Hoe vertel ik mijn moeder dat ik niet meer geloof?

het lijkt mij het beste zo te laten, zeggen dat je niet gelooft is erg moeilijk

Die vraag kun je zelf het beste beantwoorden. Jij weet hoe je moeder zou kunnen reageren. Normaal gesproken moet je voor eerlijkheid gaan, maar als je moeder daar ontzettend van streek zou zijn kun je het misschien beter laten zoals het is.

Je zegt gewoon: "Mama, ik geloof...." en daarna mompel je heel snel en onverstaanbaar ".... dat ik niet meer geloof!"

Als ik in die situatie zat ,zou ik het mijn moeder niet vertellen.
Ze zou er erg gekwetst door kunnen worden.
Beter de zaak laten zoals het nu is.

Ik zou m'n moeder niet direct teleurstellen, maar het er gewoon niet over hebben. Na een tijdje zal ze wel iets gaan vermoeden, maar ze zal er uit angst voor jouw antwoord misschien niet eens naar willen vragen (ik ken haar uiteraard niet, dus hier zit ik misschien fout). Dus dan praten jullie er niet over, maar dat is niet erg. Misschien over een aantal jaren kunnen jullie er over praten met wederzijds respect als het idee bij haar een plaatsje heeft gekregen. Leuk zal ze het niet vinden, maar ze zal je keuze moeten respecteren, het is jouw leven.

Je bent 17 , je hebt "recht " op een rebelerende periode tijdens je ( late ) puberteit.
Laat je moeder geloven dat het (rebelleren tegen het geloven ) een fase is. Als zij op de hoogte is van de ontwikkeling van kind naar volwassene , dan zou ze zich moeten realiseren wat er gebeurt.

En dan kan ze altijd hoop houden dat het "later" weer goed komt.

Ik heb ook ooit in die situatie gezeten. Ik ben de confrontatie aangegaan, maar leuk en makkelijk was het niet. (huilende moeder en heel veel ruzie). Ik zou het nu beslist niet meer op deze wijze doen. Ik zou er voorzichtiger mee omspringen, want je moeder heeft je in een bepaald geloof opgevoed omdat zij dat heel belangrijk vond.

Ouders hebben ook de tijd nodig om dingen te accepteren. Maar ik vind niet dat je de rest van je leven kan blijven huichelen. Dus je moet het ooit vertellen, maar ik zou het in stapjes doen. Ik zou nu eerst tegen je moeder zeggen dat je het geloof even op een laag pitje zet omdat je twijfelt. Je moet voor jezelf nog een aantal zaken op een rijtje zetten. Dit kun je enige tijd volhouden. Je moeder heeft nu de tijd om aan het idee te wennen dat jij misschien ook uiteindelijk niet meer zult geloven.
Als de tijd er rijp voor is, vertel je je moeder dat je niet meer gelooft. Dit moment kan ook zijn als je al zelfstandig woont. Dan heeft je moeder je toch al voor het grootste deel losgelaten en zal ze moeten accepteren dat jij je eigen leven leeft en je eigen keuzes maakt.

Bij Man bijt hond werd een tijdje geleden een gezin geïnterviewd, waar de ouders in de huiskamer aan het vertellen waren hoe gelovig ze waren en hoe zij hun dochter hadden geleerd te leven in het geloof. In de keuken zat de dochter, die zei helemaal niet meer te geloven en hoe leuk het was om met haar vriend te seksen in zijn huis. Die ouders leken gelukkig met hun oppassende gelovige dochter, maar tonen daarbij wel hoe los ze zijn geraakt van hun volgende generatie.
Wat met je doen: het geluk van je ouders verstoren?
Wat schiet je daarbij op. Natuurlijk moet je niet gaan huichelen of samen met je ouders halleluja gaan zingen,. Ontlopen is dus het beste voorlopig.

