Moet ik contact opnemen of niet? En zo ja hoe dan?

Gewoon beseffen dat als er alleen maar verliezers zijn, er ook alleen maar winnaars zijn als een van alleen de trots opzij zet.

Hoogstwaarschijnlijk zijn er dingen gezegd waar niemand blij mee is en zit iedereen nu koppig te wachten. Gewoon contact opnemen / een bierjkte gaan drinken, en aangeven dat je het jammer vind hoe eea gelopen is. De hoop uitspreken dat alles achter jullie kan blijven en gewoon weer samen verder met het leven de toekomst en elkaar.

Zelfs als jij je excuses moet maken is dit geen ramp of schande.. Het kwetsbaar opstellen levert niet de 'sukkel' situatie op, maar de verstandige persoon die beseft dat een familie ruzie nooit de moeite waard is. Kijk naar het doel en niet naar de indruk die je jezelf aan zou kunnen praten.

ik vrees dat je dat sukkelachtig maar voor lief moet nemen
waar ging de ruzie over ? het cafe ?
wil je meedoen en lukt dat niet ??
bedenk maar dat ze je misschien nu niet nodig hebben maar in de toekomst misschien wel ?
al was het maar voor een investering.

Gewoon toenadering zoeken. Je hebt maar één familie. En jij bent degene die weggelopen is.

Als iedereen blijft wachten tot de ander een toenaderingspoging doet, kon het straks wel eens te laat zijn.

Het ziet er naar uit dat er van in ieder geval een iemand een actie moet worden verwacht om deze status quo te doorbreken. Het is erg volwassen van je als jij dat doet. Maar het hoeft natuurlijk niet! Echter, doe je dat niet dan blijf je met je onzekerheid zitten totdat een ander actie onderneemt. Doe jij dat zelf, dan heb je de controle zelf in handen.

Succes!

Je bent nimmer een sukkel als je laat zien dat je boven dit probleem staat.
Het laat juist je vermogen zien om zonder EN met hen door het leven te komen.
Met hen is echter veel gezelliger.
Je moet het dus niet uitleggen als dat je een sukkel bent als je de grootmoedigheid bezit over dit conflict heen te stappen.
Dat je vader zich zo rigide opstelt, geeft ZIJN zwakte aan.
Maak dat niet JOUW probleem door je aan zijn kinderachtige gedrag te conformeren.
Soms zijn kinderen wijzer en verstandiger dan hun ouders........Laat je geluk niet ontnemen door hun buitensluiting te accepteren.
Jullie hebben immers meer gemeen dan alleen het cafe'
Gevoelige onderwerpen kun je ook laten rusten.
Er zijn vast andere dingen die je welk met ze kan delen.
Je mist ze, weest de grootste en zoek ze op.
Je bent welkom hebben ze aangegeven........!

Vraag je eerst eens af: waar draait het hele probleem eigenlijk om?

Je noemt zelf dat je het jammer vindt, dat je niet betrokken bent bij het starten van het cafe. Je geeft echter ook aan dat je sowieso nooit enthousiast was over het plan. Het is dan denk ik niet verwonderlijk, dat je familie zijn enthousiasme niet wil laten temperen door jouw negatieve kijk op de zaak. Logisch dat je er dan minder bij wordt betrokken.

Vervolgens loop je ook nog eens kwaad weg. En daarna voel je je buitengesloten.

Vind het niet raar dat de familie dan van mening is, dat dit buitengesloten voelen dan veroorzaakt wordt door jezelf. Denk dat ze totaal geen notie hebben van het feit, dat je eigenlijk wel erg graag betrokken wil zijn bij het cafe.

Zoek zelf toenadering en praat een en ander uit. Leg ook uit dat je meer betrokken wil worden bij het doen en handelen van de rest van het gezin. Hier bestaan volgens mij nu misverstanden over.

De mensen die de eerste stappen zetten zijn trouwens geen sukkels, maar juist heel erg stoer. Niet iedereen durft namelijk de eerste stap te zetten. Jij durft dat echter wel! Succes!

