Wanneer is er sprake van verwaarlozing bij een kind?

In z'n algemeenheid: als aan een kind bepaalde basisbehoeften wordt onthouden die nodig zijn voor zijn of haar ontwikkeling.

Vaak wordt een onderscheid gemaakt tussen lichamelijke en psychische verwaarlozing. Van lichamelijke verwaarlozing spreek je als een kind te weinig of slechte voeding krijgt, als het kind niet beschermd wordt tegen invloeden van buiten zoals de kou of vocht, of als bepaalde medische (basis)zorg aan het kind wordt onthouden.

Van psychische verwaarlozing spreek je als het kind geen of onvoldoende aandacht en liefde krijgt, bijvoorbeeld als de ouders het kind negeren of aan hun lot overlaten. Bijvoorbeeld als de ouders fysiek of emotioneel te veel afwezig zijn om het kind het gevoel te geven dat het veilig is thuis, dat hij/zij daar terecht kan met vragen of problemen. Of als ouders van kleine kinderen het kind niet gerust stellen als het gevallen is of bang is in het donker maar het totaal negeren.

Het is soms lastig om vast te stellen wat nu echt verwaarlozing is, hoewel het soms duidelijk zichtbaar is. Zeker emotionele verwaarlozing is moeilijk zichtbaar voor de buitenwereld vaak. En het is ook nog belangrijk om een onderscheid te maken in wat bijvoorbeeld in het land of de streek waar iemand woont gebruikelijk is. De basisbehoeften van een kind is wel overal hetzelfde, maar van ouders in een arm Afrikaans land die in een klein hutje wonen en hun kinderen hooguit één maaltijd per dag kunnen geven zeggen we toch niet dat ze hun kinderen verwaarlozen, maar zeggen we dat ze heel arm zijn.