Hoe kom ik van mijn angst om mijn vriend kwijt te raken af? Zie uitleg.

Door jezelf er helemaal van te laten doordringen, dat je nóóit een mens 'hebt'. En wat je niet 'hebt', kan je dus ook niet kwijtraken.
Je komt op je levenspad verschillende mensen tegen en van sommigen ga je houden : intense warme vriendschappen met geliefde mensen.
Maar een mens 'hebben', dat gaat niet.
Meubilair kan je 'hebben', of je auto, of teveel schoenen.
Maar een mens 'heb' je nooit.

Als twee mensen zó blij zijn elkaar tegen te komen, en samen op te lopen op dat pad, kan je ervoor kiezen, die vriendschap exclusief te maken : alleen met deze mens vrij je, knuffel je, en krijg je misschien zelfs kinderen.
Het is een keuze, die je steeds opnieuw doet.

Jouw vriend heeft voor jou gekozen. Dus er is geen reden, om hem steeds te vragen, of hij nog steeds voor jou kiest : als dat niet zo was, was hij niet meer in je leven.

Dus ontspan je, en kijk, hoe hij zijn leven leeft, en pak zijn hand even vast, als je overspoelt wordt door een warm gevoel van liefde, samenhorigheid, vertedering...

Als je iemand onder druk zet, gaat hij/zij terugduwen - actie geeft automatisch reactie.

Je hoeft zijn liefde niet te testen, en hij hoeft zéker niet steeds maar weer jou ervan te overtuigen, dat hij van je houdt. Hij houdt van je , omdat jij zijn gekozen mens bent, en dat moest toch eigenlijk méér dan genoeg zijn voor je...

Af en toe een aai over de bol, een kusje in je nek, een knipoog door een mensenvolle ruimte : dat zegt allemaal méér 'ik hou van jou' dan de woorden die hij moet zeggen, omdat jij hem (figuurlijk) het mes op de keel zet.



Maar bovenal één raad : ga eens een beetje meer van jezelf houden....jij bent de enige mens waarvan je zéker weet, dat die elke stap van je levenspad met je meewandelt : die persoon kan je zonder welke angst ook liefhebben.
Er af en toe om grinnikken, af en toe heb je troost nodig, en moet je jezelf eens even 'pamperen' met een ligbad vol bubbels of een nieuw 'kleer', af en toe moet je jezelf bemoedigend toegespreken, of op je kop gegeven...
Word je eigen beste vriendje, dan kan je daarna een véél betere vriend zijn.

En kan je vriend je met een zucht van pure opluchting zó liefhebben, als hij je wíl liefhebben, op zijn eigen manier; hem ingegeven door zijn eigen innerlijke stem.

Jullie kunnen daar allebei alleen maar gelukkiger door worden.