Je vraagt: Hoe vertel je iemand.... etc. Maar ja, het probleem is dat die iemand niet zomaar iemand is maar je moeder. Hoe vertel jij je moeder nou dat ze niet elke dag hoeft te komen. Dat is moeilijk.
En weet je zéker dat om de dag wel goed is? Wees daarin eerlijk tegen jezelf zodat je het niet later nóg eens bij hoeft te stellen. Natuurlijk, je bent blij dat ze er nog is en kán langskomen, maar het zou vreugde moeten brengen, en dat is al even niet meer zo.
Het heeft eigenlijk te maken met loslaten, of meer met niet loslaten. Jij hebt nu een zelfstandig huishouden, wil je eigen dingen op je eigen tijd doen en dat zou ook moeten kunnen. Je moeder houdt natuurlijk veel van je en is dankbaar dat je zo dichtbij woont en doet daarom ook geen poging meer om iets op te zoeken in de buurt waar ze haar eigen dingen kan gaan ontwikkelen. Jij bent er immers.
*Lieve mam, ik begrijp dat je het fijn vindt om elke dag samen koffie te drinken en tot voor kort vond ik het ook heel fijn. Maar ik merk dat ik me nu belemmerd ga voelen. Ik wil soms andere dingen doen. Het is nodig voor mij dat ik ook dagen heb dat ik even helemaal mijn eigen gang kan gaan (of: door kan gaan zonder onderbreking/ of: op mijzelf kan zijn).
Ons koffiedrinken is nu een dagelijkse gewoonte geworden, en ik wil er van blijven genieten. Dat kan ik meer als we om de dag (of vul iets anders in, om de twee dagen, 2 x per week) koffiedrinken. Het is niet omdat ik niet van je zou houden, ik hou heel veel van je, dat weet je wel. Ik hoop dat je me kan begrijpen maar als je er verdrietig of boos om bent begrijp ik dat ook heel goed. *
Zo zou ik het ongeveer brengen. Ga ervan uit dat je moeder het echt niet leuk vindt, hóe je het ook brengt, maar geef het de tijd en blijf bij jouw behoefte. Blijf lief, wordt niet boos of ga je niet verdedigen als zij misschien vervelende dingen gaat zeggen. Zij moet dit verwerken en dat kost even tijd. Zij zal er later mogelijk blij mee zijn omdat ook zij vast zit in dit patroon van dagelijks koffiedrinken bij jou. Mogelijk geeft het haar later ook meer een gevoel van vrijheid.
Maar vermoedelijk voelt zij zich (eerst) afgewezen. Laat haar in haar eigen proces en wees gewoon lief voor haar als ze er wel is. Dan merkt ze vanzelf dat je haar persoonlijk niet afwijst maar echt gewoon meer tijd voor jezelf nodig hebt. Loslaten is altijd moeilijk, dat kan zij hierdoor leren. En jij geeft je grenzen aan, heel dapper, vooral als het om je eigen moeder gaat.