Is het verstandig om uit elkaar te gaan nadat iemand een ernstige ziekte heeft gehad?

Hier is niet een standaardrecept voor, maar mijn principe is dat je lief en leed met elkaar deelt. Juist in moeilijke tijden is het belangrijk dat er iemand is waar je op terug kunt vallen. Iedereen wordt ouder en krijgt gebreken, maar juist dan heb je elkaar nodig.

Wat ik zeg is zoals ik er nu tegenaan kijk, maar dat is makkelijk roepen als je niet in die situatie zit. Als bijvoorbeeld je partner na een hersenbloeding, niet meer degene is van daarvoor en dus niet meer de partner is waar je op viel, moet je dan nog jaren ongelukkig samenleven? Ik weet er ook geen sluitend antwoord op, maar mijn standpunt (met de nodige mitsen en maren) is dus, blijf bij elkaar.

He, alweer een laatste vraag?

Het is niet een kwestie van verstandig of niet.
Als de partner niet kan leven met de druk die de ernstige ziekte hem/haar bezorgd heeft is het dan verstandig bij elkaar te blijven?
Als je iemand verlaat die ernstig ziek is, zul je niet beschouwd worden als de meest sympatieke persoon ter wereld, maar moet je je eigen gevoelens en welzijn dan helemaal opzij zetten voor die ander?

Je moet altijd je eigen hart volgen. Als je eigen hart zegt: Dit kan zo niet langer, ik kan het niet aan, ik ga er aan onderdoor, ik ben ongelukkig, dan moet je gewoon gaan.

Je gaat nooit uit elkaar, als je weet dat het je levenspartner is, hoe kan dat nou?

Tuurlijk kun je alles aan, alleen in gedachten (lees fantasie) kun je het niet aan...

Dus het is heel onverstandig om uit elkaar te gaan als er een ziek wordt...

Wanneer een van de gezinsleden iets ernstigs meemaakt dan heeft dat effect op het hele gezin. Degene die het is overkomen heeft natuurlijk met het voorval te dealen. Kijkt waarschijnlijk na het incident anders naar de wereld, heeft andere prioriteiten. Het gezin draait echter door met alle dagelijkse dingen. De partner heeft de zorg voor de dagelijkse dingen én de zorg voor de andere partner. Dan moet je wel sterk in je schoenen staan om álles aan te kunnen. Het overleven van een ernstige zieke of ongeval is een dagtaak voor het hele gezin.
De toekomst is namelijk verandert. Alles wat je bedacht had heeft nu een andere lading gekregen doordat de betrekkelijkheid van het leven naar boven is gekomen.
Een relatie heeft voortdurend onderhoud nodig. Dat onderhoud wordt alleen veel intensiever na een ziekte/ongeval.
de truuk zit hem in het verwerken van de situatie en het aanpassen van je leven. Mijn relatie is er nóg veel steviger door geworden terwijl er soms ook hele grote spanningen kunnen zijn.
Eén partner heeft iets meegemaakt en heeft daardoor beperkingen. de ander heeft het zien gebeuren maar was niet het onderwerp/slachtoffer en heeft met de effecten te maken. Het vergt dan héél veel inlevingsvermogen om daar mee om te gaan. Want niets is zo frustrerend om degene waar je van houd pijn te zien lijden of de beperkingen te ervaren.

in voor en tegenspoed...dus als je een serieuze relatie hebt vind ik dat je op zo een ogenblik juist kunt laten zien dat je er voor elkaar bent en dat je die gene met alle kracht wat je hebt zal steunen...ik vind het eerlijk gezegt egoistisch als je dan de benen neemt,tuurlijk kan het fucking zwaar zijn maar wat maakt de zieke wel niet mee?

Het is natuurlijk voor iedereen verschillend, het maakt volgens mij ook uit hoe lang je al samen bent en hoe oud je bent. Ik kan mij voorstellen dat, als je nog jong bent en in een uitzichtloze situatie komt doordat je partner heel erg veranderd is door hersenletsel, je dan voor je eigen geluk gaat omdat je nog een heel leven voor je hebt. Ik denk dat het dan verstandig is om voor jezelf te kiezen.
Bij een lichamelijke handicap zou ik zeggen dat je er samen moet proberen het beste van te maken en er, eventueel met hulp van buitenaf, voor moet vechten om op een andere manier weer samen gelukkig te worden.
Ik denk wel dat het uitmaakt of je kinderen hebt waarvoor je verantwoordelijk bent. Het belang van de kinderen staat, wat mij betreft, helemaal bovenaan.

