Hoe ga je verstandig en gevoelig om met de veranderende rol t.o.v. je ouders als zij ouder worden?

Wij als kinderen van onze ouders hebben snel de neiging om gaan te betuttelen.
Ouders voelen zich dan vaak kleine kinderen.
Ze kunnen nog heel veel zelf maar sommige dingen daar hebben ze hulp bij nodig.
Vraag het hun en zeg dat je altijd voor hen klaarstaat.
Dan geef je hun het gevoel dat ze nog zelf de regie in handen hebben.

Wanneer je voor een ouder gaat zorgen maak je vaak een rolwisseling door. Van verzorgde wordt je verzorgende. Dat is een compleet andere rol die nogal wat van je eist. Je voelt je verantwoordelijk voor die ander maar waar houdt zorgen op en wanneer val je in valkuil van betutteling.

Een ouder die de zorgvraag goed weet te verwoorden, weet vaak ook de grenzen wel aan te geven, zou je denken. Maar een aspect wat de directheid van reageren echter in de weg kan staan is de beginnende afhankelijkheid. Je ouder wordt stilaan afhankelijk van jou en niet zelden wordt er dan niet gezegd wat gezegd zou moeten worden. Jouw zorgen zijn goed bedoeld en vaak broodnodig en dat maakt kritiek moeilijk.

Door regelmatig in alle openheid te bespreken hoe het zorgen gaat, voorkom je betutteling met wrijving als gevolg. Wederzijds respect en openheid moeten het uitgangspunt zijn. Verplaats jezelf zo nu en dan eens in de positie van de ander en ga na of je jouw handelswijzen als prettig zou ervaren. De kans is groot dat je ouder hetzelfde ervaart.

ik denk dat je gewoon hulp aan moet bieden, zodat ze weten dat je voor hen klaar staat.
als ouders nog in de rol van ouder zitten, kun je niet ongevraagd met adviezen, raad en hulp aankomen.
hoe goed bedoeld ook, je geeft ze dan het idee dat ze niet meer volwaardig zijn.......
het is nu eenmaal voor sommige mensen moeilijk te accepteren dat het allemaal een beetje minder wordt, als je ouder wordt.
en zolang het niet de spuitgaten uitloopt zou je kunnen accepteren dat het niet allemaal gaat zoals het volgens jou zou moeten, of zo als het vroeger ging. misschien doen ze het nu op een manier die voor hen wel werkt?

misschien is het een idee een huishoudelijke hulp in te schakelen, zodat jij gewoon in de rol van kind kan blijven.
als je weet wanneer ze naar de dokter moeten kun je van te voren bellen wat de dokter zei, en dan oh je moet vanmiddag pas?

en als het inderdaad echt zorgwekkend wordt, met medicijn inname, en de eerste levensbehoeften dan wordt het toch zaak om een gesprek te hebben met je ouders(en andere kinderen als die er zijn)
je hoeft dan niet de boel over te nemen, maar je zou kunnen zeggen dat je je zorgen maakt.
dat je merkt dat er dingen anders gaan, en hoe zij dit willen aanpakken.
en wat jij zou kunnen betekenen, voor hen.
dat kan heel pijnlijk zijn, maar ik denk dat als je het op een respectvolle manier brengt, er veel duidelijk wordt. en dan zijn de rollen ook weer goed verdeeld.
succes!
ouder worden en hulp vragen en inzien dat je hulp nodig hebt. het is geen schande.......

Met een beetje geluk krijgen we vroeg of laat allemaal ouders die hulp van "ons kinderen" nodig hebben. De een wat meer dan de ander, de een is zelfstandiger en beter ter been dan de ander.
Daar zit nogal verschil in. Mijn schoonmoeder (98) vraagt al een jaar of 15 voor van alles en nog wat de hulp in van haar kinderen, maar haar hoef je niets wijs te maken en ze weet precies wat ze wil. Mijn moeder doet op haar 92ste nog het meeste zelf en vraagt af en toe hulp, als het echt niet anders kan.
Jouw ouders hebben, als ik het goed interpreteer, wel meer hulp nodig maar willen het niet erkennen. Ze zijn bang betutteld te worden door hun dochter en willen dat niet! Zij zijn immers de opvoeders, de ouders?
Heel begrijpelijk.
Je kunt zeggen dat je het fijn vindt dat ze altijd voor jou hebben klaargestaan, en dat je nu heel graag een beetje voor hen wil zorgen. Biedt ze aan te helpen met de telefoon, computer, tv enz., maar als ze het afwimpelen zou ik niet aandringen, want dat wordt als betuttelen ervaren. Zij komen er vanzelf achter als iets niet meer lukt en vragen dan vanzelf je hulp wel weer in.
Zeg dan niet: "dat dacht ik al" of "zie je wel", maar: "fijn dat ik mag helpen".
Met een bezoek aan de dokter ligt het iets gecompliceerder. Sommige mensen gaan pas als het echt niet anders kan. Je kunt zeggen dat je je zorgen maakt om "die en die kwaal", en dat het voor jou een grote gerustelling zou zijn als er even door de dokter naar wordt gekeken.
Je ouders moeten er in groeien om hulp te vragen en te aanvaarden, dat is een proces dat niet van vandaag op morgen voltooid is.

Dit is altijd een lastige situatie. Misschien kan je proberen om per situatie te benoemen wat je ziet. "Mam, het valt me op dat het huis wat rommeliger is dan dat ik van je gewend bent. Wil je dat ik je een beetje help met het huishouden?"

"Pap, ik zie dat je nu meer beeft dan een maand geleden. Gaat het goed met het innemen van je medicijnen? Is het een idee om hiervoor een nieuw systeem te verzinnen zodat het makkelijker is om het op tijd in te nemen?"

Ik heb zelf vanaf jongs af aan mijn moeder moeten helpen omdat ze reuma heeft. Ik ben niet anders gewend en zij ook niet. Nu woon ze begeleid en ik help haar nog steeds met dingen. Voornamelijk met dingen regelen. Maar als je dit nog nooit eerder hebt hoeven doen voor je ouders kan ik mij voorstellen dat je dit moeilijk vind. De rollen draaien zich langzaam om en dat is iets wat moeilijk te accepteren kan zijn voor zowel ouder(s) als kind(eren). Het advies wat ik je kan geven: Laat ze in hun waarde, doe eerst kleine dingetjes voor hun en laat ze nog zoveel mogelijk dingen zelf doen. Zo kan je ze toch helpen met dingen maar hebben ze niet het gevoel dat ze zelf niets meer kunnen. Doe veel dingen samen. Later kun je het opbouwen naar wat grotere dingen. Soms moet je even door een muur heen. Het kan een bittere pil zijn om te slikken. Je hebt jarenlang voor je kind(eren) gezorgd en nu moet jouw kind jouw helpen en voor je zorgen. Ook voor jouw is het moeilijk om je ouders te zien veranderen. Geef het tijd, ze zullen vanzelf gaan merken dat wat hulp prettig is, en steeds meer gaan toelaten.