Hoever moet je gaan om je relatie te redden?

Dat ligt er maar helemaal aan over wat voor soort dingen je het hebt. Als je partner jou dingen wil laten doen of laten ondergaan waar je niks voor voelt, moet je op tijd aan de rem trekken. Een beetje geven en nemen daar is niks mis mee, maar het moet wel binnen de perken blijven. Soms is het ook wel leuk om over je eigen grenzen heen te gaan. Maar jij bepaalt zelf waar je grenzen liggen en de grenzen liggen zeker bij dingen die illegaal zijn.

Als het er om gaat dat je partner dingen wil doen waar jij niks aan vindt, maar waar je verder ook niet aan mee hoeft te doen en verder ook geen last van hebt: vooral laten doen, zolang het geen bakken geld van jou kost of er voor zorgt dat je partner helemaal geen tijd meer heeft voor jou. Iedereen heeft recht op z'n eigen hobby's en eigenaardigheden.

En als het gaat om dingen waar je het principieel niet mee eens kunt zijn (je partner wil naar de luchtmachtdagen terwijl jij verstokt pacifist bent ;-) dan zul je moeten slikken of stikken. Dit hoort bij die partner van jou. Is het een breekpunt of kun je er mee leven?

Dan moet je er over praten en samen proberen een gulden middenweg te vinden. In de regel heb je - hopelijk- voor een partner gekozen die er in elk geval grotendeels dezelfde normen en waarden op nahoudt als jij en vergelijkbare dromen voor de toekomst, zodat eventuele kleine verschillen daarin altijd overbrugbaar zullen zijn.

Heb je je echter blindgestaard op andere aspecten, en blijkt na een tijdje dat je zo onverenigbare ideeën hebt dat je daar onmogelijk een leven mee kunt vullen, dan kun je er beter zo snel mogelijk een punt achter zetten. Liefst, natuurlijk, vóór er kinderen zijn, want dat kleurt het plaatje wel een beetje anders in.

Maar je hoeft natuurlijk ook weer niet overál achter te staan ; af en toe eens in het diepe springen kan heel verfrissend zijn, vooral als je merkt dat je kunt zwemmen. Zo is een verhuizing naar een andere stad bijvoorbeeld, wellicht best het overwegen waard, ook al sta je niet meteen te springen. Maar het swtichen naar, bijvoorbeeld, een criminele loopbaan nooit.

Op het moment dat je beiden een heel andere kant uit wilt, kun je alleen maar proberen zo goed mogelijk de consequenties op de lange termijn te overzien, en op basis daarvan een beslissing nemen.

Ik zou nooit zover gaan dat ik dingen moet doen waar ik niet 100% achter sta!
Zelf als dat zou betekenen dat mijn relatie daardoor stukloopt!

Je stelt deze vraag niet voor jezelf maar voor iemand anders waarvan jij denkt (of weet) dat ze dit doet.
Dergelijke keuzes zijn heel persoonlijk en zeggen veel over de eigenwaarde van de persoon.
Ik doe ook wel eens dingen voor mijn man of kind waar ik niet 100% blij mee ben. Ik doe dit dan soms toch omdat ik de ander daar blij mee maak en ik dat op dat moment belangrijker vindt. Daarnaast kies ik ook regelmatig om iets niet te doen omdat ik het echt niet wil.
Als het zo is dat ik mijn eigen behoeften volg en uitspreek en daar mijn relatie mee op het spel zet, krab ik me nog eens achter mijn oren hoe goed mijn relatie dan is.
Je hoeft niet altijd alles samen te doen, je mag ook niet van de ander verwachten dat hij/zij hetgeen jij graag doet, ook geweldig vindt en je mag je eigen mening hebben. Als dat een relatiebreuk/scheur tot gevolg heeft, dan is dat heel erg vervelend en in ieder geval tijd om eens serieus met elkaar te gaan praten over die relatie.