In mijn eigen relatie denk ik dat ik kies voor het aanvaarden van de situatie en er het beste van te maken ( we kennen elkaar al 40 jaar en zijn 36 jaar getrouwd ).
We hebben elkaar trouw beloofd in voor en tegenspoed en die belofte probeer ik na te komen. Ik zal dan wel alle mogelijke hulp van buiten af accepteren omdat het nooit goed is om jezelf helemaal op te offeren. Maar dat is natuurlijk mijn persoonlijke keuze.

Ware liefde met de nadruk op "ware" betekent dat je zo met elkaar verweven bent dat je alles voor lief neemt want hij/zij is nog steeds bij je en je moet er toch niet aan denken dat diegene er niet meer zou zijn. Ik heb het vaak meegemaakt dat de ene partner de andere niet eens herkende (Alzheimer) en dat de andere partner met alle liefde voor hem/haar zorgde.Vooral de oudere katholieke paren, die voor god hebben beloofd ook in slechte tijden er voor elkaar te zijn, zijn daar heel serieus over. Dat heb je beloofd en dat doe je, punt uit. Het is heel moeilijk en diegene is niet meer zoals hij/zij was, maar door de liefde die er ook altijd was (en nog steeds is) blijven toch de mooie herinneringen. In veel andere gevallen, die niet met ziekte te maken hebben,is het beter uit elkaar te gaan.
Toch kan ik me voorstellen dat de situatie zo onhoudbaar wordt, dat de verzorgende partner er zelf aan onderdoor dreigt te gaan. Dit is het geval als de ander agressief is geworden, met dingen naar je gaat gooien, of alleen maar scheldt en moppert, dit kan je niet volhouden en dan moet je wel. De liefde is dan langzaam in haat veranderd. Dat is dan geen leven meer maar een kwelling.

Ik vind het ronduit schandalig om iemand te laten vallen op het moment dat je elkaar het hardst nodig hebt.
Je zit ook vaak dat men niet met bepaald verdriet om kan gaan en dat hierdoor stellen uit elkaar drijven.
Neem bijvoorbeeld het verlies van een kind, als je het verdriet samen anders beleefd en er elkaar niet in kan steunen.

Ligt natuurlijk aan de personen en hoe je er mee om kan gaan.
Bij ons hielp praten, een half jaar lang hebben we gepraat over onze gevoelens, wat we er mee moesten vooral ook over de onzekere toekomst. We hebben onze boosheid en onmacht eruit gegooid , tegen elkaar, heb hem wel eens verweten waarom heb jij het en niet ik, ik blijf straks alleen achter....heel raar misschien...maar zo voelde het op dat moment . Mijn man heeft ooit gezegd, ga maar alvast je eigen weg, wen er maar aan. Als je een realtie hebt waarin je dát tegen elkaar kan uitspreken en er begrip is dan is dat heel fijn.
Het mooie was dat na een half jaar eigenlijk alles gezegd was, we elkaar nog meer aanvoelde dan daarvoor en er geen woorden meer nodig waren.
Dit is natuurlijk heel persoonlijk. Er zijn geen standaard regels hoe om te gaan met ernstige ziekte.
Mensen bij wie door een hersenbloeding hun hele karakter verandert of die door Alzheimer een ander mens worden kunnen voor de partner een vreemde worden, niet meer degene van wie ze houden een compleet ander mens. Of je dan nog bij elkaar moet of kan blijven? Ik zou het niet weten.

Je belooft elkaar trouw in voor en tegenspoed en daar moet je je aan houden! Hoe ernstig de situatie ook is.

Nee, dat lijkt me niet verstandig. De zieke partner zal zich in de steek gelaten voelen. Maar je kunt nooit de keuze voor iemand anders maken, iedereen moet leven volgens zijn eigen geweten.

Als er in een relatie één van de twee ernstig ziek is (of is geweest) dan legt dat veel druk op de relatie.

Het valt niet altijd mee om elkaar dan nog als "geliefden "te blijven zien.
Je kunt compleet uit elkaar groeien of juist een sterkere band krijgen.

Het is wel heel belangrijk dat niet alleen degene met de ziekte aandacht krijgt, juist de gezonde partner heeft ook behoefte aan steun en een uitlaatklep