Psychologie

Iedereen heeft het volgens mij wel een keer meegemaakt. Het is vroeg en je gaat naar je werk. Op de gebruikelijke manier. Maar kom je op je werk, dan vraag je je af hoe je daar bent gekomen. Je weet het niet 'meer'.

Kennelijk rij je in een bepaalde vorm van een trans. En toch zijn er geen ongelukken gebeurd en kan je je vaag nog herinneren dat er ook geen bijna ongelukken zijn gebeurd. Kennelijk heb je alles kunnen 'voorzien' en heb je daarop geanticipeerd.

Hoe kan dat, wat gebeurd er dan?

Het zijn dan vaak voorbereidende gesprekken om 'alvast' te oefenen op iets (situaties) wat gaat komen. In mijn hoofd dus. Terwijl mijn normale ratio zegt dat die gesprekken nooit plaats zullen nemen.
Die gesprekken in mijn hoofd zijn nooit leuk en vaak om te oefenen hoe ik me het beste kan gaan verdedigen.

Ik weet dat het doemgedachten zijn en kan ze als zodanig stoppen, maar ik zit nu in een periode dat ze toch ontstaan.
Wat is nu de reden hiervoor dat zulke gedachten in je hoofd ontstaan en dat je erin blijft hangen? Het moet meer zijn als alleen 'voorbereiden'.
Waarbij ik ook geloof dat als je er zo op gefocust bent, dat het ook gaat uitkomen (die situaties).

Hoe kan ik daar het beste mee omgaan?

Ik heb het hier over de persoonlijkheidsstoornis borderline.

Een voorbeeld is de mijnwerkers in Chili , die nu ze boven de grond zijn , hun groep - onder - de - grond uiteen zien vallen.

Een ander voorbeeld is bijvoorbeeld een schoolreis naar het buitenland. Je beleeft bijzondere dingen met elkaar , als je weer thuis bent voelt alles leeg en kaal en onprettig.

Of een kamp of cursus met een groep mensen waar bij je heel veel dingen samen meemaakt . Kom je thuis , is het net alsof je een enorm gat in je leven is geslagen.