Lastige jongens in de speeltuin. Wie roept ze tot de orde, als hun eigen moeder dat niet doet? Of: wie corrigeert hun moeder?

Dat is een taak van ons allemaal.
Spreek de kinderen er op aan en evt. de vader en/of moeder ook.
Een speeltuin is er om plezier te beleven voor de kinderen en niet om lastiggevallen te worden door andere kinderen of grote mensen.
Een speeltuin moet een vertrouwd, leuk plekje zijn, waar kinderen ongehinderd kunnen spelen, fantaseren, ravotten.
Iedereen die dat verstoort, moet tot de orde geroepen worden.

Dit is een erg veelomvattend onderwerp, omdat je onwillekeurig met cultuurverschillen te maken krijgt, waardoor deze vraag over de moeders niet zo maar te beantwoorden is...

In de arabische cultuur is het nl. erg slecht voor de karakterontwikkeling van jongetjes, als ze vóór hun 5e/6e jaar te horen krijgen dat ze iets 'niet mogen'. Dan groeien ze niet vrij en dapper op, dat beknot ze te veel.

Dus als vrouw/moeder kan je al helemaal niets zeggen, omdat de vaders het al niet doen. (En ik heb dit vaak genoeg meegemaakt in mijn werk als cabin attendant, waarbij jongetjes absoluut niet gecorrigeerd werden door de vaders, en het ook nauwelijks getolereerd werd als ik als 'vreemde' dit wél moest doen voor de veiligheid van het kind en alle eromheen zittende passagiers....)

Dan zullen er nog een heleboel jongetjes in de speeltuin zijn, waarvan de eigen moeders aan het werk zijn, en die dus met 'vreemde' moeders meekomen, en die hebben natuurlijk maar een bepaalde corrigerende taak, omdat het niet om hun eigen kinderen gaat, maar om meegekomen 'vriendjes' van hun kinderen, die zich nu misschien gedeisd houden met hun moeder erbij, maar die volop etteren, als hun moeder niet de oppasmoeder-van-de-dag is...

Het lijkt me bijna een té veelomvattend probleem om als schoolopdracht te gebruiken.

Inderdaad zoals hierboven gezegd een taak van ons allemaal.
Helaas is het vaak zo dat mensen zich wel ergeren maar niets doen.
Als aanspreken niet helpt kunnen mensen altijd om raad vragen bij de wijkagent.
Een wijkagent weet vaak goed wat er in de wijk gebeurt. Hij heeft natuurlijk ook de buurtbewoners nodig voor zijn informatie.
Hij zal dan waarschijnlijk eens bij die groep langsgaan voor een praatje.

Leuk onderwerp!

De Amerikanen en Britten kennen de uitdrukking 'It takes a village to raise a child'. Dat gaat precies over waar jij je artikel over wil schrijven: opvoeden doe je nooit alleen.

Het is belangrijk dat kinderen ook van andere mensen behalve alleen hun eigen ouders te horen krijgen wat goed is en wat niet mag. Enerzijds omdat ouders de plank soms misslaan, anderzijds omdat kinderen moeten leren dat er geen absolute regels zijn, dat bij opa en oma andere regels kunnen gelden dan thuis, dat regels afspraken zijn om het samen leuk te houden en dat sommige regels nergens op slaan ;-)

Toegevoegd na 16 minuten:
En voor de opvoeders is het soms ook prettig als het kind door een buitenstaander te horen krijgt wat wel of niet deugt. Het spreekwoord 'vreemde ogen dwingen' komt niet uit de lucht vallen.

Ik vind het tenminste een prettig idee dat het andere mensen ook kan schelen hoe mijn kinderen zich gedragen.

Ik heb veel bewondering voor die mensen die het aandurven om in het openbaar anderen (volwassenen, kinderen of jongeren) te corrigeren.
Met name als het op een sympathieke manier gebeurt.
Laatst zat ik in een bus. Vóór mij 4 á 5 jongeren met hun voeten op de tegenoverstaande bank, terwijl er in het gangpad nog mensen stonden. Terwijl ik dan alleen maar denk: 'Wat een onopgevoed stel!' en iedereen al eens verstoor heeft omgekeken naar het lawaaierige groepje, is er een medepassagier die één van die jongens op de schouder tikt en zegt: Die mevrouw daar wil ook graag zitten."
Nog nooit iemand zó schielijk zijn voeten terug zien trekken om plaats te maken voor een ander.
Kortom: corrigeren prima, maar zó dat het acceptabel is.

Lastig onderwerp inderdaad, wat ik meestal probeer om kinderen te corrigeren is ze niet rechtstreeks aan te spreken op hun gedrag, maar op wat hun gedrag voor invloed heeft op hun omgeving.
Met andere woorden waarom doe je dit met mij.
Besef je wat het met me doet, en is dat wat je wil.

als mijn zoon met een vriend vecht op het speelplein spreek ik ze beiden in het gezicht van hun moeder aan. Je moet je daar niet echt voor schamen vind dat ze tot de orde geroepen moeten worden en doen andere ouders daar niks laten ze bv ze gewoon vechten vraag ik me hoe die kinderen dan thuis zijn. Dat iemand anders ze aanspreekt op hun gedrag spreekt van goede ouderschap. Zo was ik laatst met een kennis en zijn dochtertje mee die is soms zo ondeugend maar die luisterde echt niet alleen deed hij niks en ik wel ik heb haar opgepakt en gezegt dat ik boos was en dat ze wel naar papa moest luisteren. Onze kennis sprak mij toen aan en zei dat hij mij een goede moeder vond maar hij is te zwak om zo te doen tegen zijn kind waarop ik zei je moet strenger worden anders lopen ze over je heen.