Waarom spreek je de plaatsnaam Enschede uit als Enchedee, en niet als Enscheede?

Al vroeg is naar de herkomst van de naam Enschede gespeurd. De oudste vermelding die voorkomt in een oorkonde van 1119 luidt: “Anneschethe”.
In een veertiende eeuws capitularium staat in een afschrift van een oorkonde “Anneschedhe”.
In 1600 beschreef Hendrik van Heuvel uit Epe in zijn “Westfalen-Spiegel” ook een deel van Oost Nederland. Uit het Latijn vertaalt hij “Ensceda” met “Ein Scheidung”.
In 1697 verscheen een dik alfabetisch geordend woordenboek met taalkundige, historisch-geografische en andere verklarende teksten, samengesteld door Menzonis Alting. De titel van dit grote, zware werk (meer dan folioformaat) luidt: “Notitia Germaniae Inferioris”.
Onder ENZE staat (uit het Latijn, vrij vertaald): “ENZE wordt in Utrechtse Perkamenten ook ANZE genoemd. Het is een stadje met een grondgebied dat zich uitstrekt tot aan de gemeenschappelijke grenzen van de Bisdommen Utrecht en Munster. Vandaar ook dat de naam Enschede, die het stadje nu draagt heel goed en zuiver gekozen is”.
In de achttiende eeuw gebruikten de secretarissen van het Stadsgericht en die van het Landgericht steeds de naam Eindscheide of Eijndscheijde.
De reiziger Harm Boom, die ook Enschede bezocht rond 1840, vermeldt de plaatselijke uitspraak: “Anze”. Tegenwoordig is dat in het dialect, het Nedersaksisch, “Eansche”.

De betekenis van de oorspronkelijke naam, Anescede of Enscede, is niet geheel duidelijk. Het kan 'aan de scheiding' (grens) of 'aan de Es' (naar het uitgebreide essencomplex aan de oostkant van de stad) betekenen.