Waarom verpest ik mijn leven, omdat ik me schuldig voel aan de dood van mijn vader?

Heeft iemand je wel eens verteld dat wat jij doet, heel normaal is? Jezelf schuldig voelen over de dood van iemand, terwijl je er eigenlijk helemaal niks mee te maken hebt?

Ja, okee, je vader heeft te weinig aandacht besteed aan de signalen van zijn lijf, maar dat had hij waarschijnlijk ook gedaan zonder dat jij in die vreselijke dip had gezeten. En dan nog: Een aneurisma is echt hele, hele domme pech en kan iedereen overkomen, zelfs mensen die supergezond lijken.

Wat ik hieronder zeg, kan op jou van toepassing zijn, maar het kan ook zijn dat ik de plank volledig mis sla. Het zijn patronen die ik bij mezelf herken, en die meerdere mensen die in hun leven een groot verlies geleden hebben, bij zichzelf zien.

Ergens in jou heb je je nog steeds niet neergelegd bij het feit dat wat jouw vader overkomen is, echt domme pech is. Je wil onderbewust ZO graag dat er een rationele verklaring voor is, dat je de schuld maar op jezelf laadt, want dan is er tenminste nog iets logisch aan zijn overlijden. Ergens diep in je zit een klein control-freakje dat wil dat er gerechtigheid is en dat wil dat er een verklaring is voor de ellende en voor jouw verdriet.

Je leeft er nu al zo lang mee, dat je niet meer weet hoe het zou zijn als je het los laat. Het lijkt veilig, want bij alles wat je jezelf niet gunt, kun je verwijzen naar de dood van je vader. Het is een ingesleten patroon geworden om alle ellende die je tegenkomt, te koppelen aan de dood van je vader. "Ja maar ik kan niet gelukkig zijn, want het is mijn schuld dat..."

Laat het los, het leven is niet logisch. Het grootste deel van wat ons overkomt is simpelweg geluk of domme, domme pech. Probeer dat te gaan herkennen in jouw leven en vooral van dat simpele geluk te gaan genieten. En het af en toe een klein beetje af te dwingen. En de domme pech niet de kans te geven om jouw gevoel te gaan overheersen.

Jij verdient het best om gelukkig te zijn.

Lees ook bijgevoegde bron, wat jij ervaart zou best een soort 'survival guilt-light' kunnen zijn.

Toegevoegd na 12 uur:
Wat trouwens veel beter werkt dan een of andere stippel die je op Internet antwoord op deze vraag geeft, is praten met mensen die je vader gekend hebben. Het is al heel lang geleden, maar misschien is er nog wel een vriend of je moeder of iemand anders die je kan vertellen hoe je vader was in de periode voorafgaand aan zijn dood. Ik kan me voorstellen dat jouw herinnering aan hem heel erg gekleurd is door de depressie waar je toen zelf in zat.