Hoe mijn moeder netjes aan te spreken nadat ze denkt dat ze iets goeds doet voor mij maar dat helemaal niet goed is?

Misschien kan je het samen met je moeder herinrichten. Ik snap dat je moeder het niet leuk vindt, maar ze kan immers niet weten hoe een ander zijn kamer wilt.

Probeer het voorzichtig te brengen, zeg dat je weinig ruimte hebt of dat je het net anders wilt hebben. Vraag of jullie samen kunnen kijken naar oplossingen en vraag haar om hulp!!

Moeders kunnen vervelend zijn maar laat het haar vooral niet toe om dingen te veranderen. Ze moet nou eenmaal weten dat kinderen groot worden en zelf beslissingen willen nemen.

Probeer het eens samen met een familielid. Iemand die goed met je moeder omgaat. Misschien staat ze meer open voor zijn of haar commentaar

Ik vind het eerlijk gezegd nogal ondankbaar van jou, je moeder heeft met alle goede bedoelingen je kamer een opknap beurt gegeven en nu ben jij niet tevreden.
Ik neem aan dat het een verrassing voor jou was, dus van te voren overleggen kan dan niet .
Je zou kunnen zeggen: je had mijn kamer niet hoeven te veranderen, ik was tevreden met hoe hij was, maar vind het erg lief dat je het gedaan hebt. Je oude spullen zijn toch al weg , dus terug draaien kan niet meer.

Je zit er mee en daarom is het verstandig om dit met je moeder te bespreken. Wijs er eerst op dat je het waardeert dat ze de moeite neemt om zich voor je in te spannen en dat je dat lief en aardig vindt. Vervolgens geef je aan dat er ook een andere kant aan zit. Namelijk dat je behoefte hebt aan een eigen plekje. Een plekje in huis waar jij je lekker voelt en waar jij je aan kan hechten. Dat had je gedaan en nu dat opeens weg is is ook het gevoel dat je iets te zeggen hebt over je eigen plekje weg. Dit maakt je onzeker. Geef aan dat je graag nog leuke verrassingen zou willen hebben maar als het om je eigen pkekje gaat dit liever overlegt. Spreek in termen van ik vind dat niet leuk en niet in termen van dat is niet leuk. Laat je niet de mond snoeren door mensen die je verwaand vinden. Je hebt recht opvje mening en om die kenbaar te make. Het gaat er om dat jevhet met tact brengt.

Ik denk dat je moeder hier heel goede bedoelingen mee heeft gehad, en zich totaal niet heeft gerealiseerd hoe negatief het kon uitpakken.

De omgeving waarin je woont is belangrijk voor mensen. Vaak veel belangrijker dan ze zich zelf realiseren. De spullen om je heen zijn niet zomaar spullen, maar vaste ankers in je omgeving met hun eigen verhaal en geschiedenis. En zeker naarmate je minder stabiel in het leven staat (en een depressie mag je wel alszodanig classificeren denk ik), is het belangrijk dat je niet te veel wijzigingen hebt in je vertrouwde omgeving. Daarom kunnen mensen met psychische problemen ook beter niet op vakantie, en al helemaal niet verhuizen.

Ook kijk ik vaak met volle verbazing naar programma's waarin hele huizen compleet nieuw ingericht en verbouwd worden - zeker als dat ook nog eens is bij mensen die iets heftigs hebben meegemaakt. Op het moment zelf zijn ze euforisch, maar reken maar dat er mensen bij zijn die in de periode daarna een heel rouwproces door moeten worstelen voor het stukje 'leven' dat ineens verdwenen is. In dat schitterende, splinternieuwe maar dode, onpersoonlijke, 'stille' huis.

Natuurlijk zijn het maar spullen en vind je uiteindelijk je weg er wel in. (Het zijn geen levenslange trauma's ofzo, en de nieuwe spullen krijgen ook een verhaal en geschiedenis en rol). En natuurlijk kun je er met je moeder zeker over praten, want je hebt tevóren duidelijk aangegeven dat je er niet van gediend was, dus een beetje schuldgevoel / verontschuldigingen zou nu wel op zijn plek zijn bij haar. De kans is echter groot dat ze het écht totaal niet begrijpt, en je alleen maar de onderlinge relatie verstoort.

De vraag is echter of je er iets mee opschiet als jullie nog lang onder één dak blijven wonen. Juist als je zelf net een moeilijke periode hebt doorgemaakt, heb je sterke, stabiele mensen om je heen nodig. En dat geldt ook voor je moeder, die zoals ik lees, zelf risico loopt problemen te krijgen.

Ik denk dat je haar het beste kunt laten weten dat je het erg goed bedoeld van haar vond, en dat je het gebaar erg waardeert, maar dat je wel even tijd nodig hebt om te wennen aan je nieuwe omgeving en je nog niet op je gemak voelt zonder je oude spullen. En dat ze je daar gewoon nog even de tijd voor moet gunnen. En maak in de tussentijd van de kamer weer jouw plekje, door op zoek te gaan naar nieuwe accessoires die je zelf hebt uitgezocht en die dus een stukje 'jouw' in de nieuwe omgeving kunnen brengen.

Haha ik vind het schattig dat je je oude inrichting mist, en hoe je het beschrijft.

Het is wel vervelend voor je als je er zo mee zit.
Het is ook niet aardig van je moeder om gewoon geen rekening met jouw wensen te houden, het is haar huis, maar jouw kamer.
Tuurlijk heeft zij het recht om met die kamer te doen wat ze wil, maar ze had ook naar jou kunnen luisteren, of misschien een compromis sluiten.

Wat je kunt doen is spulletjes kopen/zoeken waar je je fijn bij voelt om je kamer zo een persoonlijk tintje te geven?
Hang posters op die jij leuk vind, zet dingen neer die jij mooi vind, enzovoort.
Maak het persoonlijk, zodat je je hier weer prettig bij voelt.

Het is ook wel eens goed, verandering.
Blijkbaar hou je daar niet zo van, en ben je erg gehecht aan het oude (zekerheid en vertrouwd), zie dit als een nieuwe ervaring, en maak er iets van :)

Je kunt niet alles in de hand hebben, soms gebeuren er nou eenmaal dingen die je niet leuk vind, en die je niet meer terug kunt draaien, dan is het enigste wat je kan doen er ietsvan maken!

Liefs!