Omgaan met kankerpatiënten?

Luister naar hun verhaal, hou (als dat nodig is) hun hand vast. Vergeet vooral niet te vertellen uit je eigen dagelijkse leven. Wat terminale patiënten vaak nodig hebben is deel zijn van het normale leven en dat vergeten veel mensen. Probeer ze niet te behandelen als zielig, want dat is vaak wel het laatste wat ze willen.
Kijk, als hij/zij daar zin in heeft, samen naar een t.v.- programma en praat er gewoon over of luister naar muziek die jullie allebei mooi vinden.
Het belangrijkste: behandel ze als gewone normale mensen.

probeer ze te benaderen zoals je altijd doet, je kunt ook proberen om het te bespreken dat je het lastig vind om met ze om te gaan tgv de ziekte, zo heb je ook een opstapje om het over de ziekte te hebben en kun je de lucht klaren, wederzijds begrip kan hierdoor zorgen dat jij je prettig voelt bij hen. als jij je ongemakkelijk voelt bij hen dan kan het betekenen dat je meer afstand neemt van hen, terwijl zij blijkbaar veel steun aan je hebben, ga jezelf hierin ook niet voorbij en stel je grenzen zodat het jou niet teveel energie kost waardoor jezelf overspannen of oververmoeid kan raken van je vrienden. sterkte voor komende periode.

Geef aan dat je ze op elk mogelijke manier wilt ondersteunen , maar dat er grenzen zijn aan je incasseringsvermogen en dat je daarom zo nu en dan even een 'time out' nodig hebt. Zo creeer je een beetje ruimte voor jezelf. Eerlijkheid is belangrijk en als jij ziek wordt dan hebben ze niets aan jou, dus zorg goed voor jezelf! Sterkte

Omgaan met mensen die feitelijk ten dode opgeschreven zijn en voor wie eigenlijk geen hoop meer bestaat, is zwaar..heel zwaar.

Ik begrijp dus best dat jij het soms even helemaal niet meer aankunt.

Nochtans zoeken die mensen een schouder waarop ze kunnen rusten, een hand die hen de hand even vasthoudt..en het zou zeer hard zijn hen dit te weigeren.

Toch moet je ook een beetje aan jezelf denken..

Ik verkeer in dezelfde situatie als jij. Enkele van mijn/onze vrienden 'leven' in de laatste fase van hun leven en niet alleen zij..maar ook degenen die hen dierbaar zijn worden geestelijk gesloopt door deze pijnlijke omstandigheid.

Ik kan jou alleen maar zeggen hoe ik met dit alles omga..wellicht heb je daar iets aan.

Allereerst moet je hen door je houding en met woorden laten voelen dat jij er voor hen bent..altijd.

Van tijd tot tijd bel ik hen op en informeer indien mogelijk bij de patiënt of anders bij zijn/haar geliefde hoe het gaat, of hij/zij pijn lijdt en tevens vraag ik wat ik voor hen doen kan teneinde het op enigerlei wijze te helpen.

Ook vraag ik of ze het op prijs stellen wanneer ik hen zou willen bezoeken. Want heel dikwijls willen de mensen die laatste uurtjes van hun leven graag samen doorbrengen.

Ik heb geen angst om over hun vreselijke ziekte te spreken..maar ik laat het onderwerp liggen als ik merk dat zij het er liever niet over willen hebben.

Overigens kan ik wel een beetje invoelen hoe machteloos de partners,kinderen en vrienden zich kunnen voelen.. aangezien mijn echtgenote ook aan kanker heeft geleden.

Gelukkig ontdekte ik zelf de ziekte in een zeer vroeg stadium zodat genezing nog mogelijk bleek. Ze is al jaren geleden volledig gezond verklaard.

Als je wat hulp nodig hebt in het omgaan met hen die lijden..mail je mij maar. Ik wil je graag van dienst zijn.

Groet,

Ton