Psyche

Die heeft mij een heel eenzaam en benauwend gevoel. Dat je er nooit meer zal zijn. Nooit meer kunnen leven. Ik ben pas 26,maar ik denk er nu al een aantal dagen aan terwijl ik in slaap probeer te komen. Dan komt de gedachte 'ooit ga je dood en zul je nooit meer in deze toestand leven'. Ik ben niet bang om dood te gaan, want : ik ben gaan skydiven, paragliden, zip linen op 20m hoogte (met hoogtevrees), motorrijden en zoek dus eigenlijk het gevaar, spanning en avontuur op. Ik heb ook een enorme drang naar avontuur. Hoe ga ik met de gedachte om die ik nu al 3 dagen achter mekaar heb : op een dag ga je dood en zul je ophouden met bestaan.

Wat komt het vandaan? Ik wil het graag begrijpen. Als ik mijn tekst lees is het best ironisch haha, maar wel een serieuze vraag.
Het geeft me wel een ietsjes beter gevoel dat ik een YouTube kanaal heb en iig iets achterlaat

Iemand die ik niet erg mag, die zit telkens negatieve dingen over me te zeggen. Bijv ze koopt volgers. Ze wil daarna niet weten wat er ECHT aan de hand is. Ze denkt niet door. Ze zoekt maar één mogelijkheid.

Ik ben sterk ingetuned op anderen, waardoor ik automatisch ga pleasen tot ik me ervan bewust word en terug meer bij mezelf kom. Lief, aardig, vriendelijk, behulpzaam enz. niet omwille van dankbaarheid en bewondering, ik ga er ergens van uit dat ik dit moet doen gewoon om gewoon normaal respectvol behandeld te worden. Dat gebeurt echter niet altijd. Meer zelfs: ik merk dat ik sommige mensen helemaal op hun systeem ga. Dat ik mensen aantrek die daar handig gebruik van maken waardoor ik al aan het hollen ben voordat ik het goed besef. Maar ik krijg ook vaak te maken met mensen die me letterlijk de grond inboren omwille van mijn persoon en voor wie het nooit goed genoeg is. Ook al doe ik zoveel voor hen.
Omgekeerd, als ik iemand nodig heb, is het zeer moeilijk. Ik zit in het hokje "ze is er voor anderen en trekt zelf wel haar plan".
Nu kan ik niets aan die mensen veranderen maar ik vraag me of hoe dit MECHANISME in elkaar zit. Ik hoor dit nl nog van mensen die "pleasen", dat ze het omgekeerde bereiken van respect.
Dus hoe komt het dat lieve aardige en behulpzame mensen bij sommige anderen net het tegenovergestelde oproepen dan respect maar eerder irritatie, afkeuring, kritiek enz.
En omgekeerd "moeilijke" mensen erin slagen respect te krijgen en hulp als dit nodig is. (een familielid van mij ,daarvoor is nooit iets goed genoeg, superveeleisend en ieder heeft respect en slooft zich uit...).

ik heb angst voor overgeven en ik heb soms paniekaanvallen. hebben jullie tips?