Als je niet gelooft, en je ouders wel, komt er vroeg of laat een moment dat dit bekend wordt. Hier is niets aan te doen. Zelfs als je je blijft gedragen alsof je nog wel gelooft, zal met de tijd duidelijk worden dat dit eigenlijk niet het geval is.

Dan kun je stilzwijgend overeenkomen om het er "niet over te hebben", maar dat lost het probleem niet op.

Nu heb ik natuurlijk geen inzicht in de gezinssituatie, en kan ik niet inschatten hoe sterk, fanatiek, of serieus het geloof van de moeder in kwestie is, dus het zou kunnen dat wat ik hierna ga zeggen in jouw specifieke situatie minder handig is, maar ik ga even een parallel trekken met mijn eigen situatie.

Mijn moeder komt uit een katholieke familie, en heeft haar eigen invulling gegeven aan het geloof. Ze heeft een groot deel van haar wereldbeeld opgebouwd uit bijbelse grond - en is zelfs een jonge-aarde creationist.

Mijn vader had altijd minder met religie (tot een paar jaar terug hij zich bekeerde tot Islam, maar toen waren ze al gescheiden), en derhalve ben ik redelijk vrij van religieuze ideeën opgevoed. Mijn huidige standpunten laten zich invullen als je even gaat zoeken naar de vragen die ik beantwoord, en hoe ik dat doe.

Het is alweer zo'n 8 jaar geleden, maar het eerste boek dat ik las nadat ik van school vertrokken was, was Darwin's "Origin of Species". Laat ik zeggen dat mijn moeder daar niet al te gelukkig van werd. Er zullen bij haar op dat moment dezelfde angsten hebben rondgespookt die je je eigen moeder wilt besparen. Er zijn, zeker toen, wat verhitte discussies geweest, en dat was niet altijd even prettig. Maar gedurende de gehele periode zijn we wel allebei eerlijk naar elkaar gebleven. Op een gegeven moment bereikten we het punt dat ze het misschien niet eens was met mijn visie, maar tenminste overtuigd was dat het iets was waar ik over nagedacht heb, en niet gewoon iets wat men doet om te "rebelleren". De relatie is nu weer gewoon als vanouds - met als enige verschil dat er nu zo'n 1.200 kilometer extra aan afstand tussen zit.

Ik zou zeggen, kies altijd voor eerlijkheid. Je ouders zullen misschien teleurgesteld zijn dat het ze niet gelukt is om een nieuwe volgeling op te voeden, maar ze zullen in elk geval met trots kunnen zeggen dat ze een dochter heeft die oprecht op durft te komen voor wie zij is. En dan heb je als opvoeder toch ook iets goed gedaan.

Je hoeft het haar niet te vertellen.

Lieve meid, je bent pas zeventien. Ik kan geen antwoord op jou vraag geven maar wil jou toch op jou hart drukken dat God van je houdt en erg blij met je bent ook met jou ouders en broer en zus. God gelooft in jullie en wil jullie alles geven wat jullie iedere dag nodig heeft en daar mag je heel erg blij mee zijn.

Ik bid je Gods zegen toe.

je zegt anders
mama je gelooft of niet!
maar ik geloof t niet meer!

Jij geloofd niet meer in God, weet dat God wel in jou geloofd en nog steeds wil dat jij niet verloren gaat!! Zijn liefde gaat dieper dan dat jij ooit zou kunnen beredeneren.

Het is te prijzen dat jij je moeder niet wil kwetsen. Daarom heb ik er alle vertrouwen in dat jij jouw moeder toch jou twijfels duidelijk kunt maken.

Jou moeder heeft daar meer aan ( want dan kan ze voor jou bidden!!! ) dan het maar een beetje geheim te houden.

Ik hoop dat jij ook eerlijk naar God wilt zijn en bij Hem afscheid wil nemen want per slot van rekening is Hij voor een heel groot gedeelte van je leven wel je steun en toeverlaat geweest

Door eerlijk te zijn, zonder haar hart te breken.