Je echte vrienden en vriendinnen niet. Helaas is dit een van de omstandigheden waarin je je echte vrienden kunt leren kennen, en in de praktijk blijft er van de kennissenkring dan maar een piepklein beetje over, en vaak juist de mensen van wie je het niet eens zozeer had verwacht. Dat is natuurlijk heel zuur, maar aan de andere kant misschien ook wel goed ; wat heb je tenslotte aan 'vrienden' waar je veel tijd en energie in hebt gestopt, en die je op hun beurt gewoon laten vallen ?
Dat betekent natuurlijk niet dat je nu je problemen moet gebruiken om totaal onbenaderbaar of een grote uitdaging te worden voor de vrienden die bereid zijn je wel bij te blijven staan. Je zult jezelf er tochaf en toe toe moeten zetten wat initiatief te tonen of wellicht eens iets te doen naar je vrienden toe waar je wellicht niet meteen zin in hebt. Vriendschap moet natuurlijk wel van twee kanten blijven komen. Als jij gaat zwelgen in zelfmedelijden, is de kans nu eenmaal erg groot dat je alleen , eenzaam en onbegrepen achterblijft, maar daar ben je dan wel zelf debet aan geweest. Beter is het niet zo ver te laten komen.
Je hoeft niet overal bij te zijn en tot het bittere eind te blijven, maar laat wl af en toe je neus en jezelf van je goede kant zien. Want dan plaats je inderdaad jezélf er buiten.