Hoe help ik mijn kind om minder bazig te worden?

Je zoon heeft de afgelopen jaren dit gedrag ontwikkeld. Het zal dan ook niet van de ene op de andere over gaan. Dit gaat veel energie en tijd kosten. Het vraagt veel ook van jou zelf, want je moet hierin consequent blijven. Het is makkelijker gezegt dan gedaan, maar uiteindelijk moet jij gaan aangeven waar jou grenzen liggen. Jij moet voor jezelf duidelijk wat wel en niet mag. Doet hij iets goed kun je hem hier voor belonen. Gedraagt hij zich niet volgt er een sanctie. Hij moet leren dat niet alles op de manier kan verlopen zoals hij dat zou willen, bij jou niet en bij niemand niet. Zeker nu hij misschien al een beetje gaat puberen is het heel belangrijk om duidelijk te geven en dit doe je door o.a. consequent te blijven, maar ook door transparant te zijn. En heb vooral ook vertrouwen in jezelf! Laat je vooral niet overrul-en door zo'n snotaap ;) Mocht het nou niet helemaal lukken dan kun je ook hulp inschakelen van derden. Misschien kunnen mensen in je omgeving je hier bij helpen. Daarnaast zou je ook eens een kijkje kunnen nemen bij het CJG ( centrum voor jeugd en gezin ). Zij kunnen je helpen met allerlei opvoedingvragen. Heel veel succes er mee!

Door gedurende de noodzakelijke tijd de touwtjes heel strak aan te trekken. En door vooraf aan jouw zoon met veel begrip, geduld doch ook met veel kordaatheid duidelijk te maken dat je dit doet omdat je merkt dat jouw vroegere aanpak niet de gewenste invloed op hem heeft gehad. Maar je 'moet' verdomd consequent bij jouw standpunt blijven. Een neen (= beperking) is een neen en enkel als die neen niet langer consequent gerechtvaardigd kan worden dan kan je er in onderling overleg en dus duidelijk onderbouwd een Ja van maken. En een Ja (= belofte) voor een bepaalde kwestie is een Ja en daar kom je ook 'niet' op terug vanwege één of andere onhebbelijkheid die in wezen niets met het onderwerp van de Ja. Hou voor alle duidelijkheid bepaalde zaken strikt gescheiden. Kinderen van 10 jaar begrijpen héél goed waar dit om gaat hoor. Ze houden zich vaak bewust van de domme ;-) Gisteren hoorde ik een kind van 12 over haar papa en in het bijzijn van haar papa zeggen dat ze heel goed besefte dat ze zijn grenzen (= stop hier is het genoeg) niet respecteerde. Ze stond te lachen en zei"Je moet het maar gedaan krijgen hé" Ik zag de papa grijnzen en het kind liep lachend weg. Ik zei tegen de papa dat dit Nu wel héél onschuldig lijkt maar dat dit écht wel de voorbode is van hoe je kind steeds vaker met jou en anderen aan de haal gaat ipv dat het kind de consequente omkadering krijgt aangeboden waar nu eenmaal het leren omgaan met grenzen (neen) bij hoort. Het is niet simpel dat merk ik bij mijn stiefdochter. Toch durf ik het elke keer opnieuw aan om haar duidelijk te maken waar de grenzen van het toelaatbare liggen. Ik maak haar ook duidelijk 'waarom' ik bepaalde beperkingen opleg en doorgaans pikt ze dat heel spontaan. Ik maak haar duidelijk dat ze zowel op school als later op eender welk vlak makkelijker met het anders zijn van anderen zal kunnen omgaan als ze zich nu leert aanpassen aan bepaalde regels. Ik maak haar ook duidelijk dat elke regel kan en zal versoepelen naarmate ze verantwoord met die specifiek gerelateerde situatie kan omgaan. Versoepelen is véél makkelijker dan inbinden. En toch kan het op eender welk moment nog lukken. Ge er niet van uit dat jouw kin nog maar een kind is en dat het jou toch niet zal begrijpen. Want dát is volgens mij een enorme misvatting die wij overgenomen hebben van onze ouders en voorouders. Het is mijns inziens wél belangrijk om het kind vooraf te betrekken bij op til zijnde veranderingen. Liefs & Succes!

