Hoe vind ik balans tussen rouw, therapie proces en klaar staan voor anderen?

Question

2 maanden geleden is mijn schoonmoeder overleden. Ik had een hele goede band met haar, kende haar al 10 jaar, zag haar echt als een 2e moeder.. Een maand geleden ben ik een intensief traject ingegaan ivm depressieve klachten. In dit traject hoor je 100% met jezelf bezig te zijn, en heb je geen tijd om te werken, leren of voor anderen klaar te staan.
Als ik thuis ben zit ik in een gigantische tweestrijd. Aan de ene kant wil ik mijn 'huiswerk' voor therapie doen en aan mezelf denken. Aan de andere kant wil ik niet te down zijn in huis, omdat ik er voor mijn partner wil zijn die net zijn moeder heeft verloren. Ondertussen heb ik zelf haast geen tijd om te rouwen.
Ik voel me alsof ik in de val zit, en ik weet niet meer wat ik moet doen..

 · Accepted Answer

Ten eerste is het erg belangrijk dat dat 'wat er is' er ook mag zijn. Ga dus niet blijer lopen doen dan je je voelt aardiger zijn dan je bent, beter zijn dan je bent etc etc

Dat gaat al enorm veel energie schelen, niets is meer vretend dan anders doen dan je op dat moment bent.

Laat de anderen ook weten dat je je niet goed voelt, niet om 'begrip' te krijgen maar om aan te geven dat je niet kan geven wat je zou willen geven. Laat duidelijk zijn dat je ook de noden van de ander ziet en erkent.
dat ontlast je ook van 'bewijzen' dat je ze ziet, benoem wat je ziet daardoor word het ook duidelijk dat je betrokken bent.

Dan is het ten minste handig voor je zelf een indeling te maken een afspraak met jezelf wanneer je 'sociaal' bent, met andere woorden voor anderen er wil zijn, en wanneer je tijd en aandacht geeft aan je zelf voor je therapie.

Dan kan je ook zonder 'schuld gevoel' die tijd voor jezelf reserveren.

Communiceer dat duidelijk in je gezin.

een laatste tip:
Er voor je partner willen zijn maar dat niet werkelijk kunnen heeft twee lastige kantjes.

ten eerste zeg je daarmee op een bepaalde manier dat je partner niet sterk genoeg is zonder je
aan de andere kant zeg je dat jij niet sterk genoeg bent om voor je partner te zorgen.
beide is niet waar
als je die twee dingen schrapt ben je uit dat dillema.
Vertrouw de rouw en het verdriet aan je partner toe, hij houd van je al kan jij niet zijn rouw verwerken, en vertrouw je zelf aan jezelf toe, dan vind je in jezelf weer de liefde die jullie relatie werkelijk draagt.

Hoe dan ook wens ik je veel inzicht en helderheid toe in deze tijd!

Tang Li

 · Answer

Beste,

Eerst en vooral bied ik u mijn innige deelneming aan.
De dood van iemand die je lief is kan vaak hard aankomen en je weet niet bepaald hoe je het moet verwerken.

Allereerst is het nu belangrijk dat u aan uwzelf denkt. Ook al is de drang groter om een ander te helpen sterker dan uwzelf. Eerst en vooral moet u bij uw eigen persoonlijke-ik werken. Hulp bieden aan iemand waar u zelf nog niet klaar voor bent kan een tweestrijd teweegbrengen.

Neem wel rustig de tijd. Zet eens alle dingen op een papiertje wat u graag nog zou willen doen en hou u ook aan die afspraken die u maakt. Een rouwproces kan enorm aanlopen.

Ik zou zeggen: De persoon is niet voor altijd verloren. Ze zitten in het hart van de mensen en de herinneringen die blijven.

Hopelijk heeft u hier wat aan.

Nogmaals mijn condoleances.

Met vriendelijke groeten.

 · Answer

Misschien kan je daar eens over praten met je therapeut. Het zou inderdaad niet goed zijn als je nu je therapie zou moeten onderbreken. Niet voor jou, maar ook niet voor je partner. Want als jouw depressie terug erger wordt, kan je hem helemaal geen steun meer bieden. 
Als je partner heel erg in de put zit, kan hij misschien hulp krijgen van buitenaf (rouwverwerkingstherapie)
Dat kan de druk bij jou wat doen afnemen, zodat je meer met jezelf bezig kunt zijn.

Sterkte in deze moeilijke tijd.

