Waarom denken sommige mensen altijd in problemen in plaats van in oplossingen?
Ik bedoel van sommige hoor je alleen maar problemen problemen problemen maar vraag je dan wat ze er aan kunnen doen dan weten ze het niet en praten ze weer verder over de problemen.
Waarom denken mensen niet aan het zoeken naar oplossingen van dat probleem?
-
Vraag volgen
- Delen
-
-
Weet jij het antwoord?
Het beste antwoord
Als je alleen maar over de problemen praat, dan zit je in de slachtofferrol. En da's voor veel mensen best comfortabel. Je hoeft er nl (nog) niet aan te denken dat je eigenlijk zelf de meeste problemen op kunt lossen. Veel mensen zoeken nl de problemen buiten zichzelf, het ligt aan een ander, of aan de overheid of aan het verkeer, enzovoorts. Terwijl als je er goed over nadenkt, je zelf vaak degene bent die het of had kunnen voorkomen, of kan oplossen. Maar kan wel heel confronterend zijn... En dan is het makkelijker om maar over de problemen te praten.
Omdat men zegt dat erkenning van het probleem de eerste stap is naar een oplossing. Met andere woorden; zonder duidelijk probleem geen goede oplossong. Desondanks vind ik dat men soms te lang in het verleden blijft hangen.
Om een oplossing te vinden moet je nadenken en dat is voor sommige mensen een grote inspanning. Want als je dat in een analytisch gedefinieerde interpretatie wilt doen dan moet je wel een hoop voors en tegens tegen elkaar afwegen...;-))
Het probleem erkennen is natuurlijk de eerste stap. Het vinden van het probleem is natuurlijk ook de makkelijkste stap. Vooral in de politiek zie je dit veel terug, gewoon lekker de tegenstander op zijn fouten betrappen is erg makkelijk. Ik vind het denken in problemen erg makkelijk, maar soms is het gewoon niet mogelijk om de oplossing erbij te bedenken omdat dit niet in de mogelijkheden van deze 'probleemdenker' ligt.
Je bedoeld vrouwen die willen graag hun problemen delen. Ze willen niet dat je oplossingen aandraagt maar dat je mee leeft.
Vaak is een bemoedigd woord of je luisterend oor al een grote steun voor deze mensen. Erkenning van je problemen geeft opluchting!
De oplossing kan pijnlijk zijn! De lijdensdruk moet heel groot zijn, voor je iets aan je probleem doet.
Dat zijn de mensen die het glas half leeg zien in plaats van half vol. De inhoud van het glas verandert daar niet door, maar het is een andere benadering. Positief denken maakt het probleem soms al kleiner.
Het erkennen van een probleem is inderdaad een eerste stap...maar als je erkent dat je een probleem hebt en je weet dat er een oplossing is voor het probleem, dan heb je eigenlijk geen probleem... een probleem wordt pas echt een probleem als er geen oplossing voor is....
Weten doe ik het niet, maar ik vermoed dat dat komt omdat ze deze manier van denken hebben meegekregen van hun ouders. En dat heeft weer met de Nederlandse cultuur te maken, die bekend staat als "klaagcultuur". De klacht die iedereen kent is "wat een slecht weer buiten, he?". Mijn antwoord is dan steevast "Ja, buiten wel ja...". Een typisch voorbeeld van een probleem waar je verdomd weinig aan kunt doen, maar wat wel het gespreksonderwerp van alledag is. Ik heb er overigens geen probleem mee, hoor.
Als je als bijvoorbeeld van A naar B wilt, is het over het algemeen gemakkelijker om de beren op de weg te zien, in plaats van de route om de beren te omzeilen. Ik denk altijd in termen van uitdagingen, in plaats van problemen. Daarnaast betekent het oplossen van een probleem/uitdaging een verandering ten opzichte van de huidige situatie. Mensen zijn helaas niet makkelijk geneigd te wijzigen. Ze zullen dus allerlei bezwaren oproepen in plaats van de voordelen van de nieuwe situatie te aanschouwen.
Stel zelf een vraag
Ben je op zoek naar het antwoord op die ene vraag die je misschien al tijden achtervolgt?
