Psyche

Als iemand bijna onafgebroken geestelijk/psychisch aan het lijden is, kan daar op één of andere manier zin aan worden gegeven? Misschien om het lijden draaglijker te maken, een soort van betekenis te geven eraan, dat het een doel heeft, dat het niet zinloos is. Dat het misschien op zijn minst anderen ten goede komt of zo. Of is geestelijk lijden altijd zinloos? Wellicht een moeilijke vraag om zo in zijn algemeenheid te beantwoorden, maar ik dacht, ik stel hem toch maar. Misschien vallen er toch interessante ideeën te rapen.

Hoe kun je rustiger worden? Ik merk dat ik vaak haast en dingen vlug doe alsof ik zenuwachtig ben, maar om een meer solide indruk te geven zou ik eigenlijk rustiger aan moeten doen. Zo weet ik bijvoorbeeld ook geen weg met mijn handen in gesprek op straat: in de broekzak (liever niet), over elkaar (gesloten/arrogant), langs lichaam (gevoel van stijve hark).
Wat kan ik hieraan doen zonder sloom over te komen?

Beste,

Ik ken iemand die denkt dat zijn woning word afgeluisterd en bespioneerd word door de overheid en gerecht. Maar dit doen ze via lampen en stopcontacten enzovoort, te zot voor woorden dus. Maar toch is hij er vast van overtuigd en hem ompraten heeft geen zin.
Wat nu??

Hoe kun je stoppen met hardop tegen jezelf praten als je dat eerst nooit deed en dit vervolgens gewoonte is geworden? Misschien denkt de omgeving dat ik labiel ben geworden.

Aangezien de meeste serotonine door de darmen geproduceerd wordt en bij magnesiumopname via de huid de magnesium direct in het bloed komt i.p.v. eerst de darmen te passeren?