Hoi hoi! Toen ik me voormalige vriend leerde kennen, 13 jaar geleden, sprak ook erg slecht engels. Nog steeds heb ik er een hekel aan Engels te spreken, maar da's persoonlijk.
Op de lange termijn hoeft het natuurlijk geen bal uit te maken.
Mijn ex is donkerbruin, ik ben blank. Ik was 1,77, hij was 166. Hij sprak ghanees én engels, ik alleen nederlands en een beetje engels.
Ik heb me nooit ergens wat van aangetrokken en heb het toch nog 13 jaar volgehouden.
Want uiteindelijk gaat het niet om het praten, maar om hoe sterk de liefde is en hoe graag je bij elkaar wilt zijn, dát moet het uitmaken en niet de taalbarrière.
Uiteindelijk lukt het wel. Hoe langer je elkaar leert kennen, hoe makkelijker de communicatie wordt. Je moet alleen wel geduld hebben en het graag willen, want je wilt ook graag bij elkaar zijn, neem ik aan.
Toch is het wel belangrijk om het ALTIJD te vragen wat hij / zij bedoeld als je NIET begrijpt wat de ander zegt. Zonder geruzie natuurlijk, want uiteindelijk gaat het om miscommunicatie en daar kan je allebei niks aan doen.
Zelf maakte ik vaak mee dat ik het letterlijk vertaalde en dan iets heel fout terug antwoordde, daar moet je wel erg mee oppassen. Maar zoals ik al zei: je leert elkaar kennen en dan gaandeweg weet je wat de ander bedoeld.
Aangezien je partner frans spreekt, zal hij/zij ook geregeld per ongeluk iets letterlijk uit het frans vertalen naar het Engels en dat jij dan denkt... wat bedoelt hij/zij nou?
En op de lange termijn heeft het als voordeel dat jij heel goed de andere taal leert spreken én verstaan. en zelfs in het Nederlands kan terug antwoord geven, wat in ons geval namelijk wel zo was. Voor buitenstaanders heel vreemd om te zien, maar oh zo heerlijk...