat was het ook wel, ze vermaakten zichzelf een beetje gedurende de dag met simpele taken maar ze leerden er niet echt wat een kind op school zou moeten leren.
Dus ja, vroeger waren ze er ook, maar misschien slipten ze toen makkelijker door de mazen van het systeem (ook omdat onderwijzers iets meer tijd voor ze hadden), ik weet van een jongen van mijn lagere school dat ie een prima timmerman is geworden, en een meisje dat niet helemaal fris was is tot ieders tevredenheid bij een manege gaan werken.

Je kunt je wel afvragen hoeveel ruimte onze maatschappij nu nog voor zulke mensen heeft.

Dit was vroeger ook al zo, alleen het werd niet erkend. Een kind werd vroeger nauwelijks als mens gezien, maar meer als ding.

Als we over geestelijke mishandeling praten, dat wordt nog amper erkend en zeker niet in de maatschappij. Kindermishandeling is van alle tijden. Echter het is wel een feit dat kinderen de laatste 10 a 15 jaar op steeds jongere leeftijd steeds hogere prestaties moeten leveren. Als ze dat niet kunnen dan vallen ze buiten de boot en zijn onderwerp tot pesten. Waar wij vroeger aan kennis mee van de mavo kwamen, moeten ze dat nu al weten als ze van de basisschool af komen. Die druk is gewoon veel te hoog maar wordt niet erkend.

Ook mode doet een duit in het zakje. Dure merk kleding aan omdat de ouders zo willen laten zien hoe rijk ze (zogenaamd) zijn. Het mag vooral niet vies worden en spelen wordt dus taboe. En kind wil spelen en maalt niet om regen en modder en begrijpt niet waarom het dus niet mag buiten spelen omdat het dure kleertjes aan moet hebben waar hun de waarde helemaal niet van inzien. (ik heb al babies gezien in leren pakjes en meisjes van 8 gekleed als hoertjes in zijden netkousen, kantjes en zwaar opgemaakt....)

Dan moeten ze vaak ook nog ter eer en meerdere glorie van de ouders naar pianoles, tennissen en weet ik wat er maar in de mode is op dat moment. Zoonlief moet voetballen van papa omdat papa met de dollartekens in de ogen de nieuwe, zijn nieuwe, Johan Cruijff ziet lopen terwijl zoonlief geen fluit aan voetbal vind maar moet van pa. Zoontjes die met 10 al "echte man" moeten zijn...

Kortom een kind mag geen kind meer zijn.

Wat er verder veel toe doet zijn de ouders van nu. Papa is 26 een speeld nog met echte auto met een super stereo er in, een broembroem uitlaat er onder en onverantwoordelijk verkeersgedrag. Moeders is nog lang niet volwassen, er moet 24-7 gestapt worden en samen hebben ze al een kind dat opgroeid in de opvang. Ze kenden elkaar al 14 dagen voor ze gingen trouwen en moeten samenwonen. Maar eigenlijks willen ze geen van beiden inleveren en dat ontaard in een ruzie en echtscheiding.

In de kinderpsychologie is al lang bekend dat echtscheidingen desastreus zijn voor het geestelijk welzijn van het kind. Zelfs in de gevallen waarbij de ouders de vete niet over de rug van de kinderen uitvechten is het kind de dupe. (papa staat toe wat mama verbied om mama te pesten en andersom)

En zo kan ik uren doorgaan.

Dit komt allemaal in hun rugzakje.

Ik denk dat de vraagsteller eigenlijk bedoelt: waarom krijgen tegenwoordig zoveel kinderen een of andere diagnose op het psychische vlak, wat maakt dat ze extra hulp nodig hebben?
Het rugzakjes is slechts een uiting daarvan namelijk. Het is een bijdrage die de ouders krijgen om extra hulp in te kopen.
Voor zover ik weet moet je dat geld aanvragen en heel goed specificeren waar je het voor nodig hebt. Je zit er niet automatisch voor tig jaar.
De aandoening heb je wel voor de rest van je leven...

Toegevoegd na 2 minuten:
En waarom krijgen zoveel kinderen een diagnose? Meerdere redenen. Er is meer aandacht voor deze aandoeningen. Er zijn meer mogelijkheden om de diagnose te stellen. De samenleving is ingewikkelder geworden waardoor kinderen eerder vastlopen.

Ik geloof niet dat er tegenwoordig meer kinderen met problemen zijn dan vroeger. Ik zat in de jaren 70 op de lagere school en er zaten in mijn klas verschillende kinderen waarvan ik zeker weet dat ze nu de diagnose ADHD gekregen zouden hebben. Deze kinderen hebben geen hulp gekregen. Ze zitten nu in de gevangenis, in de bijstand en sommigen hebben het ook tegen de verdrukking in ook prima gered. Je weet het niet.

Rugzakjes worden toegekend als een kind een indicatie heeft voor het speciaal onderwijs, maar met wat extra hulp ook zal kunnen meedraaien in het regulier onderwijs. Dat kan bijvoorbeeld zijn vanwege een lichamelijke handicap, maar ook vanwege een psychiatrisch probleem. Mijn zoon heeft een REC4-indicatie en heeft daarmee 2 jaar op een reguliere middelbare school gezeten voordat hij naar het speciaal onderwijs ging. De indicatie wordt elke 4 jaar opnieuw vastgesteld (of afgewezen), en is dus niet voor altijd. De indicatiestelling is behoorlijk streng is mijn ervaring.

