Ondanks dat ik er wel vaak emotioneel van word, zap ik het juist niet weg. Vooral dieren- en kinderleed, je wordt er boos en emotioneel van. Maar het zet mij wel aan het denken. Hondjes die op de Chinese markt levend gevild worden, zo hard krijsend dat je ruggenmerg trilt? Of kinderen met een handicap die in een donkere kamer vastgebonden liggen, wachten tot de dood hen eindelijk red van ziektes, honger en verwaarlozing?
Ziek en hartverscheurend, maar ik blijf kijken zodat ik vechtlustig blijf. Zodat ik weet waar ik me voor inzet (o.a. vrijwilligerswerk en donateurschap waarvan ik zeker weet dat het goed wordt besteed en niet naar directeuren gaat). En zodat ik me blijf inzetten.