Hoe was jij hiermee omgegaan?

Dat is inderdaad het grote probleem. Het is een gedeelde verantwoordelijkheid van allen die er omheen staan, om er iets van te zeggen. En gedeelde verantwoordelijkheid is geen verantwoordelijkheid.
Zou je er als enige staan, dan zou je wellicht op dezelfde manier passief zijn, maar het is een grote stap om daar opeens naar voren te gaan en er werkelijk iets aan te doen.

Ik weet niet wat ik zou hebben gedaan. Het is erg gemakkelijk om te zeggen 'ik zou er op hebben gereageerd' maar ik weet dat het niet in mijn aard ligt om me met anderen te bemoeien.
Wat me nog het meest in jou verhaal opvalt is dat het kind niet huilt, maar het blijkbaar als normaal ervaart. Dat geeft me nog de meeste angst in het hele gebeuren. In zo'n geval moeten toch mensen in de nabije omgeving hier regelmatig mee worden geconfronteerd, en daar ligt dan wel een grotere verantwoording om er iets mee te doen lijkt me.

Pas als je een keer zoiets hebt meegemaakt, weet je wat je doet. Tevoren je eigen reactie inschatten, is niet altijd in overeenstemming met dat wat je in zo'n situatie echt gaat doen.

Toen ik nog in een winkel werkte heb ik hetzelfde meegemaakt. Ik heb de moeder aangesproken en gezegd dat ik zulk gedrag op deze plaats niet tolereer. Dat ik op andere plaatsen geen zeggenschap heb, maar dat het in mijn ogen niet getuigt van zelfbeheersing. Ik kreeg de volle laag terug, maar was blij dat ze zich tegen mij keerde en het betreffende kind even geen lijdend voorwerp meer was.

In ieder geval heeft het meisje even gevoeld, dat er een vreemde voor haar opkwam. Of de moeder er iets van heeft geleerd weet ik niet.

Ik denk dat ik er net zoals jij mee omgegaan zou zijn, je bent met stomheid geslagen en weet niet hoe te reageren, heel menselijk.
Dus je bent niet slecht, maar ik kan me voorstellen dat je het ontevreden gevoel hebt van niet te hebben ingegrepen.
Wat als je er wel mee bemoeid had?, misschien had die moeder dat dan nog wel verder afgereageerd op het kind bij thuiskomst.
Het feit dat het kind niet huilde toont toch wel aan dat dit niet de eerste keer was.
Dus conclusie; je kon gewoon niets doen op dat moment.

Wat een nare situatie!
Vreselijk dat een kind zo moet opgroeien!
Maar ook heel naar voor jou dat je dat moet zien, geweld in het echt zien is echt een heel vervelende ervaring.

Ik denk dat ik ook te geschrokken zou zijn om te reageren. Maar ik weet ook niet of je als onbekende iets zinvols kán doen.

Als de ouder echt zijn of haar controle helemaal verliest en het kind echt in elkaar begint te slaan, natuurlijk wel. Dan kan je zorgen dat diegene even stopt, en hopelijk daarna rustig genoeg is om het kind met rust te laten.
Maar als het 1 of 2 klappen is, dan is het geweld al voorbij voor je de kans hebt om iets te doen. En ik verwacht niet dat iemand die zo met haar kind omgaat, haar kind beter gaat behandelen als een onbekende zich ermee gaat bemoeien. Goede kans dat diegene naar gaat doen tegen jóu, of zich aangevallen voelt door jouw reactie en daar extra gestressed of boos door wordt, en dat later thuis weer op haar kind afreageert. Ik denk dat dat de situatie voor het kind niet verbetert.
Aan de andere kant is het wel belangrijk voor het kind om te weten dat het níet normaal is hoe haar moeder haar behandelt, en kan het misschien heel fijn zijn voor het kind om te merken dat er wel mensen zijn die voor haar opkomen.
Moeilijk!

Als het mensen zijn die je kent, of als je weet waar het kind op school zit en het uiterlijk zou kunnen beschrijven, kan je misschien naar jeugdzorg of maatschappelijk werk oid gaan en het melden, zodat zij de moeder kunnen benaderen. Zij weten hoe ze dat moeten doen op een manier die de situatie niet laat escaleren.

Mijn moeder heeft dit ook meegemaakt. Ze zag hoe een oma haar kleinkind toe. Mijn moeder heeft van verbijstering niks tegen de oma gezegd, maar had achteraf daar erg veel spijt van.
Ik denk altijd bij mezelf ''Als ik dit ooit zie, zeg ik er meteen iets van.'' Maar ik denk dat als het ook werkelijk zou gebeuren, ook ik er niks van zou gaan zeggen, en me achteraf schuldig voelen.
Als ik het ooit zie (wat hopelijk nooit gaat gebeuren) hoop ik dat ik toch mans genoeg ben om er iets van te zeggen.

Zelf heb ik zo iets meegemaakt in bij de Ikea. Een moeder liep met haar twee kleintjes in stevige passen naar haar geparkeerde auto toe. Ik zag dat het jochie hevig bloedde uit zijn achterhoofd. Ik riep haar enkele malen maar ze reageerde niet. Ik rende wat harder achter haar aan en waarschuwde haar dat het kind zo bloedde.
Ik kreeg een hysterisch antwoord terug en dat ik me er niet mee moest bemoeien. Mijn vriendin en ik liepen naar onze auto toe maar het zat niet lekker. We stapten uit en wilden toch even met haar praten. Er kwamen meerdere mensen naar het parkeerterrein. Schijnbaar ook getuigen van wat er zich had afgespeeld in de winkel. We wilden haar tegenhouden om weg te rijden maar ze was helemaal hysterisch en over d'r toeren.
We noteerden nummerbord en de politie werd gebeld. Ongelofelijk hoe ze zo wegscheurde met die twee kleintjes erin! We gingen terug de winkel in en vonden een met bloed besmeurde rvs kapstok plaat. Daar had het jochie dus een hengst mee gekregen. We hebben de beveiliging alles uitgelegd en deze zou de videobeelden nakijken.
Enfin om een lang verhaal kort te houden: als je met meerderen bent sta je sterker dan alleen. Er kan dan echt opgetreden worden.
Als ik alleen was geweest had ik helemaal ellendig naar huis gereden.
Nu was ik nog niet blij met het hele gebeuren maar ik kon het gelukkig delen met mijn vriendin. Dat was een schrale troost...