Als je zoon gillend de baas gaat spelen, haal je hem op en neem je hem mee het huis in. (Uit de spelsituatie halen breekt al het gedrag). Daar leg je hem uit, dat hij niet gillend de aandacht moet vragen, maar gewoon zegt wat hij wil en dan ook luisteren naar de andere kinderen. En dan even wachten wat er gaat gebeuren. Vertel he ook dat (wijzend naar de stoel) als hij weer gaat gillen hij voor 10 minuten naar binnen moet. Dan weet hij de gevolgen en is het aan hem de keus of hij stopt met gillen of hij moet gaan zitten. Als hij weer gaat gillen dan haal je hem voor 10 minuten naar binnen en laat hem op een stoel in de gang zitten. En iedere keer als hij direct weer in de fout gaat 5 minuten langer. Als hij 15 minuten buiten zonder gillen aan het spelen is kan je een snoepje uitdelen aan alle kinderen of fruit of wat je wil. Of je loopt naar buiten en roept hem bij je dat hij het uit mag delen omdat hij zo leuk aan het spelen is. (niet over het gillen hebben). Het is maar een idee en mischien krijg je hierdoor wellicht een beter idee voor jezelf. Succes! Toegevoegd na 2 minuten: p.s. Ga vooral niet in discussie met hem. Je hebt de regel uit gelegd en dit is het gevolg ervan als je hem niet na leeft. IK had nl. zelf een kind wat steeds in discussie ging vandaar. ;)

Ieder kind en iedere oudere is boos op z’n tijd en dat is maar goed ook. Boosheidis een gezonde emotie die ervoor zorgt dat we grenzen van onszelf en anderen respecteren. Kinderen moeten leren hiermee om te gaan. Sommige kinderen laten echter een dermate boos gedrag zien dat je je afvraagt of dit in relatie staat tot de gebeurtenis en het karakter van het kind. Meestal is er meer aan de hand als je voelt dat er een lading is en een dringendheid die niet passend is bij de situatie. Je redt het in de opvoeding dan niet met opvoedingsadviezen die je vertellen wat je het beste kunt doen. Als ouder ben jij het voorbeeld voor je kind. Ze doen je gewoon na. Iedere ouder merkt dat een keer als z’n kind speelt met poppen of met een ander kind. Het deja vu is meestal dat je jezelf hoort praten. Zo’n toink, toink, toink gevoel….. Met emoties en het omgaan met gevoelens is dit net zo. Kinderen imiteren hun ouders, dus zullen ze vaak dezelfde manier laten zien in manieren van lachen, boosheid uiten, verdriet ed. Maar er is meer….. Wat je dan kunt doen is heel open en eerlijk bij jezelf onderzoeken waar je kind jou een spiegel voorhoudt. Draai je klacht eens om: “Mijn kind is zo boos wordt dan: Ik ben zo boos”. Overal waar je de naam van je kind noemt kun je deze vervangen door “ik”. Bedenk of het klopt. Als je de neiging hebt om snel te ontkennen en voor jezelf uit te maken dat het niet klopt, kijk dan nog eens. En nog eens om echt te voelen of het klopt. Want juist in de ontkenning zou het wel eens heel erg waar kunnen zijn. Het zou zo kunnen zijn dat je kind je nog op een andere manier een spiegel voorhoudt. Ongetwijfeld is het zo dat je kind je boosheid voelt. Hij kan het zelfs voelen terwijl jij denkt dat het niet zo is. Je kind daagt je dan als het ware uit om je boosheid onder ogen te zien. En de leukste moeder van de wereld?Nou vergeet het maar. Daar zijn moeders niet voor. Kinderen willen een moeder die aanwezig is in het hier en nu. In het reine met hun geschiedenis. En hen vooral voordoet hoe het gaat in het leven. Bij alle boos's in deze tekst kun je ook bazig's toevoegen..... Deze methode hebben wij in het hele hulptraject gebeuren regelmatig toe gepast, eerst aan ons zelf gewerkt en daarna, pas veel later zijn we begonnen met beloningssysteem.

