Bestaat romantische liefde zonder jaloezie?

Ik denk dat als het er op aan komt dat iedereen wel een beetje jaloers is. ook al merk je het niet.

ik denk dat als je echt van iemand houdt en je ziet die andere met iemand flikflooien dat er echt wel wat jaloezie bij komt kijken.

iedereen heeft wel jaloezie in zich.. de ene wat meer als een ander dat is bij ieder mens verschillend. de meeste mensen zeggen dit om te laten zien dat het hun niks doet maar de waarheid is toch anders...
het is een soort instinct.
Het zou niet goed zijn als je niet zou hebben want dat is namelijk een teken dat je niet om je partner geeft en het je niks doet

Vooral in de jaren 70 was het in bepaalde kringen heel normaal om een open huwelijk te hebben (en propageren).
Zelf hadden wij meerdere collega's ( zorg en onderwijs) en vrienden die een huwelijk of relatie hadden, waar men elkaar vrij liet, of waar men zelfs met meerdere partners samenwoonde. Het zag er allemaal heel idyllisch uit en het leek er op alsof jaloezie een eigenschap was, die behoorde tot een benepen, kinderlijk kwaaltje, behorend bij de laagopgeleide, kleinburgerlijke klasse.
Uit veel eigen waarnemingen ( ook beroepsmatig) heb ik geconcludeerd, dat een dergelijke instelling, gedragen door het vrijheidsideaal, gaat wankelen, zodra zich romantische liefde voordoet. Wie werkelijk verliefd wordt op een medemens, inclusief de bijbehorende (universele..) verschijnselen als: voortdurend in gedachten hebben, willen zien, strelen, knuffelen en vrijen..alles willen weten van de ander en evenzeer voortdurend in gedachten van de ander willen zijn , wil ieder ander buitensluiten.
Wanneer de liefde eveneens heel groot, maar vooral platonisch is, kan het wel. Maar dan noem ik het niet romantisch.

Jaloezie zit helaas in iedereen. of het nu met liefde te maken heeft of met materie of uit het ontstaan door een karakter of intelligentie van een ander.
Het komt voort uit onzekerheid en is niet te voorkomen.Dus ook al ben je 100% na eigen mening ,gelukkkig in de liefde, er zal altijd wel een reden te bedenken zijn om toch jaloers te worden. dus ik heb ook mijn twijfels daar wel bij en ga er dus van uit dat het antwoord NEE is.

Natuurlijk bestaat dat wel.
Het vereist wel een behoorlijke mate van
zelfstandigheid en volwassenheid.

Ja, de een is een goede en nr twee is een slechte eigenschap

In mijn ogen is jaloezie onlosmakelijk verbonden met liefde Veel mensen zien jaloezie als een negatieve emotie maar jaloezie is niet alleen normaal, maar zelfs een noodzakelijke prikkel om een liefdesrelatie in stand te houden. Dit noemen we gemakshalve maar "gezonde jaloezie". Ondanks de "moderne" opvatting van vrijheid binnen een relatie ben ik van mening dat het belangrijkste ingrediënt voor een geslaagde relatie trouw zijn aan elkaar is. Een gezonde dosis jaloezie zorgt er juist voor dat de liefde niet vanzelfsprekend is, in de juiste dosering houdt het de liefde en de relatie in balans.

In mijn ervaring komt er altijd wel iets van jaloezie om de hoek kijken, alleen lichter en in een polyamoreuze relatie of open relatie is het bespreekbaar en daarna ook weg...jaloezie komt dan het meest voor bij de derde persoon, de tweede partner, die het dan achteraf toch niet kan accepteren zoals het is... dit omdat het niet duidelijk genoeg is geweest of doordat hij het niet wil zien, blind van liefde... Ik ben het zelf tot nog toe niet tegengekomen in ieder geval... maar jaloezie zit in onze genen.. het is op zich een gezonde eigenschap... men moet alleen leren er op een gezonde manier mee om te gaan en niet iemand ermee te verstikken... ik heb een soort van tweede partner die universeel is in liefde en zelfs bij hem heb ik al jaloezie bespeurd... dus alles is mogelijk... maar dat het helemaal weg is lijkt me niet hoor... maar nogmaals het is maar hoe iedereen ermee omgaat hoe het uiteindelijk verloopt... wij praten erover, en dan leggen we ons erbij neer...