Ken je dit gevoel: je hebt 2 of meer kinderen en je hebt bij één of meer een ietwat ander gevoel dan bij de ander( en)?

Niet echt, ik heb beiden even lief. Maar met mijn dochter heb ik een totaal andere band dan met mijn zoon. Die is ook een stuk jonger jonger. Met mijn dochter ga ik shoppen, chillen, gezellig kletsen over vriendjes, kleding, een peukje roken samen... Niet te vergelijken dus met de band die ik met mijn zoon heb. Ze delen samen een speciaal plekje in mijn hart, alleen de band is anders.

Tot op zekere hoogte wel. Ze zijn ook niet hetzelfde, de eens is ouder, de ander speelser, met een kun je afspraken maken, de ander doet je verbazen door ondeugendheid. Zoals meestal met mensen waardeer je de persoon zoals deze is, en je houdt van allebei zoals ze zijn.

Ik hou van al mijn kinderen waanzinnig veel. Met mijn dochter heb ik het echte moeder/dochter kontakt. Samen tutten over een heleboel dingen en zeker nu zij ook weer een dochter heeft is het helemaal heerlijk.
De twee daarna zijn stoer met echte jongensdingen, veel humor en sportiviteit.
De jongste, met hem heb ik de sterkste band, hij heeft mijn karakter, mijn gevoeligheid, en hij en ik we begrijpen elkaar zonder veel woorden. Hij is ook het kwetsbaarst van allemaal. Dat versterkt onze band nog meer, we hebben al zoveel samen doorstaan en meegemaakt.
Hou ik van hem meer dan van de anderen? Nee, ik denk het niet, maar doordat mijn band met hem intenser kan het zo voelen of lijken.
Ik kan me trouwens heel goed voorstellen dat je een soort van schuldgevoel zou hebben over zulk soort gevoelens, maar misschien is dat onterecht, want je kunt nu eenmaal niet met elk kind dezelfde band hebben, zij zijn allemaal weer verschillende mensen.