Bronnen:

http://www.kindercoachingfriesland.nl/2010...

door te laten zien dat het ook anders kan, en te laten ervaren HOE dit anders kan. je weet zelf je eigen bijdrage is hierin, dus neem aan dat je dit ook aanpakt. iemand kan immers een grote baas zijn, als men hier de mogelijkheid voor krijgt of ziet te vinden. hij weet hoe hij de mogelijkheid kan krijgen, maar heeft daardoor niet geleerd te accepteren en aanvaarden dat iemand niet altijd zijn zin kan krijgen, of deze hoe dan ook kan afdwingen. hoe het anders kan, en hoe hij hier mee om moet leren gaan is hem vreemd. op momenten dat hij zijn zin niet krijgt biedt hij dus weerstand (onmacht) echter zijn dit wel de momenten dat hij kan leren en ervaren dat het ook anders kan. (de lastigste maar belangrijkste momenten van confrontatie dus eigenlijk. wees hier als ouder wel op voorbereid) :) enkel praten en zeggen wat wenselijk is en wat niet haalt dus niet veel uit. praat dus mét hem (ipv tegen hem) ;-) vraag je zoon wat ie moeilijk vind (ook al weet je dat zelf wel, het is goed als hij zich hiervan bewust is) en vraag wat jij kan doen om het te veranderen, wat hij kan doen om het te veranderen, en hoe jullie elkaar hierbij kunnen helpen. mocht hij gaan schreeuwen buiten roep hem dan naar binnen. maak duidelijk dat het geen straf is, en bij verzet pas met hem praten als hij rustiger is. daarna kan hij het gewoon nog een keer proberen. geef wel aan dat het voor zijn bestwil is. (al zijn moeders nu eenmaal altijd bijzonder lastig en zeurderig) jij zal de persoon zijn waarop hij zijn eigen frustratie botviert (verzet) dus blijf zelf rustig (jouw leermomenten, maar zeker ook die van je zoon) nu dwingt hij zijn wil af door te schreeuwen, maar wat als dit niet helpt of als kinderen in dat bazige gedoe geen zin meer hebben en hem links laten liggen? jij wil hem dus enkel helpen, ook als er momenten zijn dat hij dit niet kan waarderen. blijf hoe dan ook zelf rustig. (ga niet schreeuwen, ook al kan het nog zo frustrerend zijn) ;-) (verder in reacties)

Allereerst een plus voor je inzicht en eerlijkheid betreffende jouw houding en gedrag naar je zoon toe in de eerste jaren! Je hebt het over een bazige zoon met andere kinderen, maar ik lees niet, hoe zijn gedrag is thuis. Thuis is zijn basis en ook de basis om gedragsveranderingen door te voeren. Dat betekent m.i., dat je eerst voor jezelf heel duidelijk moet krijgen, waaraan je met hem wilt gaan werken. Je zou een zeer uitgebreid plan kunnen maken voor jezelf (dus opschrijven), met bijvoorbeeld doelen en de daarbij horende regels. Maak het plan zo groot mogelijk voor jezelf, dus bedenk ook de détails, wat je zelf moeilijk zou kunnen vinden, wat de focus is, de eventuele sancties als hij zwaar tegenwerkt, en ook zijn gedrag naar andere kinderen kan je hierin opnemen etc. Vergeet niet, naast de "plichten" ook de "rechten" te bedenken, dus ook de beloningen als het lekker gaat. Een ideetje is misschien een lijst voor hem te maken, waarop hij zelf kan aangeven als iets goed is gegaan: bij x keer (tevoren te bepalen) een "goed" volgt beloning y. Als je alles helemaal hebt uitgewerkt, dan zou je de verkorte versie, met punten die voor hem belangrijk zijn, met hem kunnen bespreken: het plan, maar ook wat hij ervan vindt. Misschien heeft hij zelf hele leuke ideeën. Daarna zou je jullie gezamenlijke plan ergens kunnen ophangen, zodat je ernaar kunt verwijzen bij het uitvoeren ervan (als hij tegenwerkt kan je dus zeggen: we hebben samen een plan gemaakt, lees maar, en daar heb jij je dus aan te houden). Over dat plan wordt niet gediscussieerd, alleen jij kunt het bijstellen. Dat betekent voor jou zeer bewust en alert zijn en zeer consequent. Nee is dus nee. Dat betekent óók, dat ja altijd ja is en niet soms wel en soms niet. Dus niet 1 keertje toegeven en de volgende keer de poot stijf houden. Hij moet op je kunnen bouwen! En wat m.i. heel belangrijk is: prijs hem de hemel in, ook bij het allerkleinste iets, ook als je ziet dat hij zijn best doet. En dat kan ook heel subtiel met een knipoog, een duim omhoog. Rustig blijven en assertief: jij ben de verantwoordelijk ouder en jij gaat je kind hierin begeleiden. Succes!