Wat zijn de belangrijkste voor- of nadelen van het Nederlandse model voor huurdersparticipatie in Wooncorporaties?

Bewonersparticipatie vindt plaats op verschillende niveaus:
- op complexniveau (in de vorm van bewonerscommissies en -verenigingen);
- als dat van toepassing is op wijkniveau (b.v. in de vorm van rayon- of gebiedsraden);
- en op corporatieniveau (in de vorm van bewonersraden). Soms hebben bewoners ook nog een vertegenwoordiging in b.v. de Raad van Commissarissen.
- Landelijk is er een Woonbond die in algemene zin voor huurders opkomt en hen vertegenwoordigt in het overleg met de overheid.

Theoretisch gezien lijkt dit het perfecte systeem: op ieder niveau (zowel wat de uitvoering van de dagelijkse werkzaamheden betreft als op beleidsniveau) is er wel iemand die de belangen van de huurders behartigt. En die vertegenwoordigers zijn natuurlijk 'democratisch gekozen'.

Maar er zijn ook belangrijke nadelen aan verbonden. In de praktijk blijkt bijvoorbeeld dat bewonerscommissies en de andere genoemde organen geen afspiegeling vormen van de 'doorsnee bewoner'. Van allochtonen is bekend dat ze niet of nauwelijks vertegenwoordigd zijn, om de eenvoudige reden dat ze zich niet beschikbaar stellen. Bovendien bestaan bewonerscommissies soms uit mensen die 'uit eigenbelang' in zo'n orgaan zitten. (En datzelfde geldt dus ook voor de rayon/gebiedsraden en bewonersraden, want die worden samengesteld uit leden van de bewonerscommissies). Ook missen commissieleden doorgaans essentiële kennis om, vooral op beleidsmatig gebied, te kunnen meedenken en meebeslissen over het corporatiebeleid. Enerzijds vertegenwoordigen ze de huurders, anderzijds koppelen ze soms niet of nauwelijks terug naar hun achterban, die zich dan ook vaak niet goed vertegenwoordigd voelt. Individuele huurders hebben in het Nederlandse systeem dan ook vaak het gevoel dat ze 'niet worden gehoord' en hun mening bij besluitvorming zelden meetelt.