Hoe ga je om met iemand die alle aandacht van je vraagt, die je steeds moet steunen?

Je kunt niet meer als je best doen en voor de rest houd het op.Netjes vertellen dat je een tijdje rust wilt hebben om andere dingen te doen dan alleen maar te ondersteunen.Aandacht komt van twee kanten (althans zo hoord het)

Als je jezelf niet langer op de been kunt houden in het steunen van een persoon, betekent dit dat je er ofwel mee moet stoppen, ofwel mee moet minderen.
Je kunt niet iemand helpen op het moment dat je zelf niet goed in je vel zit.

Dit zul je diegene dan ook goed kunnen uitleggen, gewoon zoals het is. Diegene zal ook moeten leren dat ze er niet beter van wordt door continu op iemand te leunen. De enige manier om zich werkelijk beter te voelen, is door met zichzelf aan de slag te gaan.
Uiteraard kunnen mensen hierbij de hand vasthouden, maar diegene zal zélf de stapjes moeten zetten. Je kan er voor haar zijn, met haar praten, maar wanneer het jou te zwaar wordt neem je afstand.

Dat zal ze moeten begrijpen..

Je kunt zo iemand het beste handvatten bieden om beter op eigen benen te leren staan.

Dat is iets wat iemand eerst moet ( en kan ) leren.

Hoe graag iemand dat WIL leren is een kwestie van het leuk brengen denk ik.
Ik ben een persoon die heel enthousiast kan zijn over persoonlijke vooruitgang, en ik steek nogal eens mensen aan, van goh, dat boek wil ik ook wel lezen! ( positivity )

Je kunt iemand ook een boek(je) kado doen. Van inspirerende opbouwende tekstjes tot een zelfhulpboek over zelfstandigheid of aandacht vragen.

Lees natuurlijk zelf ook het boek even als het gevoelig ligt, en dan zeg je, joh, dit boek, ik zou zo graag willen dat je het leest, het is een goed boek en heeft mij verder gehopen gewoon door te lezen!

( en, als het een prutboek is, kun je het gauw nog in de prullenbak gooien haha)

Verder helpt het om toch het goede voorbeeld te geven. Mensen die zoveel steun nodig hebben, hebben over het algemeen dingen meegemaakt die hun draagkracht zo erg verminderd hebben dat ze jouw kracht nodig hebben weer op de been te komen.
Ook dan is leren zelf doen best heel nuttig. Maar zelf doen betekent nog niet alléén doen. Dat hoeft niet.

Ik vind het knap dat je steunt, want dat is erg belangrijk voor zo iemand. Stel je eens voor dat jij je zelf zo rot voelt dat je zoveel steun en aandacht nodig hebt.... echt nodig hebt?

Dan vind ik het ineens niet meer zo moeilijk om aardig te zijn voor hen die het nodig hebben ;-)

zulke mensen kunnen je compleet leegzuigen, en dat kan ook de bedoeling niet zijn.
natuurlijk laat je zo iemand niet vallen, maar het is wel belangrijk om duidelijk te begrenzen wanneer je er wel voor haar kunt zijn, en wanneer niet.
wees daar heel duidelijk in, met uitleg over hoe het voor jou is erbij.
sterkte en succes!

Ik onderschrijf volkomen Xinix antwoord. Het is waar. Maar soms kan je niet al die energie geven terwijl het wel nodig is. Wat ik nog wil toevoegen is dat dit kan als je deze persoon lief hebt en dan bedoel ik de Liefde die geeft zonder iets terug te verwachten.
Ook is het goed dat je zo'n persoon met meerdere mensen kan opvangen, of als dat niet kan, jij zelf wel bij iemand terecht kan om zelf weer opgeladen te worden.

Ik zie zulke mensen als 'menselijke parasieten met een gevoelslintworm' (niet gelijk - drukken;-) ); ze hechten aan je als een onverzadigbare bloedzuiger. Als bloedzuiger zou je hem of haar doodslaan; als mens geef je de bloedzuiger te eten en koester je hem. Ook al wordt je al moe als je die persoons naam alleen al hoort (en daarmee ben je zelf al verzwakt, zonder dat de ander aangesterkt is).

Zolang jij de 'bloedzuiger' te eten geeft, zal hij bij je komen en je verder uitzuigen. Soms moet je dan echt die persoon een ratsoen geven en op=op. Morgen (of volgende week, in ieder geval iets tastbaars) is er weer wat te 'eten'. Dan weet hij/zij waar hij/zij aan toe is en jij ook. Door te weten dat je zelf een dag (of een week) tot rust kan komen, kan je ook weer aansterken. De 'hongerige bloedzuiger' weet dan ook dat ie met z'n ratsoen een dag (of een week) moet doen en zal ook minder hongerig zijn (of ergens anders wat te eten zoeken).

Daarmee kan je zelf bepalen hoeveel je af wilt/kunt geven en de ander zien, dat ie niet alles kan krijgen/krijgt.

Je kunt helpen zolang je zelf stevig staat, zodra je merkt dat het te veel wordt kun je de persoon beter helpen door hem door te verwijzen naar bijvoorbeeld maatschappelijk werk. Dan blijft jullie contact goed. Het is zonde als dat kapot gaat onder de druk.

Die persoon adviseren om professionele hulp te gaan zoeken.
Dan mag je bijna een heel uur over jezelf praten.
En dan voel je je niet schuldig, want die hulpverlener (psycholoog bv) krijgt ervoor betaald!

win win situatie