 · Answer

Wat een moeilijke situatie zeg.Stoppen met therapie kwam als eerste in mij op maar dat is niet goed om te gaan doen denk ik.Maar aan de andere kant je kan toch nooit voor 100% met je zelf bezig zijn ? Er zijn misschien ook wel mensen in therapie gegaan die een gezin hebben.
Het is moeilijk maar wat ik raar vindt is je gaat deze weg bewandelen dan heb je ze vast ook verteld dat je schoonmoeder is overleden en ze snappen natuurlijk ook wel dat jij daar mee bezig bent en dat je een partner hebt die aan het rouwen is .Hoe was hun reactie daarop dan?
Laat het gevoel over je heen komen zoals dat op dat moment is je moet je niet in een bocht gaan wringen want dan komt het niet goed! Vertel aan je partner wat er gaande is en dat jeje het idee hebt dat je in een spaagstand staat.
Ik weet niet hoelang de therapie duurt, misschien kan je aan je partner uitleggen dat je er iets minder voor hem bent omdat je zelf ook niet happy bent en druk bezig bent met therapie.Zelf denk ik dat je het moet gaan combineren je kunt met jezelf best afspreken dat je bijv. een half uur per dag bezig bent met je schoonmoeder en een half uur met je vriend.Na het eten kan je bijv. best even een half uur praten hoe je vriend met het overlijden van zijn moeder beleeft en jij ook.Lukt dit allemaal niet dan zul je een beslissing moeten maken.Wel heb ik nog een tip voor je je kan tegenwoordig ook online hulp krijgen voor depressieve klachten misschien is dat voor dit moment iets voor je.

Heel veel sterkte.

 · Answer

Ten eerste een ontzettende stevige knuffel van mijn kant.

Is het niet mogelijk in je therapie de dood van je schoonmoeder te verwerken? Volgens mij scheid je de processen in jezelf te veel en moet je proberen dat meer één geheel te laten zijn of worden.

Er voor je partner zijn is inderdaad heel mooi als je dat kan opbrengen. Kan je een half uur per dag met hem doorbrengen als "quality time"? Tis wel versnippert misschien, maarja meid, soms is het leven even niet anders.

Ik wens je heel veel sterkte!

 · Answer

Hallo,

Ik ben van mening, dat je met jouw partner moet praten.
Praten over jouw schoonmoeder, (jouw partners moeder)
praten over leuke en fijne dingen die je gedaan hebt met jouw schoonmoeder.
Desnoods met andere familieleden er bij.
Als jij nog in een rouwproces verkeert, en daar hulp bij nodig hebt, kun je dit proces het beste delen, met andere familieleden die in het zelfde proces verkeren.
Ik prefereer een familie avond.
En dat een maand of twee a drie lang, en 1 keer per week.
Je ziet elkaar, praat met elkaar, leert van elkaar, en geeft steun aan elkaar.
En dit kan nog gezellig zijn ook...

Veel, heel veel praten, lachen, huilen, en weer praten, en weer lachen, en weer huilen...

En zo komt dat verdriet op een mooi plekje in je lichaam, en leer je er mee leven en mee om te gaan.

Gun jezelf en je partner die tijd...
Stel geen ultimatum aan een rouwproces... Het gaat weer over.

Sterkte.

Ed

 · Answer

Allereerst gecondoleerd.

100% jezelf

Wat is 'jezelf' in dit geval?  Dat ben jij, maar je bent niet alleen , jouw partner is een een deel van jou.

100% jezelf, is in mijn ogen alles wat jij bent, en daar hoort zeker je partner bij.

Praat hierover tijdens de therapie, zeg dat je je voelt alsof je in een spagaat ligt en dat het voor jou belangrijk is om jouw partner niet los te laten tijdens deze moeilijke periode.

Verder mag je best down zijn, ook thuis, ook waar je partner bij is, praat alleen veel met elkaar, heel veel.
Praat over zijn moeder, elke dag, dat maakt niet uit, huil en lach, maar blijf praten en ga niets forceren.

Je zit in een hele moeilijke periode en het is belangrijk om nu alles op jou ën je partner te richten, betrek hem in het proces wat jij doormaakt. Want 100% jezelf ben jij niet zonder hem.

Wens je veel sterkte en heel veel kracht, vind het goed dat je deze moeilijke stap van therapie gekozen hebt, uit ervaring kan ik zeggen dat dit je sterker maak voor de rest van je leven.
Het is nu nog te vroeg, maar op een moment zal je denken, het overlijden van mijn lieve schoonmoeder heeft een ander, sterker.....(vul zelf maar in )  mens van mij gemaakt.

Hoe vind ik balans tussen rouw, therapie proces en klaar staan voor anderen?

Het beste antwoord

Andere antwoorden (6)

Weet jij het beter..?