Waarom hebben veel mensen wel een afkeer van het doden van dieren,maar ligt er wel met regelmaat een stuk vlees op hun bord?
-
Vraag volgen
- Delen
-
-
Weet jij het antwoord?
Het beste antwoord
Toch ergens wel een stukje hypocrisie denk ik. We kopen en eten het liefst vlees dat op geen enkele manier meer doet denken aan het dier dat het ooit geweest is. Dat merk je vooral in het buitenland waar mensen nog wat dichter bij de natuur staan ; toeristen gruwen van de aangeboden konijnen met oren er nog aan, maar ook dingen als varkenspoten of kippen met kop en pootjes kunnen de gemiddelde Nederlander maar matig bekoren. Zelfs bij vis zie je dat de laatste jaren de verkoop enorm gestegen is, sinds er in elke supermarkt keurig schoongemaakte, ontvelde en koploze diepgevroren vis te krijgen is, wat het makkelijk wint van de koppen, de vellen en de graten die je er bijkrijgt bij de visboer. En niet geheel toevallig is gehakt in alle soorten en maken bij Nederlanders favoriet. Wanneer we zelf veel meer betrokken zouden zijn bij de kweek en slacht van ons vlees, zou de overconsumptie van vlees niet zo grotesk geworden zijn als ze nu is. We zouden het wel doen, en we zouden er wel aan wennen, maar zelf kippen slachten en plukken, zelf een half varken of een halve koe schoonmaken en in zijn geheel consumeren, zou wel degelijk invloed hebben op de totale consumptie, en vermoedelijk niet resulteren in het eten van vaak alleen de beste en mooiste stukken van heel, heel veel meer dieren. Een mooi voorbeeld is het kalfsvlees dat jarenlang op de 'zwarte lijst' van vleeseters stond en nu gepromoot moet worden. De Nederlandse kalveren worden voornamelijk 'geproduceerd' (wat ik al een rotwoord vind voor vlees, maar goed) voor de buitenlandse markt, maar daar willen ze het beest alleen van de taille tot de kont hebben. Al die schouders en nekken blijven we dus mooi mee zitten. En wat moet je doen als je teveel hebt van een product en je wilt dat mensen het gaan eten ? Juist, reclame maken. Zou er echter geen bioindustrie meer zijn, en zouden we ons eigen vlees weer moeten slachten, dan zou dat niet direct resulteren in een veel groter aantal vegetariers. De mens heeft altijd vlees gegeven en zal dat altijd blijven doen, het slachten went wel weer. Maar niet in de huidige overdreven hoeveelheden.
Een stuk vlees wordt niet zo gauw geassocieerd met een dood dier. Als ze zouden zien hoe het dier geslacht wordt en tot een lekker stukje vlees gemaakt, zouden ze het waarschijnlijk ook al niet meer hoeven. De meeste stukjes vlees hebben echter al geen vorm meer waaruit je kan opmaken dat het daadwerkelijk van een dier geweest is. Er is als het ware gevoelsmatig een verschil gekomen tussen "een dood dier" en "een stuk vlees", alsof het niet hetzelfde is. Mensen vinden vlees meestal lekker, en knijpen hun ogen dicht voor waar het vandaan komt.
Ha, dat denkbeeld; Omdat de mens uitstekend in staat is gevoel en verstand van elkaar te scheiden.
Tja vlees is nu eenmaal lekker. Al moet ik wel zeggen, hier komt alleen maar biologisch vlees op tafel, dan heb ik in ieder geval het idee dat het beestje een redelijk leven heeft gehad...
Als iemand anders het dood, hoef je je niet schuldig te voelen. Aan de andere kant, is het doden en slachten van het dier een flink karwei. Dus zou je biefstukje nog lekkerder moeten zijn als je het zelf bemachtigd hebt...
Goeie vraag. Ik denk dat het een kwestie is van kop in het zand steken. We wéten wel dat vlees van dieren komt, maar veel mensen willen daar blijkbaar niet mee geconfronteerd worden. Want dieren doden vinden ze eigenlijk toch wel een onsmakelijk idee. Een ongemakkelijke waarheid. Daarom kopen ze voorgesneden kipfilet en halfomgehakt op zaterdag, en nemen ze de kinderen op zondag mee naar de kinderboerderij. Hoeveel ouders zouden de moed hebben om hun kinderen op jonge leeftijd al te vertellen dat zulke lieve beestjes 's avonds op hun bord liggen? "Kijk Pietje, dat is een varken. Wat zegt het varken? Jaah, knor! En wat doen we met het varken? Jaah, we maken het dood en eten het op! Knap hoor, Pietje..." Zelf ben ik zodra ik zelfstandig ging wonen overgestapt op herkenbaar vlees. En iets later op het minst dieronvriendelijke vlees dat ik kon vinden, lettend op vragen als 'wordt dit dier tijdens een veel te kort leven vijf keer in vrachtwagens gestopt om naar een ander land gesleept te worden' en 'heeft dit dier wel de ruimte gehad'. Als we dieren doden om te eten, voel ik me verplicht om me daar minstens echt van bewust te zijn, en het niet zomaar gedachtenloos naar binnen te schuiven in hapklare brokken. Dat bleek trouwens wel een 'glijdende schaal' te zijn. Inmiddels eet ik gewoon geen dieren meer. Blijkbaar was de waarheid me toch iets té ongemakkelijk.
Vlees is voeding, dat heeft men nodig voor het overleven... en vlees is geen dier... Het was een dier... En als je een dood dier op je bord hebt, dan hoefde je het niet zelf te slachten... En wist je dat doordat jij een dood stukje dier op je bord hebt, JUIST het dier levenskansen heeft... Dan praat ik niet over een individu, maar over de soort... Bijvoorbeeld kippen, en zie het niet als individuen, maar als soort... Doordat mensen zoveel kippen eten wordt er voor de soort heel goed gezorgd... Ze mogen in aparte zalen leven, kippenhotels, ze hoeven niets te doen, niet zelf hun eten bij elkaar te scharrelen, maar krijgen als, zelfs medicijnen en groeihormonen als dat nodig is... Nee doordat wij kippen eten is de soort heel veilig en de wereldlijke genenpool...
Stel zelf een vraag
Ben je op zoek naar het antwoord op die ene vraag die je misschien al tijden achtervolgt?