Gewoon met een bosje bloemen naar je ouders toe stappen, want zoals ik t begrijp uit je verhaal is je moeder nogal schappelijk.
En staat ze er voor open.
Begin een gesprekje over van alles en nog wat en wanneer de sfeer iets rustiger is voorzichtig beginnen over t feit dat je er heel erg mee zit dat het contact beroerd is.
Toon interesse in je zus (ook wanneer die niet aanwezig is tijdens het gesprek).
Je hoeft echter niet meteen over het cafe te beginnen want voor iedereen is het meer dan duidelijk dat het cafe de oorzaak is van jullie slechte omgang met elkaar.
Hou het bij het gemis van contact en kijk wat er verder uit voort komt.

lieve schat wie is er kwaad weggelopen en wie is er zo bang dat ze een sukkel is,en nu even goed nadenken he ".

Ik zou eens een bezoekje nemen aan dat cafe met leuke kadootjes. Je moet zo eens denken dat ze jou het niet gunnen om risico te nemen. Je zou juist trots op ze moeten zijn. Dat je altijd welkom bent zal dit makkelijker voor je maken.

Met smsjes mail enz. blijf je afstandelijk. Face to face is wel wat warmer.

Suc6

Het beste lijkt me het contact te herstellen , hun staan er ook open voor zo als je aangeeft . En doe verders geen uitlatingen over hun bestaan , maar probeer er het beste van te maken , en het zo te houden . Je kunt aangeven dat je weggebleven bent uit een zekere angst en onzekerheid betreffende hun keus , maar dat je hun toch alle geluk toewenst en respecteert .

Ben je boos weggelopen naar aanleiding van het cafe? Of ging dit over totaal iets anders? Anyway, ik vind dat je bij jezelf te rade moet gaan wat voor contact je met je ouders en zus wilt hebben. Het feit dat je moeder af en toe smsjes stuurt, wilt zeggen dat ze wel aan je denkt.

Familie blijft familie, wat je ook van ze vindt. Als het contact voor dit hele gebeuren goed was en je het verder goed met ze kon vinden, vind ik dat je erg veel weggooit voor iets relatief 'onbenulligs'. Ze hebben je laten weten welkom te zijn en andersom ook, toch wordt er van beide kanten niet op gereageerd. Zonde.

het antwoord van je moeder dat je welkom bent zegt al genoeg . Ga erheen en bezoek ze

wat de reden ook was, jij bent het die kwaad is weggelopen en die de lijn heeft doorgesneden. het is dus aan jou om dat weer te herstellen. je familie gaf al aan dat je dan weer welkom bent. er is dus niets dat je tegen hoeft te houden dan wellicht je eigen trots, of onvermogen een eerste stap te zetten. het is aan jou te bepalen wat je het belangrijkste vindt.

je vraagt je af, of je dan een sukkel bent. naar mijn gevoel ben je een sukkel als je nooit durft te erkennen, dat je ook wel eens ongelijk kan hebben. ik heb meer bewondering voor mensen die dat zo nodig kunnen en doen, dan voor mensen die tegen wil en dank alleen maar van hun eigen gelijk blijven uitgaan. soms getuigt het van gezond verstand en uitzonderlijke moed, om toe te geven en te erkennen dat je fout zat.
dan ben je geen sukkel, dan ben je een echte mens die laat zien hoe het moet, ook als het moeilijk is.

Wanneer jij de familiebetrekkingen herstelt, ben jij nooit een sukkel..integendeel.

Gooi dat eergevoel van je opzij..ga erheen..en geef ze een lekkere knuffel.

Ga er maar vanuit dat zij niet minder lijden dan jij..en dat zij niets liever willen..dan jou weer in hun armen sluiten.

Even het verstand op nul..en het gevoel op honderd procent..en als het weer goed is..wordt het waarschijnlijk veel beter dan voorheen..dus..wat let je..

Gr. Ton

Jij hebt overmacht door de stap in de goede richting te zetten, dus kan je al geen sukkel meer zijn :)

Denk goed na over je doelstelling en maak op die wijze contact, wees kort, bondig, maar duidelijk op een goedbedoelde manier op een gesprek/ afspraak doelend.