Ouderschap & Opvoeding

Mijn neefje (8jr) schreeuwt de hele boel bij elkaar van verdriet als hij afscheid moet nemen na een dagje bij oma te hebben doorgebracht (terwijl ze elkaar minimaal 3x per week zien!). Ook bij afscheid andere familieleden draait hij wel eens door.
Het is soms zo erg dat hij krijst en bijna geen adem kan halen van de emoties. Hij is erg angstig.
Wijst dit nu al op een hechtingsstoornis? De thuissituatie is m.i. niet zo dat hij voldoende zelfvertrouwen meekrijgt.
Neefje is erg onzeker en stottert en vraagt veel aandacht, hij kan geen 2 seconden stilzitten en maakt niet af wat hij begint.
Waar draait dit op uit als hij volwassen is?

Ons buurmeisje (6 jaar) gedraagt zich onopgevoed en is erg brutaal. Onze dochter (4 jaar) speelt bijna dagelijks met haar en we halen het kind maar veel in huis om haar gedrag wat in banen te leiden. Onze dochter is echter helemaal idolaat van haar en imiteert het gedrag van het meisje tot vervelens toe. Houdingen, intonaties, wat ze vindt van dingen (ze vindt bijvoorbeeld sesamstraat ineens voor baby's omdat haar vriendinnetje dat vindt, terwijl ze meedoet en zingt op het moment dat ze ernaar kijkt). We kennen haar ouders natuurlijk wel redelijk, en we zien geregeld dat het kind min of meer zelf een hele hoop mag bepalen. Wij proberen haar dan wel het een en ander mee te geven en ruzie met haar ouders willen we ook niet, dus zeggen we er niet veel van, maar we constateren wel dat onze dochter erg veranderd, en niet ten goede. Wij kotsen inmiddels van het meisje, ze heeft nog weinig krediet, ook omdat we merken dat ze stiekem is en veel fluistert met onze dochter. We hopen dat ze eens zal gaan verhuizen.... Maar ja, dat is geen oplossing. Ook stimuleren we regelmatig om met andere kindjes van school te gaan spelen. We merken dan dat ons kind veel meer ontspannen is en zichzelf kan zijn. Kortom; we weten het niet meer! Heeft iemand een goede raad om hiermee om te gaan?

vriend van mijn zoon komt dagelijks hier." wij gaan bijvoorbeeld lunchen, hij pakt zich rustig een bord en gaat gezellig mee eten. geen probleem.
maar nu het volgende...
Hij wacht op mijn zoon als die er niet is. hier in dit huis. dus dan vraag ik hem of hij met het jongere zusje wil spelen. en ook aan haar vraag ik of zij met hem wil spelen. vaak doet hij dat dan. (mag moet niet)
Nu opeens zomaar uit het niets werd hij boos. vertelde dat hij zich eigenlijk verplicht voelt om met haar te spelen, uit beleefdheid. hij wil dat eigenlijk nooit zei hij.
wellicht vond hij het moeilijk om te zeggen vandaar die boosheid.
Als ik wil dat mijn kinderen gewoon eens samen spelen, dringt hij zich op, gewoon onder het mom ik ben zijn beste vriend, en dan moet het zusje (2 jaar jonger) eigenlijk maar de "rot- klusjes"gaan doen. dus als ze bijvoorbeeld politie en boef spelen, dan moet zij maar de boef zijn, want hij heeft daar geen zin in. en hij vind dat hij en zijn vriend (mijn zoon) dan heel sterk zijn. en zij is dan maar de slappe domme boef. dat is niet een keer, maar steeds. doet ze dat niet, dan mag ze niet meespelen. Ik wil er niet steeds tussen zitten. maar ik vind het ook niet nodig dat hij dus, zodra ik niet kijk, de regels gaat bepalen in het spel. heb hem wel eens naar huis gestuurd. ik vind persoonlijk als hij hier komt dat hij zich hier moet aanpassen. bij hem zelf thuis wil hij niet spelen.
Heb met ouders gepraat en zij staan achter mij. maar niets veranderd

Ik ben net vader geworden. Ik heb mijn kind erkend(voor de geboorte), gezag is ook net rond. Ik wil nu de omgangsregeling/ouderschapsplan regelen. Situatie is dat mijn zoon (3mnd) bij mijn ex ingeschreven staat en zij dus automatisch denk de baas te zijn. Ik krijg mijn zoon niet te zien. Hoe moet ik nu verder? Waar moet ik naartoe om omgangsregeling of ouderschapsplan te regelen?