De rugzak is niet bedoeld voor de ouders, maar voor de school. Die kan hem inzetten om b.v. de leerling 2 uurtjes per week extra te laten begeleiden, voor inzet van een ambulant begeleider die alle docenten 'bijschoolt' en helpt in geval van problemen met de rugzakleerling en voor bijzondere leermiddelen. In de praktijk is het vaak lastig om met de rugzak de juiste hulp te krijgen omdat er te weinig ambulant begeleiders zijn.

Ik geloof niet dat indicatiestellingen voor speciaal onderwijs werkverschaffing zijn. Bij mijn zoon zeker niet; die bleek het na 2 jaar reguliere middelbare school alsnog niet te redden met z'n rugzak. De eisen die tegenwoordig op scholen gesteld worden aan zelfredzaamheid, planning, taakgerichtheid, groepswerk en sociale vaardigheden zijn zo hoog dat ze voor veel kinderen te hoog zijn. Net zoals in de rest van de maatschappij.

Een zogenaamd rugzak kun je vergelijken met een zakje geld, dat de school ontvangt om een kind een paar uur in de week de extra zorg te geven die het nodig heeft.
Deze kinderen zijn bv dyslectisch, hebben bv een spraakprobleem, zijn licht autistisch of hebben een afwijking in de motoriek.
Deze kinderen horen doodgewoon in het reguliere onderwijs, maar kunnen met die paar uurtjes extra in de week binnen de schoolmuren de specifieke hulp krijgen die ze nodig hebben.
Tot zover de definitie van 'het rugzakje'.

Je stelt dat tegenwoordig zoveel kinderen een rugzakje krijgen?
Was het maar waar!
Vanwege de bezuinigingen moeten intern begeleiders en het zorgteam van een school een jaar in een spagaat liggen, voordat een rugzakje toch nog afgewezen wordt.
Kinderen blijken in 9 van de 10 gevallen OF te weinig indicatie te hebben OF teveel indicatie te hebben OF er wordt gesteld dat extra hulp geen zoden aan de dijk zet.
Als er bij ons een rugzakje 'door' is, is het koffie met gebak!
Ondertussen zit de leerkracht zonder extra handen in de klas (wegbezuinigd) in een enorme groep van 33 kinderen (extra leerkrachten wegbezuinigd) zonder gepaste materialen (wegbezuinigd) of aangepaste leermiddelen (wegbezuinigd).
Ikzelf heb dit jaar een groep van 33 kinderen, zonder hulp, met 3 adhd'ers, 2 autistische kinderen, een kind met een psychische stoornis, 1 getraumatiseerd kind, en 2 met dyslexie.
Tot nu toe, en na jaren steggelen, heeft EEN kind een rugzak: Een met dyslexie. (het andere dyslexiegeval werd 'te licht' bevonden).
Kortom: Door alle bezuinigingen zijn er steeds MINDER kinderen die een rugzakje krijgen toegewezen.

Daarnaast: Juist door het rugzakje kun je helpen voorkomen dat een kind een stempel opgeplakt krijgt: Het hoeft niet naar het S.O, zit het grootste deel van de week gewoon tussen de klasgenootjes. Niemand die iets merkt.
Het rugzakje is juist het ideale middel om een kind kind te laten zijn zoals de andere kinderen.

Vroeger zaten kinderen met moeilijkheden achterin de klas voor spek en bonen hun tijd uit te zitten.
Als het al te erg was, gingen ze naar het S.O.
Kon het er mee door, dan verdwenen ze na de 6e klas naar praktijkonderwijs.
Laten we blij zijn dat die tijd voorbij is, al houd ik mijn hart vast voor de toekomst van het Nederlandse onderwijs...

Het rugzakje wordt afgeschaft (vandaag bekend geworden)
Wat mij betreft terecht. Het gaat om geld dat van de overheid bij de school terecht komt om extra begeleiding te financieren.
Probleem is, dat scholen er volgens mij snel op aandringen bij ouders om een diagnose te halen bij specialisten als het kind zich maar enigsins afwijkend gedraagt.
Ook heeft de moeilijke overgang naar speciaal onderwijs hier mee te maken. Hoe dit zit weet ik niet.
Het is echt een lastige kwestie, ik zit er zelf middenin met mijn zoon.
Net niet zwaar geval genoeg (loopt beetje achter) om meteen naar speciaal onderwijs te gaan, maar wel reden om rugzakje aan te vragen.
= geld, en daar wordt ook de Intern begeleider van betaald. Zo gaat het dus.

Het hele systeem zit niet goed in elkaar.

Om op de vraag terug te komen:
Voor de kinderen die echt hulp nodig hebben, zeg ik, die hebben het nodig. En moeten misschien naar speciaal onderwijs, of een jaartje blijven zitten (hoe erg is het)
Maar dat geneuzel met extra begeleiding, er zijn onderhand geen normale kinderen meer.
DUS WEL!

Interne begeleiders worden echt niet betaald uit de lgf/pgb. Wel worden daarvan externen aangetrokken die het kind op welk gebeid dan ook begeleiden.