Hoe komt het dat een sleutelbeenbreuk voor wielrenners altijd funest is?

Top(sport)prestaties leveren met gebroken botten is vrijwel onmogelijk. Vrijwel iedereen gaat met een botbreuk naar het ziekenhuis om de breuk te laten behandelen. Het herstel van de breuk kost enige tijd en daarvoor is (meestal) rust nodig. Topsporters moeten (vanzelfsprekend) in een topconditie zijn om te kunnen presteren. Wie een of meer botten heeft gebroken, is niet (meer) in een topconditie. Daarom heeft het weinig nut (meer) om nog te blijven meedoen met de wedstrijd en is het beter om rust te nemen om weer te herstellen, zodat er zo snel mogelijk weer een nieuwe topprestatie kan worden geleverd bij een nieuwe wedstrijd. De inzet daarvoor kan dan weer volledig zijn met de meeste kans op een goede prestatie.

Er zijn twee redenen om nog door te rijden met gebroken ribben of wervels, maar niet meer door te rijden met een gebroken sleutelbeen. De eerste reden is dat bij een sleutelbeenbreuk meestal direct duidelijk is dat het sleutelbeen is gebroken. Bij een gebroken rib of wervel is dat niet altijd duidelijk. De renner kan dan denken: "auw, dat doet flink pijn, ik zal wel een fikse kneuzing en een grote blauwe plek hebben". En dan "dus" maar doorrijden. Bij een gebroken sleutelbeen doe je dat niet omdat je ziet en voelt dat het sleutelbeen is gebroken. De tweede reden is dat het sleutelbeen een belangrijke functie heeft in het stabiliseren van het schoudergewricht. Zonder de steun van het sleutelbeen functioneert het schoudergewricht niet goed meer. De wielrenner is juist sterk afhankelijk van het schoudergewricht: bij het fietsen, bij het aanzetten, bij het remmen, in een bocht: overal wordt het schoudergewricht belast. Zonder de steun van het sleutelbeen lukt dat niet meer.