Volgens mij is het beste wat je nu kunt doen (en volgens mij doe je dat al), is jezelf bewust worden van hetgeen er is gebeurd en vooral wat het met jou heeft gedaan. Je kan nu eenmaal niet meer terugdraaien wat er is gebeurd, echter wel dit stuk meenemen voor een eventueel (en laten we hopen dat dat niet meer komt) volgende keer.

Het is begrijpelijk dat je perplex stond, evenals de andere omstanders. Vaak wordt gezegd: Bel die, doe dit, enz., maar er wordt met die spotjes geen rekening gehouden hoe iets bij jezelf binnen kan komen. Nu weet je het en kan je voor jezelf een mooie manier zien te vinden om in de toekomst ad rem te reageren op zo'n situatie.

Je bewustwording, je zorgen en je vraag zijn het mooiste en beste wat jij nu kunt doen. Menigeen had zich er niet meer druk over gemaakt, jij wel. En dat siert je. De ervaring draag je met je mee en je zal anders gaan reageren op een soortgelijke situatie. En hoe? Tja, dat kan niemand je zeggen, je kan het zelf ook niet bedenken. Het komt zoals het komt en jij gaat er mee om, zoals je op dat moment het beste lijkt en zoals je op dat moment KUNT doen.

Chapeau voor je verhaal! Je aanvankelijk vraag....daar heb ik geen antwoord op. Ik kan me slechts een voorstelling maken van hoe het geweest zou zijn, hoe ik gereageerd zou hebben, wat ik gedaan zou hebben. Maar could have, would have, should have....invulling is de slechtste raadgever.

Meander ik kan heel goed begrijpen dat je je hier heel rot onder voelt en ook heel onzeker in gedachte van "mss had ik dit of mss had ik dat moeten doen". Vergeet je twijfel. Niet iedereen reageert op een bepaalde situatie zoals hij eigenlijk zou willen doen. Denk bijv. aan een auto met pech langs de kant, wat doe je? Brand in de pan, wat doe je? Een kind dat een klap tegen haar hoofd krijgt, wat doe je? Wss weet je nu de antwoorden wel, maar op het moment maak je altijd een afweging "wel of niet, zus of zo". Ik denk dat ik wss hetzelfde als jou had gereageerd, maar ik denk ook dat als ik die mevrouw nog eens zou tegenkomen ik haar toch erover zou aanspreken. Gewoon op een vriendelijke toon "is uw dochtertje weer een beetje rustig geworden?" Dan leg je natuurlijk de schuld bij haar kind (terwijl dat meisje er niks aan kan doen) maar beschuldig je de dame niet meteen. Je kent haar niet, weet niks van haar thuissituatie. Vind het een moeilijke meander. Hoop dat wij je op GV een beetje rust hierin kunnen geven.

Het is schokkend om dergelijk gedrag te zien.
Je voelt je verantwoordelijk omdat het om een kind gaat wat niet voor haarzelf kan opkomen
Wat voor effect zou het gehad hebben hebben als je wél gereageerd zou hebben? Denk je dat het gedrag van de moeder verandert? Zal de moeder zelf niet weten dat ze te ver gegaan is?

Verder weet je niets van de achtergrond en de reden van het gedrag van de moeder, ik ben ook tegen het slaan van kinderen, maar moeders zijn ook mensen, met fouten. Bedenk wel dat 40 jaar terug echt niemand ervan op keek als een kind een pak rammel kreeg, dit was volkome normaal. Zelf heb ik ook wel eens zo'n pak rammel gehad en het heeft me echt geen trauma opgeleverd. Tegenwoordig accepteren we het slaan van kinderen, gelukkig, niet meer. Maar het is het einde van de wereld niet voor het meisje als het een eenmalig incident is.
Waarmee ik slaan zeker niet wil goed praten!


Laat je schuldgevoel los , bedenk wat je ervan kan
leren, voor een eventuele gelijke situatie waar je ooit in terecht kan komen.

Dat is een typisch voorbeeld van het bystander effect: je bent met een hoop mensen getuige van een misdrijf of ongeluk en niemand doet wat. De oorzaak hiervan is gedeelde verantwoordelijkheid, onwetendheid of het nou een noodgeval is en bij sommigen onverschilligheid.
bij de gedeelde verantwoordelijkheid wacht iedereen op tot een andere een beslissing neemt om in te grijpen.
Hoe langer die situatie duurt hoe kleiner de kans dat er nog iemand ingrijpt. Het recept voor een individu dat hiermee te maken krijgt is: onderken dat je moet ingrijpen en grijp direct in. Wacht niet op anderen, neem zelf het besluit. Wanneer je bijvoorbeeld door een handicap niet in staat bent om in te grijpen, moet je iemand persoonlijk aanspreken: "Jij moet die man uit het water redden."
Houd op met het schuldgevoel, dat helpt je niet, beeld je in hoe je een vergelijkbare situatie in de toekomst zou aanpakken.