Hoeveel je ook van elkaar houdt, het is moeilijk te geloven dat je het overal over eens bent. Dus: dat kan botsen en soms behoorlijk hard.
Dat betekent dan: aan het werk. Zoeken naar een redelijke oplossing die voor beide partijen acceptabel is.
En als dat moeilijk blijkt te gaan, hulp zoeken. Een bemiddelaar, maatschappelijk werker, psycholoog of gewoon een goede vriend.
Wanneer je echt om elkaar geeft, wil je er knetterhard voor vechten. En dan kan je relatie trouwens ook best veel hebben.
Ik vergelijk het wel eens met een relatie die ouders met pubers hebben. Hoe hard die puber ook met deuren smijt, hoe vaak ie boos wegloopt, schreeuwt.. hij weet dat zijn ouders altijd van hem blijven houden.
En dat is wel de basis.
Als de liefde niet duurzaam en groot is gebleken en de verschillen wel..zodat je in een voortdurende sfeer van conflicten verkeert, mag je je afvragen of het de moeite nog wel is. Vreugdeloos doortobben , daar wordt ook niemand gelukkig van.

Als een partner iets wil doen waar jij niet voor 100% achter staat, moet hij/ zij dat gewoon lekker doen. Wanneer je schrijft niet 100% lees ik ook wél 80 of 90%. Iedere partner doet wel eens iets waar de ander het niet helemaal mee eens is. Gelukkig zijn/ denken we niet allemaal hetzelfde.

Maar anders wordt het als een partner ergens 100% het niet mee eens is. Of in ieder geval, grotendeels en het zijn kwesties die voor de ander van groot belang zijn. Dan word het in mijn ogen een ander verhaal.
Tuurlijk kun je erover praten en kijken of je tot een compromis kunt komen, maar als het een kwestie is van andere normen, dan wordt dat al heel snel heel erg lastig. Dan kun je je beter heel goed achter je oren gaan krabben en je afvragen of de partner wel de juiste is. Dat is een verdomd lastige keuze, zeker als die partner op andere punten wel een fijne partner is.
Dus mijn advies zou zijn, kijk eerst of er een compromis te vinden is, zo niet trek dan de conclusie dat het misschien niet gaat werken. Het is makkelijker gezegd dan gedaan, dat is absoluut waar.

Een relatie bestaat uit liefde alsmede een wederzijds respect, vind ik.

Als je partner dingen van je zou wensen waaruit geen respect ten opzichte van jou zou blijken, vind ik dat je met elkaar moet praten om er aldus uit te komen.

De liefde moet dan groot genoeg zijn om een eventuele kloof te dichten.

En natuurlijk moet je in alle andere gevallen ook met elkaar pratend tot een oplossing kunnen komen.

Gr. Ton

Een eerste grens waar ik direct aan denk en die feitelijk voor iedereen zou MOETEN gelden is als je partner dingen doet die moreel niet verantwoord zijn: mishandeling, pijn, misdadig gedrag... De volgende grens die hangt veel meer af van jullie relatie en jullie persoonlijkheid of hoe jullie er mee om kunnen gaan want een goede relatie is geven en nemen. Zo kan je partner vreemd gaan en is dit voor velen aanleiding tot een breuk, maar even goed kan je via een goed gesprek de achterliggende reden vinden en kan het voor jou dan (eenmalig?) te vergeven zijn.
Heel veel hangt ook af van de duurzaamheid van je relatie, zo ga je meer je best doen als je al 20 jaar samen bent, 2 schatten van kinderen en een eigen huis... maar ook daar zijn er grenzen. Eigenlijk ligt bij de grens bij 'communicatie'... zolang je nuchter over zaken kan communiceren en zo tot een overeenstemming kan komen zonder dat 1 van beide partijen zich hier echt ongelukkig bij voelt is een relatie voor mij het vechten waard.

Het ligt er aan welke dingen dat zijn uiteraard en hoe ver weg die dingen van je af staan dat je inderdaad er niet achter kan staan. Ik betwijfel het of het uberhaupt goed blijft gaan, want als je niet achter zulke dingen staat vervreemd je denk ik snel van de andere ivm verschillende interesse....

ik hoop dat je hier iets aan heb

je moet heeel goed met hem praten er over in een relatie heb je tegen slag maar ook leuke dingen je moet het er gewoon over hebben.
en het ligt er aan wat voor iets het is of het veel uit maakt voor de relatie of het heel belangrijk is voor jou.