Waarom is ongeloof niet een van de zeven hoofdzonden?

Om ook een antwoord vanuit het (christelijke) geloof te geven: de leer houdt rekening met de mogelijkheid dat je niet christelijk bent, bijvoorbeeld simpelweg omdat je nooit in aanraking bent gekomen met het evangelie of dat nooit iemand dat goed heeft uitgelegd. Dat was nogal een dillemma, denk bijvoorbeeld aan mensen die vóór Christus leefden, of die op een ander continent geboren waren (dit besef ontstond na de 'ontdekking' van Amerika). Een mogelijkheid om hiermee om te gaan zou kunnen zijn om te stellen dat er voor de komst van Christus geen goede mensen waren, maar hoe zit het dan met de goede mensen uit het oude testament? Of om te zeggen dat alleen in het volk van god (de joden) voor de komst van christus goede mensen bestonden, maar wat doe je dan met de Griekse filosofen waar vroege theologen zoals Augustinus en Thomas van Acquino door beïnvloed werden? Allemaal zondaars die veroordeeld waren tot eeuwig branden in de hel? En hoe zit het dan met doodgeboren kinderen, die niet eens de tijd hebben gehad om gedoopt te worden, laat staan om te geloven? Die waren nota bene per definitie goed, want Christus had zoiets gezegd. De oplossing die de kerk hiervoor bedacht was dat er wel goede mensen konden zijn die niet christelijk of joods waren. Die waren niet gered door het evangelie, dus konden ze niet naar de hemel. En omdat ze niet gezondigd hadden, kwamen ze ook niet in de hel of het vagevuur. Dus werd er een apart plekje voor hen gecreëerd, namelijk het voorgeborgte (ook wel voorportaal) van de hel. Een soort niemandsland voor 'undecided' dus. Maar die oplossing was natuurlijk alleen mogelijk als ongeloof zelf geen zonde was waarvoor je naar het vagevuur of de hel ging.